Alþýðublaðið - 18.12.1959, Síða 15

hvað þú hefur þráð slíka
vinnu og Kensington er ekki
langt héðan svo þú kemst
fram og aflur með vagnin-
um“.
„Það er fallega mælt, en ég
vil það ekki. Nei, það þýðir
ekki að segja neitt“, bætti
hún brosandi við þegar Carol
mótmælti. „Ég er búin að
taka ákvörðun. Frú Noble,
hún á verzlunina, veit um
herbergi rétt hiá, sem er mjög
ódýrt og ég ætla að búa þar“.
„En elsku vina mín, hvers
vegna? Það hlýtur að vera
betra að búa hér og halda
sjálf peningunum?“
En Rachel hristi höfuðið á-
kveðin á svip.
, „Mig langar til að vera
sjálfs^æð kona, Carol. Og það
er kominn tími til að mér
lærist að standa á eigin fót-
um. Auk þess“, bætti hún við
og hló, „svo vil ég ekki vera
þriðja hjól undir vagni, þeg-
ar Vian kemur heim“.
Carol fannst leitt að Rac-
hel skvldi æ'tla að flvtja.
Þeim kom vel saman ög hún
kom Vian alltaf í gott skap.
En hún hélt að hún skvldi
hvers vegna Rachel vildi
flytia og þagði.
Og Rachel varn andanum
lé'tara þegar hún skömmu
seinna koin inn til sín. Þá var
það a. m. k. í lag'!
Elún va^ð að fara áður en
Vian kæni heim, það hafði
hún fundið. Það var eitthvað
um að fara út og reiddist þeg-
ar hún gerði það. Hún hélt
kokteilboð, smá matarveizlur
og spilaboð til að gleðja hann
og í fyrstunni virtist hann
skemmta sér vel, en þegar
farið var að tala um eitthvað
sem hann langaði til að gera,
komst hann í vont skap og
það vai'ð enn erfiðara að gera
honum til hæfis.
„Veslingurinn11, sagð Janet
Blake, hjúkcunarkonan, sem
bar móðurlegar tilfinningar í
brjósti til sjúklinga sinna þó
ung væri. „Við hverju öðru
er að búast eftir allt sem hann
hefur orðið að þola?“
Dálítið minna fýlulyndis og
ögn betra skapi og miklu
meiri sjálfsstjórn, hugsaði
Carol, en hún sagði það auð-
vitað ekki hátt.
að kona Vian Lorings skyldi
hugsa svo.
16.
Þau fengu bréf frá Lady
Daubenay þar sem hún bauð
þeim að vera um jólin á land-
setrinu, en boðið var skipun
frekar en bón.
„Það er bezt að hlýða kerl-
ingunni“, sagði Vian þegar
Carol sýndi honum bréfið“,
annars gerir hún mig bara
arflausan. Og það værí synd
eftir allt sem ég hef gert til
að fá það!“
‘Var hann að gera að gamni
sínu eða ekki? Carol vissi það
ekki. Hún hafði veitt því eft-
irtekt að maður hennar var
mjög eyðslusamur. Þau skrif-
uðu þakkarbréf og tveim dög-
boð, jólatrésboð, jólaball fyr-
ir alla í höllinni.
„Það er kominn tími til
að þú kynnist þjónum þínum
og undirmönnum vina mín,
kmkaði Lady Daubenray kolli,
„Eg vil gjarnan vita að þeg-
ar ég hverf á brott, hvíli
framtíð þeirra og velferð í
þínum höndum.“
Carol sagðist vona að það
yrði langt þangað til og það
meinti hún svo sannarlega.
Hana langaði ekki til að taka
við öllum skyldum Lady
Daúbenay.
Eg hef efast um að Vian
settist hér að,“ hélt gamla
konan áfram. „Hann hefur
alltaf verið flækíngur. Eg var
hrædd um að hann kvæntist
aldrei og því varð ég svo
hrifin, þegar hann sagði mér
ol,“ og ég sá ekki betur en
hann vilji vera bölsýnn. Hann
talar ekki um annað en mögu
leikana á að aðgerðin heppn-
ist ekki.“
„En eru læknarnir ekki
bjartsýnir? Mér skyldist það á
Rachel.“
„Þeir vonast til að hann
geti farið á skíði um næstu
jól.“
„Þín vegna vona ég að hann
leiki heldur golf!“ Símon
brosti þegar kona prestsins
kom til hans og bað hann um
að skeyta með sér kórinn.
