Þjóðólfur - 03.03.1883, Blaðsíða 2

30
(Aðsent).
Srar til J»órðar ftuðmundssonar.
í fjóðólfi nr. 4, 27. janúar þ. á stend-
ur grein frá herra oddvita þórði Guð-
mundssyni á Hala í Holtamannahreppi,
í hverri hann álítur að mig hraparlega
rangminni samtal okkar síðastl. haust.
|>ótt eg nú geti kannazt við það, að
minni mitt sé ekki svo gott, sem vera
skyldi, man ég samt svo mikið, að herra
oddvitinn kom til mín í vetur—að mig
minnir í nóvembermánuði—og kvartaði
yfir því, að Eyrarbakkaverzlun væri
ekki nógu byrg af kornvöru. Svaraði
ég honum þá, að ef honum lægi á mat
handa sinni sveit, þá gæti hann fengið
hann keyptan. Hann svaraðiþá: „það
er gott“, en gaf því svo ekki frekari
gaum í það skifti. í byrjun janúarmán.
kom hann hér aftur, og þakkaði mér
fyrir þetta góða tilboð; þegar ég þá
spurði hann að, hvað hann vildi fá af
korni, sagði hann: 5 eða 6 tunnur. Ekki
er hann samt farinn að taka þær enn
þá.
Mér finnst annars, að herra p. G.
vilji láta almenning skilja—án þess þó
að segja það með berum orðum—að
ég hafi látið íljósi þá skoðun, að Eyr-
arbakka verzlun hefði nóg korn til að
verja allt austurland frá neyð, jafnvel
þótt ekkert gjafakorn hefði komið; en
þá skoðun hefi ég aldrei haft ogaldrei lát-
ið í ljósi, enda hefði það víst ekki verið
hægðarleikur, fyrst að Holtamannahrepp-
ur einn, að sögn oddvitans, þyrfti enn
þá að fá korn fyrir nokkrar púsundir
króna, og sé þörfin að því skapi alstað-
ar, þá myndu ekki margir skipsfarm-
ar hafa hrokkið til að fullnægja henni,
heldur hefði þá orðið að byggja nýtt
paakkhústilað geymaþetta mikla korn í,
en slíkt er heimskulegt að ætlast til af
einni sérstakri verzlun, einkum þegar
maður veit, að hinir nauðstöddu þurfa
einungis að láta svo lítið, að biðja, til
þess að fá ókeypis það korn, sem þeir
með þurfa.
|>á kemur þessi makalausa grein hjá
herra oddvitanum: „en að hann geti
selt þurfandi hreppsbúum mínum það
af korni, sem þeir geta keypt, er trú-
legra, því snauðir hafa ekkert fyrir
korn að láta“.—Hvaða gagn hefði eft-
ir þessu Holtamannahreppur haft af
þessum ógurlega kornforða, sem odd-
vitinn heimtar að ætti að vera á Eyr-
arbakka? Fyrst hreppsbúar hans ekki
geta keypt, lítur svo út, sem að hann
hafi hugsað sér, að allt þetta mikla
korn ætti að fást ókeypis.
Mér er annars næsta óskiljanleg sú
óvild, sem lesa má milli línanna, að
herra p. G. hefir til Eyrarbakkaverzl-
unar. Eg hef nú veitt henni forstöðu
hér á landi í nærfelt 36 ár, og ég veit
bezt, að Holtamenn — og jafnvel herra
oddvitinn sjálfur — hafa ekki orðið var-
hluta af hjálp frá henni á öllum árstím-
um, hve nær sem á hefir legið, og það
enda í haust og vetur, máske meira
en gott er í þessari vandræðatíð.
Eg verð að bæta þvi við, að mér
kom ekki til hugar, að ég þyrfti að
hafa votta við þegar ég talaði við hr.
p. G., og get ég þvi ekki leitt nein
vitni máli mínu til sönnunar; enda
skal ég ekki lengja þetta þrætumál
við hann með því að skrifa eitt orð í
því framar.
Eyrarbakka, 8. febrúar 1883.
Guffm. Thorgrímsen.
Hér með er útrætt um mál þetta í
„þ»jóðólfi“. Bitstj.
Sæluhúsið á Kolviðarhól.
þ>egar ég í siðastliðnum desember
var á ferð yfir Hellisheiði, kom ég, eins
og lög gjöra ráð fyrir að Kolviðarhóli,
var það sumpart af þvi, að mig lang-
aði til að sjá Sæluhúsið, er svo margir
höfðu gefið til, og sem allir hljóta að
álíta ómissandi, gjörði ég mér góða von
um að geta dvalið þar hálfan klukku-
tima óneyddr af kulda; ég styrktist líka
í þeirri von, þegar ég lauk upp hurð-
inni á gestastofunni, því þar blasti við
augunum ofn, sem tók upp undir loft,
en þegar ég fór betur að gæta að, sá
ég að ofn þessi mundi vera settr þarna
einungis til málamynda, því ekki sáust
nein merki til þess að í hann hefði kom-
ið eldr, því að hann var allr alþakinn
ryði, enda sáust þess ljós merki á hús-
inu sjálfu, því ekki sást litr á því fyr-
ir slaga og klaka, sem reykjarsvælan
úr eldhúsinu hafði ekki náð til að bræða.
