Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 2

2
og meðan Jiornióður orti mansaungva til Kolbrúnar,
lögöu aðrir leíka um lieröð, og safnaðist þartil múgur
og margmenni, konur sem kallar; og |)ó stundum
gránaði gamanið, höfðu f>eír þó þann árángur, aö þeír
fengu mönnum umtalsefni og viðkynníngar, og vörnuðu
að þróttur manna sljófgaðist af svefni og ómensku.
5eír ogþíugin, og eínkum sjálft alþíng, lifguðu og varð-
veíttu anda þjóöarinnar. Hann er henni eíns ómissandi
og sálin líkamanum, egi maöurinn að geta lifað, ekki
að eíns sínn lííi, lieldur líka öðru háleítara, enn það er
lífi þjóðarinnar, so sem iiann er tilskapaður, og orðið
margfaldlega sæll her á jörðu. Enn voru þeír, sein
vörðu rökkrunum til að færa í letur eða frásagnir hvað
hinir höfðust að og hvaö til tíðinda hafði gjörst í Iandiuu,
eða hvað þeír höfðu frett hjá utanferðamöniium , eöa
sjálfir reýnt í útlöndum; og var sú dægradvöl hin far-
sælasta, því hvurki gátu illviörin truhlað hana, ne heldur
sundurþikkja snúið gleöinui í hrigð, — oghin æskilegasta
fyrir hetjurnar , því þá var fyrst tiivinnandi að sýna
hreýsti, þegar hreýstiverkið dó ekki með kappanum.
Sömuleíöis var hún liin aífaradrýgsta fyrir lönd og líöi,
því úr henni urðu sögurnar; enn þær hafa veítt okkur
yndæla skemtun allt til þessa dags, og munu so fram-
vegis um margar aldir. i'afa áunnið Islendíngum
lánggæðan heíður hjá öllum betri þjóðum, og frelsað frá
dauða eítthvurt gerfilegasta mál. Hvur sem les íslenzku
sögurnar með athygli, í lionum verður að kvikna brenn-
andi ást á ættjörðu sinni , eöa hann skilur þær ekki
sem vera ber. Víst er um það : mart er annað sem
minna mætti serhvurn Islendíng á þessa ást, ef hann
rennir angum sínum yfir grænu dalina, með hlíðarnar
kvikar af nautum og sauðum og hrossum, og h'tur
niöur í lækina, himintæra, — laxa og silúnga leíka þar