Alþýðublaðið - 20.12.1959, Blaðsíða 15

um. Þetta var í fyrsta sinn
sem hún hafði misst stjórn á
skapi sínu við Vian en hún
gat ekki þolað að hann léti
svona við Símon, Símon var
alltof góður og þol.nmóður til
þess. Hafði hún aldrei elskað
Vian? Hafði hún aðeins ver-
ið hrifin, töfruð og kynferð-
islega dregin að honum? Hún
skildi það ekki, en væri ekki
svo, hvernig gæti hún þá bor-
ið þessar t Ifinningar í brjósti
til Símons? Það var svo gjör-
ólíkt, tilfinning, sem var svo
djúp, svo mikil að ekki var
hægt að lýsa henni. Það var
bara svona og ekkert sera hún
sagði eða ggrði gat breytt því.
Carol faldi andlitið í hönd-
um sér. Ilenni leið illa.
Hún vaknaði v ð að hringt
var í mat. Maturinn og Lady
Daubenay biðu ekki efiir
neinum.
Hún var því fengin, að
gamla konan hugsaði ekki um
annað en jólaundirbúninginn
og tók ekki eftir hví hve þög-
ul Caroi var. Síðan lagði
hennar hágöfgi til að þær spil
uðu bridge við Vian og þjúkr-
unarkonuna, en Carol afsak-
aði sig með því að hún þyrfti
að vinna.
„Þarftu endilega. að vera að
skrifa vina mín“, spurði
frænka Vians. „Geturðu ekki
verið í f”íi hér? Vian segir
*■ mér að þú vinnir að bókinni
allan tímann í London og
hann heldur að þú hafir ekki
gott af því“.
„Allan dasinn eru ýkjur“,
. svaraði Carol. „í mesta lagi
tekst mér að vinna í einn
tíma af tu.ttugu og fjórum“.
„Ég held að honum finnist
þú vanrækja hann hegar bú
ert að vinna og það er líka
eðlileg“‘.
„Vian vissi að ég vsr rit-
höfundur begar hann giftist
mér“, sagði Carol. ,,Hann h°f
ur engan rétt ti] að segja
að ég vanræki hann af þeim
sökúm. Hann veit vel að alla
samninpa ber að halda. bók-
arsamninga ekki síður en
aðra“.
,Hiónabandssamninga líka1,
sagði hennar.hápþgi og .grá,
stór augu Carol litu rannsak-
andi á hana.
„Hefur 'Vian kvartað yfir
mér?“
*• „Kvartað?" endurtók gamla
konan. „Finnst bér hann hafa
ástæðu til þess?“
„Mér fannst þú gefa bað í
skyn“, svaraði Carol rólega.
„Þú tekur mig of bóks'taf-
lega vina mín. Ég var ekki'
að tala um big“.
Það var útskýring, sem Car
ol lét sem hún tryði en trúði
ekki. Þau höfðu bersýnilega
talað um hana og hún gat
getið sér til hvað Vian hefði
sagt. Hún vissi hve laginn
hann var við að skella skud-
ina á aðra.
Hún var alltof þreytt and-
lega og líkamlega til að ráða
vandamálin sem steðjuðu að
henni. Það eina sem hún vildi
var að vera í friði, í friði fyr-
ir öllum áleitnum hugsunum,
fyrir biturð og áskökunum
Vians. Og svo þráði hún Sím
on svo mikið.
Hjúkrunarkonan leit inn til
að segja henni að Vian vildi
tala við hana. Gæti hún ’séð
af fimm mínútum fyrir
hann? Og Carol fann að þar
sýndi 'Vian sig einu sinni enn
sem píslarvott.
Hún óskaði þess, að hún
hefði farið út í stað þess að
leggja sig. Þá hafði hann ekki
getað náð. í hana, en nú var
hún heima og hún varð að
fara.
„Vildirðu tala við mig?“
spurði hún og stóð á þröskuld
inura að herbergi hans.
