Alþýðublaðið - 19.12.1959, Blaðsíða 15

irnir yrou fyrstir til að kvarta
ef ekki væri hugsað um þá!
Segðu okkur allt, Carol,“
sagði hún svo og tók um hönd
Carol. ,,V.ð höfum haft svo
miklar áhyggjur af þér, elsk-
an mín.“
„En hvað það var yndislegt
að hitta þau öll á ný! Carol
.fann ekki hve mikið hún hafði
saknað þeirra fyrr en hún
sat aftur til borðs með þeim.
Þegar hún sá friðsældina sem
ríkti hér, skyldi hún enn bet-
ur tómleikann í sambúð
þeirra Vians. En hafði hún
■viljað lifa lífinu slíku lífi?
Hafði hún ekki einmitt allt
af haldið að meira spennandi
líf, líf í óhófi, þar sem allt
,það bezta sem til var keppt,
væri líf fyrir hana? Hélt hún
það ekki enn? Vildi hún af
fúsum vilja skipta á íbúðinni
í London og þessu? Það var
he'mskuleg hugsun en hún
gat ekki um annað hugsað.
Pilgrims Row var fátæklegt
en þaT' var eitthvað sem ekki
var til í íbúð hennar í Lond-
on, nefnilega varanlegan frið-
ur o? hamingía. 'Vian var svo
eirðarlaus og hann átti hvergi
heima.
Eftir matinn spurði Tess
hvernig hún kvnni við sig í
London. .„Þetta er kannske
heimskuleg snurning,“ bætti
hún við. „Það er svo fallegt
hjá þér.“
„Vian finnst það ekki,“
sagði Carol brosandi. „Hann
talar um að breyta og skipta
alls staðar um húsgögn.“
„Ó, nei, það getur hann
ekki,“ sagði Tess skelfd. —
„Hann hiálpaði til að velja
það allt.“
„Eg er hrædd um að hann
hsf glevmt því eins og svo
mörgu öðru!“
Það varð smábögn og Car-
ol g=kk að borðinu.
,.Carol?“
„Já?“
„Ertu hamingjusöm? —
spurði Tess blátt áfram og
hún koms'- eklii hjá sð svara
rannsakandi augnaráði henn-
ar.
„Það hefur ekki verið auð-
velt að vera hamingjusöm,“
sva"-’^’ Cp"o1.
„Áttu við að ‘Vian veikur
sé alls ólíkur Vian sem þú
giftist?" Það var svo mikill
skilningur og meðaumkvun í
spurningunni að Carol gafst
upp. Hún skyldi að Tess vissi
að eitthvað var að.
„Það ef eitthvað að m lli
okkar Tess“, viðurkenndi
hún. „Ég veit ekki hvað hef-
ur skeð en allt er breytt. Ég
get ekki lengur skilið Vian,
þó ég vilji gera allt til að
hjálpa honum. Guð einn veit
hvort það er -rétt, en mér
finnst hann gera allt til að
halda mér í hæfilegri fjar-
lægð. Kannske er það mér að
kenna, en hvernig á ég að
bæta m g. Ég veit ekki hvað
að er eða hvað hann vill, ég
veit aðeins, að hann vill
ekki mig“-
„Elskan mín“, sagði Tess
örvæntingarfull. Hún skildi
að Carol hafði nú kynnst
þeim raunverulega Vian Lor-
ing.
„Þér finnst að kannske
hlægilegt og barnalegt“, sagði
Carol dræmt. „Ég hef reynt
að telja mér trú um að ég sé
að gera úifalda úr mýflugu,
en þetta er mjög erfitt. Ef
ég reyni að v!nna helöur hann
að ég geri það til að ergja
hann. Ef ég sit hjá honum,
leiðist honum. Hann biður
mig' um að fara út með vin-
um sínum og þegar ég geri
það talar hann ekki við mig
í lengri tíma. Mig langar alls
ekki til að fara út að
skemmta mér Tess, ég vil
miklu heldur vera he'ma hjá
honum en hann vill ekki hafa
skil hvað það er erfitt því að
ég hef orðið að þola sumt af
því sjálf. Ég var líka oft að
því komin að gefast upp en
þú kemst yfir það ef þér þyk-*
ir nægilega vænt um hann“,
bætti hún við.
