Þjóðólfur - 26.01.1870, Blaðsíða 6

daglegar samgöngur við þessar sömu kindr sem
kláðasýkin er komin fram í, og þær við hitt ann-
að fé í sveitinni í sameiginlegum búfjárhögum.
|>ví er einmitt svona varið og svona er undir-
komið sýkisástand sauðfjárins, sem 4. gr. í kláða-
tilskipuninni 5. Jan. 1866 um höndlar, og sem
lagagrein þessi fyrirskiparum,aðhéraðs-valdstjórnin
»skuli vandlega gefa gætr að«; hún skuli sjá um,
»að sjúkt fé verði þegar í stað stranglega aðskilið
frá heilbrigðu fé«, sjálfsagt einkanlega og fyrst og
lremst frá heilbrigða fénu í liinum næstu sveitum
og héruðum, — »og hið allra-fyrsta taka það til
lækninga«, — »svo skal og því fé haldið sér, sem
líkindi eru til að sýkin kunni að dyljast í, unz
grunlaust er«. 6. grein lagaboðsins gjörir áhinu
leytinu «eiganda þess fjár, sem sjúkt er eða
grunað«, að skyldu, »að fara nákvcemlega eptir
reglum þeim, sem honum verða fyrirskipaðar« (af
valdstjórninni) »um aðskilnað á fénu, lækningar og
aðra meðferð«.
Svo augljós landsnauðsyn sem nú liggr hér
opin fyrir, að sem alvarlegast og örugglegast sé
nú gengið í móti kláðasýkinni, og svo Ijós og ein-
dregin sem lögin sjálf eru bæði að því sem þau
skipa að skuli af ráða og gjöra, og hvað og hvernig
það skuli gjört og því skuli framfylgt, sem gjöra
þarf og gjöra ber, þá er vonandi að lögreglustjór-
arnir í Árnes- og Gullbringusýslu missi hér ekki
sjónar á skyldu sinni, og hvorki dragi sig í hlé
né hlífist við neina sveit eðr neinn einstakan mann
í þvi »að gjöra allar pœr ráðstafanir, sem númeð
parf« til þess, og þótt eigi skyldi takast að vinna
fullan bilbug á sýkinni og uppræta hana nú þeg-
ar fyrir vorið, þá samt að sjá því farborða, að hún
eigi nái að út breiðast næsta sumar víðsvegar til
annara héraða fjær og nær1. Hin æðri eðr æðsta
umsjón og eptirlit með því að kláðalögunum sé
framfylgt og hlýtt beint eptir anda þeirra og bók-
staf, og að eins héraðsyfirvöldin, hvað eð 5. gr.
lagaboðsins ljóslegatekrfram,fylgi og framfylgi lög-
unum, eins og að eigéndr hins sjúka og grunaða
fjár hlýðnist þeim,— þessi æðri umsjón og aðhald
er í höndum og forsjá háyfirvaldsins í suðramtinu
X) V«r vitum þat) eiua um þær rátlstafanir, 6em þegar eru
gjórbar, alb í Ölfusinn ern kvaddir skoíiuuarmenii og at) al-
mennum fjárskoþunum heflr þar verií) haldit) uppi beggja
megin hátíþarinnar, jafnvel )flr alla sveitina; þabau var og
sótt enda talsvert af baþmeþulum hirigaf) suþr í f. máu. —
Kn eptir því sem Strandarmenu skýríju hér sjálflr frá í næstl.
viku, þá munn þar víst mjög fáar og smáar ráWafanir hafa
gjorbar verib af hálfu hins opinbera hvort heldr til skobana
et)a til aþ lækna og afcskilja hií) sjúka og gruuaba fé.