„Komdu inn_og lokaðu á
eftir þér. Ég vil ekki að allur
henni brosandi og gaf henni
smaragðskeðju í stíl við hring
inn hennar. Hann var góður
og vingjarnlegur við Tess og
Craig sem komu að heim-
sækja hann eftlr að hafa far-
ið til kirkju og hann var góð-
semin holdi klædd við Sím-
on.
Hann gaf Rachel litla ilm-
vatnsflösku með heitinu „Je
tadore“.
„Ég varð annað hvort að
gefa þér þetta- eða „Játning-
ima“, sagði hann lágt, ,,og ég
bjóst ekki við að þú þyldir
það“.
Rachel reyndi að taka kern-
isorðum hans létt, en þegar
hún sá hvernig hann horfði á
hana roðnaði hún. ’Vian
skemmtisér greinilega hið
bezta
því að hann væri giftur mað-
ur.
Það var ekki til neins að
láta eins og henni stæði á
sama um hann. Það var ekki
til neins. Giftur eða ógiftur,
frískur eða sjúkur, töfrandi
eða leiðinglegur, siðlaus eða
ekki. — Vian var eini mað-
urinn í heiminum fyrir henni.
Lady Daubenay drakk te
með þeim og svo fór hún með
Carol til að láta hana hlýða
á börnin á landeigninni
syngja jólasálma.
„Ó, Rachel, stúlkan mín“,
sagði Vian og teygði úr sér.
„Og hvað á nú svona and-
varp að þýða á sjálfan jóla-
dag?“ spurði hún.
„Að það er svo leiðinlegt
að haga sér vel“.
„Ég hef nú aldrei séð þig
Rachel örvæntingarfull. *
„Það . . . það er svo heimsku-
legt“. ,/
„En það skaðar ekki neinn“.
„Nei . . ?að er aðeins ...
það er ekki fallegt gagnvart ;
Carol“.
„Vina mín, Carol finndist f
við heimsk og hún mynd ekki 1
einu sinni hugsa um það“, i
sagði Vian. „Það er auðvelt
að sjá að hún er að drepast úr !■
leiðindum hjá sjúklingnum f
manninum sínum og það; er í
ekki hægt að ásaka hana fyr- I
ir“.
„Það er ekki satt“, sagði ^
Rachel reið. „Hún elskar þig“. j
„En gaman“, tautaði maður J
Carol hæðnislega. I
„Það er meira en ég myndi |
gera í hennar sporum“, laug :
Rachel. <
NAN SHARP:
VÖLUNDARHÚS ÁSTARINNAR
heimurinn hevrði að ég blð
konuna mína um fyrirgefn-
ingu“, sagði Vian, sem leit út
fyrir að sjá eftir orðum sín-
um og hún var svo undrandi
að hún stóð grafkyrr.
„Það er í lagi. Það er ekki
heimsendir. Ég hef beðið af-
sökunar einu sinni fyrr“, full
vissaði hann hana og brosti.
„En hvað þú ert heimsk
Carol að taka orð mín svona
há!íðlega“, sagði hann og and
varpaði. „Komdu hingað.
Hann rétti fram hendina.
„Elskarðu mig?“ spurði hann
ástríðufullur þegar hún kom
að rúmin hans og horfði á
hann.
,.Nei“, sagði Carol og dró
andann diúpt en hann hló.
„Kysstu mig”, heimtaði
hann ánægiulega og svo . . .
kyssti hún hann.
Það var jú aðfangadags-
kvöld jcla.
18.
En það sem Carol með
sjálfri sér kallaði „afturhvarf
ið“ stóð í 36 tíma.
Á jólamoi’gun heilsaði Vian
Það var boðið til kvöldverð
ar í höllinni og það átti að
dansa á eftir. Carol var all-
an daginn að skreyta danssal
inn. Hún leit á blómin sem
garðyrkjumaðurinn kom með
gekk að símanum og bað Rac
hel um hjálp.