„Ef þér þykir nægilega
vænt um hann?“ Orðin hljóm
uðu í huga Carol.
Hún drakk með þeim te og
Símon vildi endilega fylgja
henni heim.
Það var gott veður og
stjörnubjartur himinn. Símon
spurði hvernig henni gengi
með nýju bókina og Carol
svaraði að það gengi ekkert.
„Annað hvort hef ég ekk-
ert hugmyndarflug lengur eða
ég er eins og kaktusarnir sem
aðeins blómstra einu sinni um
ævina og visna svo. Ég get
skapi og Carol iðraði þess að
hún skyldi bjóða Símon inn.
„Þetta er allt okkur að
kenna“, sagði Símon rólegur.
„Það er svo langt síðan við
sáum hana síðast og við báð-
um hana um að vera lengur.
Hvernig líður þér Vian?“
„Eins og venjulega“, svar-
aði sjúklingurinn.
„Vertu nú ekki svon böl-
sýnn 'Vian“, sagði Carol og
hló við til að reyna að breiða
yfir slæmt skap hans. „Þér
hefur liðið betur upp á síð-
kastið“.
„Er það? Það er gott að
vita það“, svaraði maður henn
ar illilega og hún varð að
snúa sér undan til að leyna
hve sár hún var.
Sem betur fer var aðeins
Símon viðstaddur. Það var
bara gráta hvar sem þú villt“,
sagði hann loks.
Um stund var hún of reið
til að koma einu orði upp.
Rödd hennar var ísköld þeg-
ar hún loksins sagði: „Þú ert
— ræfill, Vian“.
„Fínt, segðu bara fleira
slíkt um mig,“ sagði hann bit
urlega. „Þú ert ekki ánægð
með að nota þessar helvítis
skriftir þínar sem afsökun til
að forðast mig eins og pest-
ina, nei, þú leyfir þér að
stinga af og sjást ekki allan
daginn án þess að ég hafi hug
myndum hvar er sú ert“.
„Og án þess að kæra þig
um það“, skrækti hún.
„Og svo kemurðu með Sím
on í taumi eins og hvem ann
an kjölturakka“.
„Ef þú leyfir þér að tala
NAN SHARP:
VÖLUNDARHÚS ÁSTARINNAR
mig nálægt sér. Ég skil ekki
hann fékk án mikillar fyr-
bætti hún við og hló óstyrkt.
„Ekki virðist hann skilja það
heldur“.
En hvað allt hefði verið auð
velt ef hún hefði getað sagt
henni að ’Vian Loring hefði
álltaf viljað fá það, sem ekki
var hægt að fá og að honum
hefði fljó'lega leiðst það sem
um“, sagði Carol hrygg.
irhafnar. En Tess vissi að það
gat hún ekki sagt Garol.
Hvað átti hún að segja? Átti
hún að telja henni trú um
að Vian væri öðruvísi en hann
var? Téss hafði óttast að
Carol yrð! fyrir vonbrigðum
með Vian en hana hafði ekki
dreymt um að það skeði svo
fljótt. Hvernig yrði þá fram-
tíðin? Hvað skeði, ef upp-
skurðurinn heppnaðist ekki?
Tess þorði ekki einu sinni
að hugsa um það. Hún lagði
hendina blíðlega á hönd Car-
ol. Það var það eina sem hún
gat gert.
„Það er ekk' eins- og öll
hjónabönd fari fram á himn-
um“, sagði CCarol hrygg.
„Þetta er erfitt Carol. Ég
ekki byrjað. Ég hef miklar
áhyggjur af þessu“, sagði
hún“. því ég var búin að
semja um útgáfu bókarinn-
ar“.