— stiptamtmannsins yfir íslandi, — og þess vegna
venda allir íslenzkir fjáreigendur fjær og nær á-
huga sínum og trausti til hans, að hann láti ekk-
ert eptir liggja, ekkert ógjört af því, sem lögin hér
um fyrirskipa og tilætlast, til þess að svo verði
gripið fyrirkverkar kláðasýkinnartft??ia jafntmeðör-
uggum lækningumsem með »ströngum« ogtryggum
aðskilnaði, að húnnái nú eigi að útbreiðast víðsvegar
til heilbrigðu héraðanna fjær og nær, eins og þegar
þessi næmi kláði kom hér fyrstuppsumarið 1856.—
þess vegna er eigi að undra né ástæðulaust, þótt
íslendingum segi nú þungt hugr um það, hvar
staðar muni nerna í vor og sumar er kemr; og
mundi það því mega verða hugarfró öllum almenningi,
ef herra stiptamtmaðrinn vildi gefa um það skýrslu
í þjóðólfi, eins og lagt var fyrir stiptamtið í lög-
st.br. 13. Sept. 1862, og líka var gjört um mörg
ár þar næst á eptir, — hverjar almennar ráðstaf-
anir sé fyrirskipaðar og um árangrinn af þeim.
— ÁUFEKÐI. — Sjómenn þeir, er komif) hafa norflan út
Húnavatnssýsln 23.—25. þ. mán. segja, at> harbindi, jarfi-
bannir og snjúþyngslin hafl verif) og viþhaldizt hin síimn allt
til þess þoir liigbu af stafi undir mifjan f. mán. j>á voru
menn þar um sveitir faruir af) skera nifr af heyunum, og
Mibflrfingar ráku af skr hross og 6auf)i (um 120) til haga-
gúngu vestr í Borgarfjörf). — Her sunnaulands heflr verif)
mildasta og bezta vefrátta (einstiiku daga 4 — 5° R. hiti) síflan
um mifjan þ. mán , og eru uú alstafar komuir her upp beztn
hagar fjær og nær. — Hvergi heyrist af vart verfi bráfasótt-
arinnar, svo af teljandi sé, — Frettakaflinn úr Múlasýslubrfefum,
er vör hetum í sífasta bl., erþessi: Eptir bréfl úr Múlasýslu til
manns í Húnavatnss. dags. 15. Nóv. f. á. segir, af beyskap hafl
mátt heita lokif þar eystra um 3.Sept. f. á., því þá brá þar
í Múlasýsluuum til rigniuga, er snerust upp í snjó- og fanna-
lög, svo um 11. s. máu. haffi þarvífaum sveitir orfif jarf-
laust, og hey sat þá enn (um mifjan Nóvbr.) vífa undir
gaddi og sumstafar á túnum. jiar um Múlasýslnrnar haffi og
skollif á samkynja skafræfisbylr mef ofsavefri 12. Nóv. 6
á., eins og í Húnavatnssýslu (og getif var hér fyr í blafinu
bls. 25.) dagana 7.—10. s. máu.; í þeim byljum urfu 2 menn
úti frá Möfrudal á Fjóllum. Aunan feykilegan norfanbyl
glúrfi þar um sýslurnar uokkru fyrri, 21. Okt.'; í þeim byl
sleit npp 5 skip Norfmanna (á Seyfisflrfi?), er þar lágu til
af bífa eptir síldarveifi, „en alveg misheppnafist; eittafNorf-
inanna skipum þessum stiandafi; og varf capit. Haroniat
hæstbjófandi af því fyrir 300 rd.“ j>ar um Austflrfi baffi
og flskiafli brugf izt í sumar af miklu leyti og alveg í baust,
eu þafan úr kaupstöfunum höffu þó verif útfluttar nu 1
haust uin 2,000 tunnur af saltkjöti, mest allt upp í kauP'
stafarskuldir, því nú kvaf kaupmenn þar (eins og vífar °S
þó einkum norfanlands) „heimta inn skuldir sínar vægfar
laust, eu allt kappstafarlán af tekif“. I öfrn brefl þ»fa®
segir: af Woywadt kammerassessor, faktor á Djúpavogi, sö 6i
eiui kaupmafr þar eystra, er gjöri kost á litlu einu til l“Bá
af naufsynjum, en eigi samt öfrum eu þeim sem borgi ali
ar eldri skuldir til sífasta skildings. — j>ar eystra böff°