Alþýðublaðið - 13.12.1959, Blaðsíða 6
lindrandi dökk augu.
Húsbúnaður allur ber sér
stæðum smekk húsráðenda
vitni. „Holið“ er trjálclætt
í hólf og gólf, arineldur
brennur í stofa fyrir fram-
an langa bekki, og hijóöfær
in og nóturnar bera þess
merki, að þau eru snert.
Ólöf er ekki lengi að
neinu . . . og það leið held-
ur ekki á löngu, áður en
vöfflurnar voru komnar á
borðið, og hún hóf íúslega
að ræða um jólin og jóiaund
irbúning.
alltaf sömu kökurnar, jóia
stjörnur og jólamyndakökur
— brúnar kökur, hringi o.
s. frv. — Auðvitað verður
svo að baka laufabrauðið, —
það er ekki hægt að taká á
móti jólunum án þess.
Það versta við okkur hús-
mæðurnar er það, að við er-
um alltaf á síðustu stundu.
— Ég segi fyrir mig . . . ég
er það alltaf. Þess vegna
gleymum við svo mörgu, —
sem við vildum gert hafa,
— og ekki síður, við gerum
svo miklar vitleysur.
INNST inni við Bústaða-
veg stendur lágt, grátt hús.
Á frostköldum síðdægrum
stafar birtu frá stórum suð-
urgluggum út í trjálundinn,
sem umhverfir húsið, niður
á stíginn að birkilurkshlið-
inu.
Þannig var einmit útlits
Bjarkahlíð (en svo heitir
húsið), þegar tíðindamann
Opnunnar bar þar að garði.
Ætlunin var, að eiga við-
tal við húsfreyjuna þar, —
Ólöfu Árnadóttur, um jól og
jólaundirbúning, því að
hana vissum við að öllum
öðrum ólöstuðum færasta í
að skapa „sanna jólastemmn
ingu“ á miðri atómöld og
efnishyggjutíma.
Ólöf var að baka vöfflur,
þegar tíðindamaður hringdi
dyrabjöllunni. Það kom
fyrst og fremst í ljós af því,
að það fyrsta, sem hún
sagði var — „almáttugur,
vöfflurnar brenna. Gjörðu
svo vel að koma inn fyrir“.
Svo hljóp hún inn til eld-
hússs, kvik í hreyfingum,
falleg kona, svarthærð, með
-o-
— Nú finnst mér kominn
tími til að koma jólasvipn-
um á. Ég á dálítið aí hlut-
um, sem ég tek aldrei fram
íyrr en í jólamánuðinum og
NÓGU SNEMMA.
Tökum þetta eftir réttri
röð. Við gætum svo margt
gert heima í höndunum, ef
við tækjum okkur nógu
snemma í vakt. Nógu
mér svo mikið fyrir jólin,
að ég gleymdi, hvernig ann-
að versið af Heims um ból
byrjaði. — Það var aiveg
hræðilegt og stemmningin,
þegar við vorum að syngja
fara að opna pakkana . . .
Fyrir nokkrum árum á-
kváðum við hér í fjölskyld-
unni að gjafirnar mættu
ekki kosta yfir 30 kr. —Þá
fannst okkur nefnilega kom
, ■
hef fram á þrettánda. Það
er til dæmis jóladúkurinn
kertastjakinn þessi og margt
jólunum förum við svo að
fleira. — Þegar líður nær
baka smákökurnar. — Mér
finnst smákökurnar, sem við
bökum annars svo sjaldsn
nú orðið, setja mestan svip
á jólaborðið — ekk-i tert-
urnar. Ég baka auðviíað iíka
snemma, það er þetta, sem
okur lærist aldrei. En ekki
eingöngu það. Þegar sjáíf há
tíðin kemur, höfum við haft
svo lítinn tíma til þess að
búa okkur andlega undir
hana, að við molum allt nið
ur, sem við í flýtinum höfð
um ætlað að byggja upp
— Ég gleymi því aidrei,
þegar ég var búinn að flýta
jólasálmana, fór lönd og
leið. Svo gleymum við kann
ski, að kaupa klossann undir
jólatréð og uppgötvum það
kl. 4 á aðfangadag. Þetta
hefur líka komið fyrir mig.
Annars verður að gera sér
það Ijóst, að það er heimtað
meira af okkur húsmæðr-
unum en gefa góðan mat og
gjafir. Við eigum að gefa
blæinn -----jólablæinn —
— og það er kannski meira
hlutverk en hið áþreifan-
lega.
Okkur er sagt, að Kristur
komi á jólunum, en ég held
að honum sé kærkomið, ef
ekki nauðsynlegt, að hon-
um sé veitt einhver hjálp.
