Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Blaðsíða 70
70
ser úr Alsír, er hún vildi ei afláta afe dýrka á laun, hversu
sem prestur talafei snjallt fyrir henni og leitafei meö öllum
hætti ab telja úr villu þeirri. Var þab þá einn drottins-
dag, ab hún fózt mundi gánga í kirkju, en kom ei út;
er þá sagt, ah hann grunafei um atferli hennar, hlypi því
inn úr kirkjunni, og kæmi ah henni, er hún tilbah gofeií),
og gripi hann þaö þá af henni, og er sagt, hann brendi
þab, en hún yrfei þá allæf vi& hann um hrífe sífcan. þab
er og sagt, afe sveinknapi einn allsnaufeur kom opt af næsta
bæ afe búrsdyrum GubríSar ab sníkja, var þab þá stundum,
aí) hún sendi honum efca retti frairi’ yfir búrsdyrnar sob
• eba skúfir í ausu, en skipabi jafnan slöttólfi þeim ab
dragast á brott, því jafnan þótti hún geÖstirf) og óþýb
lengstum, ella væri blíblæti hennar um of. Eitt sinn kom
prestur í myrkri ab búrsdyrunum, ætlafei hún þaö strákinn,
og var honum rett í ausunni, hann tók vib og kvab:
Ab mer retti í ausunni,
optar svo til gengur;
slæmur — sagbi hún — slöttólfs drengur
slæpst’ í burt og tefb’ ei lengur!
Smalasvein þann hiilt Hallgrímur prestur í Saurbæ, er
hermdi svo eptir honum, ab ei mátti sundur greina málróm
þeirra í myrkri. Gribkonur voru tvær meb presti. Var þab
einn morgun, ab prestur vaknabi fyrir dag og talabi nokkub
til þeirra; en þær áttu ei vonir prests, og ætlubu smalamann,
og ab hann hermdi eptir presti; bar þeim margt á góma,
og var þab þá, ab þær bábu hann um kopp ab retta sér;
hann lézt leita og ei finna og kvab:
Eg kann ei finna kollutetur,
komin ab sprengi blabra;
migi nú hvor sem meira getur
mengrund undir abra.