Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 9

y
Ástiu fiskanna er köld eíns og sjálfir þeír; hún er
ekkjert annaö enn stundarþörf eínstaklíngsins. eru
ekki nema fáeínar tegundir sem makasig; af öllum hinum
fjöldanum vitja hvötu fiskarnir um eggin, frernur enn
liinir blauðu. jieír verða aö gjöra sig ánægða ineö, að
frióvga þau egg, sem þeír þekkja ekki móöurina að, og
sjá aldreí úngana lir. Eínnig er móðurgleöin ókunnug
flestum tegundum fiskanna; fæstir af þeíin biggja sjer
hreíður eður anuast únga sína. I stuttu máli: allur þeírra
biiskapur er, að kalla, í hvurju smá-atviki öldúngis
gagnstæður fugianna.
Loptbúanum er veítt, að líta ifir víðlendið og heíra
hvurt hljóð og livurja rödd, sein firir ber; líka hefir
hann hljóðin eptir. Og þó að nefið sje hart, og búkurinn
hulinn fjöðrum, til að standast kuldann hátt upp’ í lopt-
inu: þá er tilfinníngin í klónutn ei'ns næm og húu gjetur
orðið. Fuglinn nítur indis af hjónabandinu og föðurást-
inni, og rækir með hugrekki skildu sína; iijónin aðstoða
livurt annað, og verja í saineíningu i'mga sína; iireíður-
gjöröin er snilldarverk, og á tækuin tíma kjeppast þar-
við aö vinna að henni bæði samt. Meðan móðirin úngar
út eggjum sínum með aðdáanlegu þolgjæði, situr bónd-
inn hjá, og síngur þá laungum til að stitta Iienni stundir,
og er nú ekki óblíðaii í hjúskapnum, enn hann var
fjörugur í tilhugalífinu. Sjeu fuglar teknir, fá þeír ást
á eíganda sínum, Iilíða lionum, og vinna það, sem hann
ieggur firir þá. Fálkjnn fer á veíöar, eíns og hundur,
og kjeniur aptur sjálfkrafa úr háa lopti, þegar liann
heírir rödd síns lánardrottius. Sumir fuglar tala manna-
mál; og það er með naumindum, menn fá af sjer, að
seígja þeír liafi ekki nokkurskonar skinsemi.
Ibúi vatnanna tekur ekki triggð við menn; Iiann þekkir
aungva ást og ekkjert mál; hann veít hvurki hvað það
er, að eíga konu og börn, nje að biggja sjer hæli.
j>egar liættan dinur á, felast fiskarnir undir klettum og