þ>essi vanhirðing á húsinu hlýtr að vera
mjög skaðleg, og undir eins sorgleg fyr-
ir þá, sem af litlum efnum gáfu til þessa
nytsama fyrirtækis; og annaðhvort er
það, að sá, sem nú býr í sæluhúsinu á
Kolviðarhóli, hefir oflítinn styrk af op-
inberu fé, eða hann að öðrum kosti er
ekki fær um að hafa það til umráða.
Að síðustu vil ég óska þess, að þeir,
sem eiga að hafa yfirumsjón með hús-
inu, vildu sjá um, að þetta nytsama hús
verði ekki þannig á fáum árum eyði-
leggingarinnar bráð.
Ferðamaðr.
Á v a r p
til yfirkennara Halldórs Friðrikssonar.
Herra yfirk. og núverandi alþingismaðr !
þegar þér fyrir rúmum 2 árum síðan
voruð kosinn til alþingismanns fyrir
Reykjavíkrbæ, þá varð kosningu yð-
ar framgengt að eins af því, að eng-
inn hæfari maðr bauð sig fram, en
als eigi af því, að kjósendr bæri traust
til þingmensku yðar; samt sem áðr
gjörðu sumir sér von um, að þér sem
þingmaðr munduð koma einhverju góðu
til leiðar, annaðhvort fyrir landið alt í
heild sinni eða fyrir bæjarfélag vort
sérstaklega, með því að þessir menn
skoðuðu yðr þó að minsta kosti sem
ga^nlan þingmann.
En von þessara manna hefir með
öllu brugðizt. Á inu síðasta þingi
var rödd þingmanns Reykjavikrbæjar
sem rödd hrópandans í eyðimörku og
mátti ganga að því vísu, að hvert það
mál, sem hann mælti fram með, væri
felt af þinginu. Kom þetta vantraust
þingsins á yðr meðal annars fram í
því, að þingmaðr Reykjavíkrbæjar eigi
fékk sæti í neinni nefnd, sem nokkuð
kvæði að. Að því er snertir velferðar-
mál bæjar vors, skulum vér sérstaklega
taka fram, að það eflaust má kenna
þessu vantrausti þingsins á yðr, að
það eigi vildi að neinu leyti leggja
neitt fram til gagnfræðiskenslu við
barnaskóla bæjarins, og teljum vér
víst, að öðruvísi mundi hafa farið í
þessu máli, hefðuð þér eigi setið á
þingi sem talsmaðr Reykjavíkrbæjar.
En hvernig getum vér ætlazt til, að
þingið beri traust til yðar, þar sem
þingmenn hljóta að vita, að allr fjöldi
kjósenda yðar hefir vantraust á yðr
bæði sem þingmanni og sem bæjar-
fulltrúa fyrir frammistöðu yðar í ýms-
um velferðarmálum bæjarins?
pað er og eitt atvik, sem sýnir, að
þér eruð yðr sjálfr þess meðvitandi, að
yðr alveg vantar alt fylgi kjósenda
yðar, en það er það, að þér forðizt
sem heitan eld að halda fund með
þeim um alsherjarmál. pa.6 mun eins
dæmi í eins fjölmennu og þéttbygðu
kjördæmi, eins og Reykjavík, að þing-
maðrinn aldrei kæri sig um, að heyra
raddir kjósenda sinna. þ>ér vitið, að
oftar en einu sinni hefir verið á yðr
skorað, að halda almennan fund með
kjósendum um landsmál, en hingað til
hefir það einhvern veginn dregizt úr
hömlu.
pér getið nærri, að kjósendr bæj-
arins eigi með neinu móti geta borið
traust til þess manns, sem þeir nú vita
að stendr uppi einmana á þingi og
sem þar að auki annaðhvort als eigi
hirðir um eða er hræddr við að heyra
vilja kjósenda sinna. það er skoðun
vor, að völ sé á mörgum góðum þing-
mannsefnum hér í bænum, sem mundi
geta áunnið sér traust þingsins og af-
rekað ýmislegt þjóð vorri og bæjarfé-
lagi til sannarlegs gagns og sóma, ef
þér eigi væruð þar Jrándr í Götu.
Vér lýsum því yfir vantrausti voru á
yðr sem þingmanni, og skorum á yðr
í nafni lands vors og bæjar, að afsala
yðr þingsetu svo tímanlega, að annar
hæfr þingmaðr verði kosinn í yðar stað
áðr en næsta þing kemr saman.
Skylduð þér mót von vorri eigi verða
við þessari áskorun vorri, þá leyfum
vér oss, að krefjast þess, að þér í
tæka tíð kallið saman almennan kjós-
endafund, svo að kjósendum yðar gef-
ist færi á að láta í ljósi skoðanir sínar
bæði um þingmensku yðar og um þá
stefnu, sem þeir vilja að þér fylgið í
næsta þingi.
Fjöldi kjósenda.
Lestrarfélag Álftnesinga.
Árið 1877 gjörðum við undirskrifaðir
tilraun til að koma á fót lestrarfélagi
í Álftaneshreppi; og tókst okkr það
ár að fá 18 menn í félagið; var þá