„Það gengur allt betur þeg-
ar búið er að skera Vian upp“,
svaraði Símon. „Þú hugsar of
mikið um það“.
„Þér tekst vel að hugga
mig“, brosti hún og svo þögðu
þau um stund.
Þau fóru af aðalveginum og
gengu gegnum garðinn. Stíg-
urinn var ójafn og Símon tók
um hönd hennar. Carol fann
straum fara um sig.
„Það er erfitt að ganga
hér“, tautaði hann eins og
hann hefð! fundið það.
Og skyndilega, óvænt og
skýrt skyldi Carol hvað var
að ske.
17.
Þegar þau komu að húsinu
spurði hún hann vélrænt
hvort hann vildi ekki koma
með inn til 'Vians.
„Gerðu þáð“, sagði húri þeg
ar hann sagðist halda að það
væri heldur seint. — „Hann
verður reiður ef þú ferð“.
Símon gaf sig og fór inn
með henni og Vian heTsaði
honum með spurningunni:
„Hvern andskotann varstu að
gera með Carol?“
„Frænka sagði að þú yrðir
fljót“, sagði hann reiðilega og
leit á klukkuna. „Klukkan er
að verða sjö. Þú hefur flýtt
þér, sé ég.“ Hann var f vondu
nægilega slæmt að einhver
skyldi vera viðstaddur þegar
Vian var í þessum ham, en
Símon þekkti hann svo vel
að hann tæki það ekki nærri
sér. En Carol leiddist það og
hún var fegin, þegar hann
sagði að hann yrði að fara en
hann kæmi aftur næsta dag.
„Fyrirgefðu“, sagði hún
þegar hún fylgdi honum til
dyra.
„Gleymdu því“, sagði Sím-
on og það var gott að hún gat
ekki lesið hugsanir hans þeg-
ar hann gekk niður stíginn.
Því Símon Carew var reiður
sjúka manninum. Hann vissi
að hann hafði haft það erfitt,
en það var engin afsökun fyr-
ir hegðun hans núna. Það
þurfti ekki nema líta á hann
til að sjá að honum leið mik-
ið betur og það leit ekki út
fyrir annað en að hann yrði
fullfrískur innan skamms.
Það var óþolandi hvernig
hann lét við Carol.
Fallegur munnur Símons
varð harðneskjulegur við til-
hugsunina. Hvers vegna
hafði hún gifst þessum
manni? Hvers vegna — hvers
vegna — hvers vegna?
En meðan Símon hugsaði
þetta störðu Carol og Vian
hvort á annað. Hún hafði
leyft sér að finna að fram-
komu hans og hann hafði
svarað henni reiðilega.
„Ég segi hvað sem ég vil
við hvern sem ég vil og vilj-
ir þú ekki hlusta á það skaltu
þannig um S'ímon eftir allt
sem hann hefur gert fyrir þig
fer ég fyrir fullt og allt og
verð fengin að verða laus við
að sjá þið aftur“, sagði Carol
reið og augu hennar leiftr-
uðu.
„Þegar ég hugsa um hvað
hann hefur þolað þér og hve
mikið hann hefur ’gert fyrir
þig og hve góður hann hefur
verið við þig, þá sé ég rautt
þegar . . . “
„Þú getur ekki hugsað
skýrt“, sagði maður hennar.
„Því viðurkennirðu ekki bara
að þú elskir hann?“
„Takk, þetta er nóg 'Vian“,
sagði hún. „Þú skalt ekki voga
þér að segja meir“.
„Vertu svo væn að láta þá
um dramatíkina, sem fá borg
að fyrir að framleiða hana“,
ráðlagði maður hennar henni.
„Þeir komast betur að orði
en þú“, en hann talaði við
veggina, því Carol var farin.
Þegar hún kom inn til sín,
læsti hún að sér og hallaði sér
sjálfandi af reiði að dyrun-
.... $parió yður blaup
6 mlUi naargra veralana!
-AustursbrseCi
Alþýðúbláðið — 19. des.! 1959 £5