Þjóðólfur - 09.02.1870, Blaðsíða 5

er nú keypt af vegasjóðnum og þannig orðin al-
roenningseign, tel eg hana með hinum nýu vega-
bótum. Hve nauðsynleg þessi brú muni vera, má
af því marka, að einstakir menn og efnalitlir skyldu
ráðast í að láta reisa hana alveg á sinn kostnað,
án þess að ætla sér sjálfum nein sérstakleg not
hennar. Merkust allra vegabótanna er samt tré-
brúin, sem bygð var yfir Slenju í Eskifjarðardöl-
Um í sumar. Hún er að vísu styttri en trébrúin
á Jökulsá í Jökulsárhlíð, en miklu traustari og
rammgjörvari, og hefir þar að auk þann kost fram
yfir hana, að það má bæði ríða og fara yfir hana
með klyfjaða hesta, sé klyfjarnar ekki því fyrir-
ferðarmeiri.
Brú þessi kostar að vísu mikið (500—GOOrd.),
en þegar þess er gætt, að einungis trjáflutningr-
inn til hennar kostaði um 200 rd., þá er furða, að
grjóthleðsla, smíði og trjáviðr skyldi ekki hlaupa
meira, jafnvel þó kaupmaðr Tulinius á Eskifirði
gæfi 2 möstrtré í brúarásana.
það er mest um vert um allar vegabætr, að
þær fyrst og fremst séu sem bezt vandaðar að
kostr er á, svo ekki þurfi hvað eptir annað að
eyða hinu litla fé til aðgjörða þeim og endrbóta,
eins og dæmi munu til Gnnast og ekki langt að
leita, og í annan stað, að þær séu gjörðar á nauð-
synlegustu stöðunum, úr því efnaleysið leyfir ekki
að taka fyrir nema svo lítinn kafla vegarins ísenn.
Að brúin á Slenju sé bæði einstaklega vel vönd-
uð að smíð og öllum frágangi, og eins hitt, að
brýnasta nauðsyn hafi borið til að gjöra hana,
verðr hver og einn að játa, sem skoðar brúna með
athygli og fer um veginn, og hugleiðir þann háska,
sem mönnum og skepnum er búinn af því, að fara
á hinu svo nefnda vaði yfir Slenju, sem ekki einu
sinni getr kallazt hundavað, nema þegar áin er
örlítil.
fessar og aðrar vegabætr hér í sýslu eru
tyrst og fremst vegalögunum að þakka, og því
hæst lægni og liprleik, áhuga og árvekni sýslu-
^Uanns okkar W. Olivariusar, er hann hefir sýnt
e>ns í þessu sem öðrum embættisverkum sínum,
svo jafnframt, og, ef til vill, ekki minst hylli
Þairri og ástsæld, er hann hefir áunnið sér hjá
síslubúum sínum, því henni er það að þakka, að
bann hefir getað valið úr mönnum til forstöðu
Vegabótunum. Til þess má einkum og sér í lagi
befna óðalsbónda Hallgrím hreppstjóra Eyólfsson,
varaþingmann sýslunnar.
Að geta fengið góða forstöðumenn, verðr ætíð
^bbils, ef ekki mest umvarðandi, því það mun
sjaldan að bera, að sýslumaðrinn sjálfr sé æfðr
verkstjóri og bezt fallinn til að segja fyrir vega-
gjörðum.
J>að má nærri geta, að þessi brúarkostnaðr,
er nemr meir en 2 ára vegagjaldi sýslunnar, muni
vera henni of vaxinn, með því líka að hér eru svo
margir illir vegir, sem endilega þurfa viðgjörðar,
ef þeir eiga ekki að verða alveg ófærir. En eg
tel það víst, að amtmaðr eða amtsjóðrinn muni
hlaupa undir baggann, þegar þess er farið á leit.
Norðr-Múlasýsla stæði að visu næst til þessa, með
því brúin verðr henni nær því eins þörf og Suðr-
Múlasýslu, þar eð hún er á aðalþjóðveginum úr
öllu Fljótsdalshéraði á Eskifjörð, sem er, eins og
kunnugt er, höfuðstaðr Austfirðingafjórðungs ; en
mér þykir ólíklegt, að Norðr-Múlasýsla hafi nokk-
uð aflögum, því eg þekki hvergi verri vegi en þar;
þar á mót hefi eg spurt, að í hinum sýslum norðr-
og austramtsins væri hinir almennu vegir þolan-
legir. Ritað í Suðr-Múlasýslu 10. Sept. 1868.
BRÉFIÍAFLl ÚR SUÐR-MÚLASÝSLU 2. Des. 1869.
Eg verb þá aþ 8egja þer lielztu frfettir tifebau síban i vor
eb var. Vorib var kalt langt fram á sutnar og spratt grasib
seint og lítib; . ísinn lá vií) fram í rnibjan Agústmán. Eptir
þab fór hann ab færast frá Austrlandi. Engin höpp fylgdu
honnm, nema hann hamlabi skipum, svo aí) eins tveir lansa-
kaupmenn urbu ab fara inn á Seybisfjörb og verzla þar, þá
þeir ætlubu annab. petta kom þar lífl í verzlunina, því þar
voru fyrir tveir abrir, og verzlnn Knutzons á landi vel byrg
af því, sem menu þurftu. Rúgrinn varb 10 rd., baunir 12,
grjón 14 rd., hvítull 3fi sk., jafnvel 38 sk., tólkr 18 sk., fleira
man eg ekki um, nema mikií) orb fór af því, hvat) kramvara
hefbi verib ódýr, og þó góí) hjá Sveinbirni Jakobssyni. Hann
kom seiriast á Seybisfjórí). Sláttr var byrjatlr í 14. og 15.
viku suuiars, og gekk vel fram í 16. viku (9. —11. Agúst). J>á
kom áfelli og snjóabi ákaflega 6umstabar, svo gefa vart) inni
kúm, og varí) eigi sint heyskap heila vikn. í sumum sveitum
mátti þó slá lengst um þá daga. Eptir þab kom þurkatií)
og hirtust vel töbur manna og lítit) eitt af útheyi. Tiibur
urtm mikií) minni en vant var, sumstabar þribjuugi, og út-
engi mjiig graslitií). 3. September brá til útíbar, met) rign-
iugum og krapavebrum, og tók ákaflega at> snjóa eptir mitjan
mánuíiinn, svo hey manna lentn undir gaddi. 30. Scptem>-
ber þibnati og tók víta af lieyi, svo þab nábist. En bat-
inn 6tób of stntta stund og voru litlat þítur. 11. Október
brá aptr og gert)i harbindi. 13. mánatardaginn gerti svo
mikib forabsvebr, ab 2 menn urbu úti í Miibrndal og fjiilda
fjár hrakti þar og fonti. pá fenthog fb á Jökuldal, og fretzt
heflr úr Norbriandi ab þar hafl orbib stórkostlegir fjárskabar.
petta var degi ábr en svarabi því, er gekk í fjárskaba-vebrib
mikla í fyrra haust (1868), þegar fórst um Austrland á 13.
þúsund fjár. . Nú fórst hör eigi fö til muna, nema þab sem
eg nefudi; mn vetinætr batnabi aptr eina vikn, og nábn þá
sumir inn beyrndda si'num. J>ó er töluvert af heyi enn undir
gaddi í sumutn sveitum. Síban nm byrjun fyrra mánabar
hafa verib megn harbindi. I dag er komib þíbvibri.