Karlmennirnir eru ekki
verstir. Þeir geta ekki að
því gert, þótt þeir geti ekki
mikið hjálpað til að skapa
jólin fyrirfram, þeir hafa yf-
irleit nóg að gera.
inn tími til að bremsa til til-
breytingar með jólagjafadýr
tíðina. Þetta voru ekki síður
skemmtileg jól en önnur,
og ég man enn, hvað ég fékk
þá margt fallegt og skemmti
legt, sem dætur mínar höfðu
gert handa mér. Gjafir
finnst mér að eigi fyrst og
fremst að vera persónuleg-
ar, einhver hluti af gefand-
anum. Það eru engar jóla-
gjafir, sem augljóslega hafa
verið keyptar um efni fram
einhvers staðar, — þeim er
pakkað inn í búðinni og
þannig skell undir jólaréð.
— Ég reyni alltaf að hafa
tíma til að skreyta pakk-
ana eitthvað, og nota ég til
þess ýmislegt, eins og t. d.
myndir af gömlum jólakort
um og pökkum.
JÓLASKÚFFA.
Löngu fyrir jól fer ég að
saina í jólaskúffuna, öllu
síður gaman, að útb
sjálf.
ÓSKASPJALD.
Til þess að vera
að við gefum eitthi
móttakandinn hefui
til að eignast, útbi
svona óskaspjald á
Þar skrifar hver og
smáhluti, sem han
þörf fyrir, og han
allan desember til
hugsa sig um.
leyndarmálj
Einu sinni höfði
líka leyndarmálak;
sem allir gátu stun
unum, þegar búið
útbúa bögglana.
stóð niður í kjallar
skreyttum hann sv
gamni. Þangað gat
einn laumast með ]
verið óhultur um 1
að enginn fór að
leyndarmálakassan
Hérna hef ég líka
—sem ég hef límt
utan á. Hérna skriJ
— sem mér dettur
gera fy
ég þurfi að
Þá þarf ég ekki
vera í stöðugri angi
ég gleymi því.
Aldrei skyldi fle
trénu frá fyrra ár
höggva það niður e
ándann og geyma.'
an bútana upp 0|
þeim, Þá kemur s\
leg lykt í stofuna.
ekki endilega ariri
brenna á, — bara \
skóflublað. — Við
um nú að vísu ekki
í hittifyrra í bútu
tókum við nefnilef
út í garðinum. Það
lítið, að við gáum
upp með rótum, ha
um potti og sett síð
ur eftir jólin.
Það er líka eitt
sem ég nota. Það ei
Ijós um bæinn méi
það hreinsa loftið. ‘
lætið skapar ekki 1
jólablæinn. Það er
samband milli hins
innra hreinleika.
Ég held líka allt:
UNGLINGARNIR
ERFIÐASTIR.
Það eru unglingarnir, —
sem mér finnst verstir við-
fangs. Þeir vilja gjarnan fá
eitthvað,-----en þeir vilja
ekkert gefa sjálfir af anda
jólanna. Þeir athuga það
ekki, að heimilið er einstakl
ingarnir sem á því eru. Það
verður því hver og einn að
leggja fram skerf til þess
að jólastemmning skapist
fyrir alla. — En þetta verð-
ur ekki auðvelt að láta þá
ir með hugann útávið — al-
skilja. Unglingarnir eru all-
veg fram til sex á aðfanga-
dagskvöld. Gleyma að
hjálpa mömmu sinni, —
gleyma því, að ekkert heim
ili er svo lítið, að ekki sé
yfirfullt þar að gera a að-
íangadag.
Ég er eiginlega svo gamal
dags að trúa því, að himna-
ríki sé innra með okkur. Við
sköpum það sjálf. Mér finnst
svo mikil synd, að í þetta
eina skipti á árinu — í flest-
um tilfellum, -—■ sem fjöl-
skyldan heldur hátíð saman
— skuli ekki allir hjálpast
að að skapa rétta stemmn-
ingu, og fegurð. — En kann
ski er þetta, þegar öllu er a
botninn hvolft, í rauninni
okkur sjálfum að kenna, því
okkur hefur fatazt í að
kenna unglingunum að
finna þetta sjálfir.
Það er svo innantómt, —
þegar sagt er undir eins og
staðið er upp frá jólaborðinu
K A ^JALÍ)
Eigum við nú ekki að
því sem ég mögulega gæti
haft not af á jólunum. Svo
reyni ég að setja eitthvað
sniðugt á pakkana, en það
á umfrám allt að vera ódýrt.
Mér leiðist að vera alltaf
að biðja manninn minn um
peninga, því að ég vinn mér
jú ekkert inn, og það er ekki
það, þegar fyrsti jóla
inn kemur. Þá hef
hvað gott með kaf;
kveiki á kertinu á 31
um. Þetta er nú orði
ið erfitt fyrir mig,
mér finnst ég vera ei
eina barnið á heimi
Svo kemur líka al
sveinn hér við á a
g 13. des. 1959
Alþýðublaðið