Og þegar þær l tu yfir verk
sitt nokkrum tímum seinna
kinkaði Carol ánægjulega
kolli. Herbergið, sem venju-
lega var skuggalegt var nú
gerbreytt. Blómin prýddu allt
og úr loftinu héngu mistil-
teinn og kínverskar luktir.
„Kveiktu ljósin Racel, við
skulum sjá hvernig þetta
fer“, sagði hún og salurinn
breytt st í ævintýraland.
„Nú vantar aðeins Ösku-
busku og Prinsinn“, andvarp
aði Rachel. „Er þá allt til?“
„Hér er að minnsta kosti
allt til“, kingaði hin kolli.
„Vantar þá aðeins hann sem
á að leika aðalhlutverkið?“
spurði Vian. „Eða bíður hann
eftir réttu orðunum?“
„Kannske“, vlðurkenndi
Rachel og leit eins rálega til
hans og hún gat.
Hún hafði haldið að hún
hefði stjórn á tilfinningum
sínum þegar hún hefði ekki
séð hann í nokkrar vikur, en
henni hafði’ skjátlast. Hann
þurfti aðeins að líta á hana
til að hjartað hoppaði í brjóst
inu á henni og hún yrði mátt-
laus í hnjánum. Það var ekki
til neins að telja sér trú um,
að hún elskaði hann ekki af
haga þér vel“.
„Það er svo margt sem þú
ekki sérð eða vilt ekki sjá,
kona“.
„Og hvað til dæmis?“ Nú
lék hún sér að eldinum og
hún vissi það en nú vildi hún
ekki taka tillit til annarra.
„Að þú ert að verða aðlað-
andi kona í ellinni“, sagði
hann letilega“ og að mér leið
ist svo voðalega“.
„Og með því áttu víst við
að þó þú eigir konu, hafðirðu
ekkert á móti smáævintýri?11
„Nei, ekki það minnsta“,
fullvlssaði hann hana heiðar
lega.
„Þú ert rotinn Vian, en
það veiztu sjálfur“, sagði
Rachel.
„Elskan mín. Reyndu að
vera frumleg“, bað hann.
„Auk þess veiztu að fólk á að
vera gott við sjúklinga ann-
ars versnar þeim“.
„Þú“, sagði hún ákveðin“,
þú hefur ekki gert annað síð
an þú varst veikur en nota
þér það“.
Það var ekki auðvelt að
segja þetta við hann en það
var hennar eina vörn.
„Þú talar eins og Carol“.
„Ég er fengin að hún sér
það“.
„Þú sérð það ekki“, sagði
Vian rólega. „Hjarta þitt blæð
ir við að sjá mig svona. Það
er svo auðvelt að sjá í gegn-
um þig Ray“.
„Vian, ekki þetta, ég vil
ekki að þú talir svona“, sagði
„Það er svo gaman að hugsa
um það sem hefði skeð ef hún
hefði ekki orðið á vegi okk-
ar Rachel . . .“ Hann þagnaði
ögn. Hann elskaði þennan
leik og svo lengi sem hann
gat leikið hann var hann á-
nægður. Það var auðséð að
Rachel var hrifinn af honum
og það jók sjálfstraust hans.
„Það er ekki til neins að
hugsa um það sem hefði get-
að skeð“, sagði Rachel.
„Nei, en það er gaman, þeg-
ar allt annað er svo leiðin-
legt“, svaraði hann.
„Þér finnst afskaplega gam
an að lifa, er það ekki?“
„Nei“, sagði Vian og varð
alvarlegur. „Það finnst mér
ekki og ef þú heldur að það
sé eitthvað gaman, skaltu
reyna að liggja á bakinu í
þrjá mánuði og vita hvemig
þú skemmtir þér“.
„Vian, elskan mín, ég átti
ekki við það“. Hún hljóp til
hans, augu hennar voru þrung
in iðrun og varir hennar
.... $parið yður hlaup
á kuUí maxgra veralana!
Alþýðublaðið —■ 20. des. 1959