Fjölnir - 02.01.1835, Page 39

135
kókusbiaöa-dýnum og' hafa ekkert ofaná ser, nema
livurndagskápur sínar úr basti. Eg heýrði þá,
þeír hefðu verið þar um nóttina og spurði, því þeír
hefðu ekki heldur legið eínhvurstaðar inni ? J»eír
sögðust liafa verið hræddir um, að eínhvur kynni
að verða fyrri til að biðja uin bækur, meðan þeír
væru í burtu, so þeír liefðu mátt til að fara tóm-
hendtir lieím aptur. Síðan fylgdi eg þeírn inn í prent-
smiðjuna og fekk sitt exemplar hvurjum þeírra, enn
þeír báðu um tvö að auki, annað handa móður og
hitt handa systur sinni. J»eír vöfðu bækurnar inn-
aní hvítan dúk, stúngu þeím í barm sinn, kvöddu
mig og iiiupu til strandar, án þess þeír hefðu
smakkað mat eða drykk, eða fundið nokkurn mann
í bænum. Síðan settu þeír frain bátinn, dróu upp
segl og sigldu glaðir íieím til eýar sinnar.
”Orð ins trúaða.”
So nefh'st bæklíngur, ritaður á frönsku og preut-
aður í Parísarborg í fyrra sumar, sem bráðum varð
nafnfrægur, vegna þess livað hann er saminn með af-
bragös mikilli mælsku og meðferöin á efninu nýstárleg;
enn víða er inönnum bannaö að lesa hann, því meíníng-
in þykir ekki vera sem hollust fyrir alþýðu; og það
verður ekki heldur varið, að so blíður og ástúðlegur
blærinn er á sumum köblum í bökinni, so mikil umbrot
og ákafi lýsa ser aptur á öðrum stöðum. Höfundurinn
er áböti nokkur katölskur og heítir Lameunais (Lamenne).
Hann er fæddur 1781, og varð snemma nafnfrægur fyrir