Carol fékk ekki að standa
aðgerðarlaus lengi, henni var
ýít frá prédikunarstólnum,
vingjarnlega en ákveðlð og
þar var henni fenginn stór
vöndur af Kristþyrni, Hún
reyndi. og reyndi en ekkert
SHARP:
UNDARHÚS ÁSTARINNAR
nýtt í vináttu þeirra, ný mein
,ing í stríðsii hans,' eitthvað
sem kvenlevt, eðli hennar var-
aði hana við. Vian var eigin-
maður Carol og Carol var
vinkona hennar!
Rachel ve.it' hví fv’ ir sér
hvort Carol hefði huamvnd
uin hvernig Vian mvndi hasa
sér seinna meir ef hann væri
fær um. Hana iangaði til að
aðvara hana. Carol var alltof
góð fyrir hann.
En hún lét aðains eigur
sínar niður í töskur og fór og
Vian kom heim og áður en
hann va” búinn að vera heima
eina klukkus'und var hann
farinn að gasrnrýna allt.
„Svst'r, biðjið frú Loring
að taia við mig“, hliómaði
stöðuvt og oftast þegar Carol
var nvsezt niður til að vinna
að bók sinni eða begar hún
var að gera eitthvað ,sem erf-
itt var að hlaupa frá. Og þeg-
ar hún kom inn til hans hafði
hann annað hvort gleymt þyí
sem ha.nn hafði ætlað að segja
eða bað hana um eitthvað
sem hjúkmnarkonan hefði
getað gert fyrir hann.
Stundum fannst Caroi hann
gera þetta viljandi, aðe'ns til
að gera henni erfitt fyrir við
að einbeita sér að vinnu
sinni.
'Vian breyttist ekkert við
að koma heim og framkoma
hans gagnvart henni var sú
sama. Hann notaði hana sem
skotskífu eitraðra athuga-
semda og lét slæmt skap sitt
b'tna á henni. Hann taað hana
Það var ekki vegna þess að
Vian hefði kvalir lengur,
hann viðurkenndi sjálfur að
iíkamiega Jiði sér ekki illa,
það var aðeins það að hann
gat ekki sætt sig við hjálpar-
leysið og að geta ekki hreyft
sig. Allt fór í taugarnar á
bonum og hann gat ekki skil-
ið hvers vefna hinir gátu það
sem hann ekki gat!
Carol gat ekki annað en
borið hegðun 'Vians saman
við framkomu Craig.
Vian hafði þó von um bata
irman skamms en Craig vissi
að hann yrð alltaf meira ó-
sjálfhjarga með tímanum.
Carol langaði mikið að
fá’ra tii Pilfírims Row. Það var
eit'hvað eilíft. og róandi við
hiónaband Tess og Craig.
Hamingja og samhygð
streymdi frá þeim og árang-
urinn sást á börnum þeirra.
Þáu voru öll vingjamlegar,
heiðarleear og óðrotnar
manneskjur sem höfðu erft
gæði sín oif töfra frá foreldr-
unum. Það vær' yndislegt að
eiga son líkan Símoni. hugs-
aði Carol og henni datt ekki
í hug að það væri furðulegt
um fyrir jól fóru þau til
Blickl ngton. Það var óvenju-
lega gott veður og grasið var
sums staðar grænt enn. Vafn-
ingsviðurinn umhverfis höll-
ina var lograuður og gular
vetrarjasminur sáust í hon-
um.
Éitt af herbergjunum á
fyrstu hæð hafð verið búið út
fyrir Vian, þar voru sjónvarp
og útvarp og allt annað sem
frænku hans hafði komið til
hugar að hann vildi. Carol
veitti því eftirtekt að hér var
hann þákklátur fyrir allt.
