Þjóðólfur - 23.05.1870, Blaðsíða 4

— 120 —
„2. Afe J)ar hjá sé allif fjáfrekstraf hannaíiir til
eg frá Vatnsleysnstrandar, Rosmhvalaness, Ilafna og Grinda-
víkrhreppnm frá því nú og þangaí) til þessi hluti Gnllbringn-
sýsln er álitinu gfnnlans. jþetta bann verí)r einnig látih gilda
Álptaneshrepp, ef 6ýkin í Asi skyldi sýna sig óþrnvísi _en
<5þrif, og til annara svoita, þar sem sýkiunar kynni afe vertia
vart í surnar".
Nú er þetta stiptamtsbróf var npplesiþ og nmræhnrnar
húfust nm málih yfir liöfuh, þá lá sjálfsagt næst til yflrveg-
vegunar og nmræíin, hvort haldandi væri til streitu um ah
fá almennan vórh, eins og fnndrinn 26. f. mán. fylgdi svo
fast fram, þar sem 4stiptamtih tæki því svo fjærri, en vildi
aptr í múti skuldbinda hií) opinbera til ah gangast fyrir og
ábyrgjast 6tranga heimavóktnn, samfara lækningnm, og
varh allr þorri fundarmanna á því, þátt án beinnar atkvæha-
greihslu væri, aí> fara ofan af verhi, og föll svo þah atrihi
nihr frá umræhn. Aptr leiddi þab beinlínis af tébum und-
irtektnm og skuldbindingum stíptamtsins, „aí> sýkin skyldi
verhamehbundluh eins ogværi hún hættnlegrnæmr kláí>i“ og „ah
hvar helzt sem annars leikr grunr á aí> fe sfe mob kláha", þar
„skuli alúharftillar lækningarog stranglegheimavóktnnalls fjárins
verha fyrirskipuh og hún framkvæmd af hinu opinbera,ef fjáreig-
endr breghast, o. s. frv.“, — aí> liih hclzta ætlnnarverk og nmtalsefni
fundarins, úr þvf varbspnrniligunni slepti, var þah, ab komasér
nihr á og ákveba norbrtakmörk heim avök tnnari nn ar.
En þetta olli líka mestri málalengingu ogvafningum áfundinnm,
meh því allir (eha allflestir) Alptnesingar þæfhn f múti því
af mikln kappi, a?) heimavöktuiiin væri látin ná til Álptanes-
hrepps yflr böfuh, beldr ab eins til f|árius ah Asi og þessara
fáu kinda í Brandsbæ. þessu lyktaþi 6amt meb atkvæba-
greifeslunni svo, eins og skýrt var frá í sífeasta blafei, afe tak-
mörk heimavöktunarinnar afe norfeau skyIdi vera hreppatak-
mörkiii milli Seltjarnarness og Álptanesshrepps, og skyldi hver
sú kind rétttæk og hept til útlausuar, hvort lieldr kindin væri
siinnan úr heimavökttiuarsvæfeinu og hittist fyrir norfean tak-
mörkin, efer úr heilbiigfeo sveitnnum og hittist fyrir sunnan
þau. En á þá leife var afealspurning þessi borin upp til at-
kvæfea, afe fyrst vaife afe sainþykkja;
afe heimavuktun þessl skyldi standa til næstu Júnsmessu;
þar næst: afe hún skyldi standa fram til venjnlegs röttatíma
i haust, nema því afe cins afe nýr almennr fnndr á
næsta Júnsinessudag „loggi til aferar ráfestafanir".
Jiútt stiptamtife í brófl sínu heldi því röksamlega fram, afe
menn hlyti afe álíta alt fó í Ölfushrepp gronlaust og alheilt,
þá virtist fundinum tvímælalaust, afe fara skyldi þess á ieit
vib stiptamtife,
afe heimavöktun verfei einiiig skipufe yflr alla Ölfussveit,
mefe öllum sömu skilyrfeum, sem vifetekin voru (og nú
var fráskýrt) um allar sveitirnar í Gullbiingusýslu fyrir
sunnau Seltjariiarneshrepp* 1.
stauda fyrir lækninguiium og tilsjún mefe fenu, og hvar sem
annars grunr leiki á afe fö sö. mefe kláfea. — En þar sem
Snorri þessi kom ekki nú mefe pústskipi, þá 6egir stiptamt-
ife í öfern brrfl til fundarins 14 þ. m., afe hann muni fela um-
s.jún og lækningar þeiui mönnuin, er sö reyndirog þektir afe
því, afe kunna afe mefehöndla kláfeanri.