Það skorti ekki á neitt í
Blicklington höllinni!
„Lagleg stúlka, hjúkrunar-
konan,“ sagði Ladv Dauben-
ey þurrt. ,,'Verst að þ ð feng-
uð ekki einhverja heldur ver
útlítandi.“
Þá loks opnuðust augu Car-
ol og hún sá að Janet Blake
gat verið aðlaðandi fvrir aðra
þó hún væri það ekki fyrir
hana. En Vian virtist ekki
hafa áhuga fyrir henni held-
ur. Hann kom illa fram við
hana, en Janet bold' honum
allt og hún tók öllu með
stillingu.
Carol hafði vonast til að
geta unnið að bók sinni með-
an Vian væri h’á frænku
sinni. en sú von hvarf eins
og dögg fyrír sólu, þegar hún
hevrði um ailar sínar skyld-
ur bar. Skrevting kirkjunnar,
miðdegisverðarboð fyrir verka
menn'na. afhending gjafa
fyrir veika og fátæka, barna-
að hann ætlaði að giftast þér
Carol. Þú ert eins og sköpuð
til að ráða hér.“
Carol sagð.st ekki vera viss
um það.
„Og þú verður góð móðir
næstu eigendanna,11 brosti
Lady Daubenay og kom Carol
til að óska ei’nu sinni enn að
hún ætti son .... sem líktist
Símoni.
Hún hitti Símon daginn
daginn eftir, þegar hún fylgdi
Lady Daubenay til kirkjunn-
ar. Tess var þar og heilsaði
Carol blíðlega. Nicky var önn
um kafinn við að skreyta súl-
urnar og hélt jafnvæginu á
stigabrún. Meðan þær töluðu
saman kom Símon inn með
fangið fullt af Kristþyrni.
„Halló, Carol! Gaman að
sjá þig,“ heilsaði hann henni
og henti blómunum á gólfið.
„Hvenær komuð þið?“ Hún
sagði honum það og bætti því
v'ð að ef hún hefði vitað um
allt sem hún þyrfti að gera
í höllinni, hefði hún heldur
gengið í klaustur.
„Nei, það er enginn friður
á jörðu, en jólin eru búin,“
glotti hann og spurði svo
hvernig 'Vian liði.
„Það síðasta sem við heyrð-
um var að Rachel sagði, að
það ætti að skera hann upp.“
bætti hann við. „Hvernig tek
ur hann því?“
„Þar sem hann hatar allt
sem viðkemur sjúkrahúsi vil
ég ekki halda því fram, að
hann hlakki til,“ svaraði Car-
gekk. I hvert sinn sem hún
hélt að henni hefði tekizt að
koma einhverju íyrir, datt
hitt. Loks andvarpaði hún og
gafst upp.
„Þú virðist ekki kunna að
skreyta prédikunarstól,“ —
heyrð: hún Símon segja að
baki sér. Hún leit vongóð
við.
„Kannt þú það?“
„Nei, það er ekki í mínum
verkahring.11 En hann hjálp-
aði henni samt og þeim tókst
í sameiningu að koma skraut-
inu fyrir.
„Bara fallegt,“ sagði hann
hrifinn og heimtaði að Carol
kæmi með þeim í mat.
Carol var í mjög góðu skapi
á leiðinni og Tess sagði að
hún væri eins og barn í jóla-
fríi.
„Mér finnst ég vera það,“
svaraði Carol og S'ímon fór
einu sinni enn að velta því
fyrir sér, hvernig lífið væri
eig'nlega við þessa konu, sem
hann elskaði.
Honum fannst hún ekki líta
út fyrir að vera hamingju-
söm og Craig sagði strax að
hún liti illa út.
„Alitof föl og horuð,“ sagði
hann og hrissti höfuðið.
„Finnst þér ekki vera kom-
inn tími til að hún hætti að
hafa áhyggjur af manninum
sínum, Tess?“
„Jú, svo sannarlega,11 við-
urkenndi hún — „en hún hef-
ur áreiðanlega verið gift svo
lengi að hún veit, að menn-

Alþýðublaðið
áiósí‘í»ýífýq
18. des. 1959 IC