1) Svo var afe skilja á fiindarmönniim þeim, er voru úr
sveitunum fyrir suunaii Vogastapa, afe menu um þær svoitir
lieffei átt almennan fund mefe ser, nokkru á nndan Hafnar-
fjarfearfundinum 10 þ. máii., og komife sér samhuga nifer á,
Afe ioknm fúl fnndrinn fundnrstjúra sínnm, afe gangast
fyrir þvf, afe skrásett yrfei bréf til stiptamtsins, ng þar mefe
leitafe samþykkis og fulltingis háyflrvaldsins af fundarins hendí
nm allar þossar afegjörfeir og vifetektir fundarins.
i
IVIag'niiS alþíngismaðr Anrtrússoii
var fæddr á Efraseli í llrunamannahreppi nóttina
milli 9. og 10. Nóv. 1790. Foreldrar lians voru
Andrés Narfason, sem talinn var meðal hinna
merkustu manna og duglegustu hreppstjóra á sinni
tíð, og Margrét Ólafsdóttir, systir hins nafnkenda
Guðmundar Ólafssonar í Heilisholtum. Magnús
sál. ólst upp hjá foreldrum sínum, semiétu sér mjög
ant um menningu hans, eins og raun bar vilni
um. 1817 gekk hann að eiga Katrínu, dóttur
Eiríks hreppst. og dbrms. Vigfússonar á Reykj-
um og Ingunnar Eiríksdóttur frá Bolholti. Ári
síðar tók hann við búsforráðum, en foreldrar hans
voru hjá honum það eptir var æfinnar. J>au dóu
bæði, sama sumarið 1826. Sjálfr bjó hann á Berg-
iiyl í Hrunamannahreppi 14 ár (1818—32), síðan
á Syðra-Langholti öllu 19 ár (1832—51), þarnæst
á sömu jörð hálfri 5 ár, en lét þáaf búskapl856.
fiptir það voru þau hjónin á sama stað hjá einum
sona sinna 7 ár, fluttu svo að Iíópsvatni til ann-
ars sona sinna 1863. Konu sína misti hann 3
árum seinna (1866, sjá þjóðólf 19. ár, bls. 71),
en dó sjálí'r 30. Júní 1869, 78V2 að aldri.
Hann álti 14 börn; 3 þeirra dóu nng, en 4 fuli-
orðin og öll gipt; 7 eru enn á iífi1.
Magnús sál. var framúrskarandi að framkvæmd
og dugnaði, ráðdeild og reglusemi, enda varhann
alla tíð talinn með beztu bændum, meðan bann
bjó. Hreppstjóri var hann 12 ár (1819 — 31), en
sættamaðr 20 ár 1848—68). 1844 var bann kos-
inn varaþingmaðr fyrir Árnessýslu, en þingmaðr
1852, og aptr 1856; sat hann á öllum þcim 6
þingum, sem hann þannig var til kjörinn, og lét
i Ijósi álit sitt um flest eða öll þau mál, er til um-
ræðu komu, en ætíð »með þeirri stiliingu, einurð,
alvöru og heilbrigðri skynsemi, sem llestir máttu
dást að, hversu allt gat verið svo fyllilega sam-
einaðv, eins og sagt var um hann þegar eptir hið
fyrsta þing, sem hann sat á (sbr. þjóðólf 6. ár, bls.
afe setja vörfe <>g balda hoiium uppi sninarlangt á kostnab
allra þeirra sveita, norfean frá Vogastapa og þafe þvert snfef
yftr til Grindavíkr, til þess afe varna hvorri kind af VatnS'
leysuströnd afe komust út yfir, og sjálfra þeirra fé inn yflr
þau vaifetakmörk.
1) Nafnkondiist þeirra, sem nú lifa, eru Helgt sættam»fer
í Birtingaholti, og Sigurfer hrepp;t. á Kúpsvatui. Uöf-