Þjóðólfur - 28.05.1909, Blaðsíða 3

ÞJOÐOLFOk.
89
Iðunnarforstjóra) í kynnisför til frænd-
fólks manns hennar í Noregi. Ennfremur
til Björgvinar Skapti Davíðsson verzl.m.
Til Austfjarða fór Karen kona Georgs
læknis á Fáskrúðsfirði og Sigrún Berg-
mann nuddlæknir.
Próf
við landbúnaðarháskólann danska hafa
nýlega tekið Olafur Sigurðsson (frá Kald-
aðarnesi) og Páll Zophoníasson (frá Við-
vík) báðir með 1. einkunn.
Hliika.
Æðru tali enginn maður
á þó skvetti bára glettin,
eða nokkur sár þótt svíði;
sefa böl ei harma-tölur.
Lundin glaða stgttir stundir,
stórum nœr oss vini fœrir,
ellin léttar á oss fellur
ef án kvíða hennar biðum.
B.
rætast spá (Kristínar; sagði hann þá
mönnum frá viðtali þeirra um morgun-
inn, og þótti mörgum undarlegt.
Haustið 1841, fór Kristín upp yfir
Hvítá á svokölluðu Bjarnavaði; það er
milli Háafells og Sámsstaða í Hvítár-
síðu. Vað þetta var tæpt mjög, og var
raunar vaðleysa, nema þá er áin var lítil,
en þann dag var flóð í henni; það var
snemma dags, er Kristfn lagði út á vað-
ið, því aldrei brast hana hug; en er kom-
ið var í miðja ána, hrakti Kristínu af
baki, og náði hún þá með höndum og
tönnum í fax hrossinu og hélt sér þar, en
hrossið hrakti í streng, er fyrir neðan
var, og slðan lengra ofan eptir ánni, unz
straumur bar að norðurlandi; skoluðust
þau þar upp, hrossið og Kristfn. Af bæ
þar allskammt frá, sáu menn til ferða
hennar og fóru til og burgu henni heim
til bæjar; var hún þá mjög yfir komin af
vosi, því í kafi hafði hún verið stundum,
en bráðum hresstist hún; hún mælti þá
við heimamenn : »Það hygg eg, að ein-
hver drukkni hér á vaðinu 1 dag, þó eg
jjeztar vörnr,
íjölbreyttastar
og óöýrastar,
fá menn ávalt í
Verzlun B. II. BJARNASON.
með fílnum, eru eins og allir vita,
ekki að eins bitbezt, heldur jafn-
framt lang-ódýpust í
verzlun B. H. Bjarnason.
jtffy1 Stórar birgðir vænt-
anlegar með »Sterling« 15.
júní næstk.
mosarósir, gular rósir fl. teg.
og aurailur íást í Pingholts-
stræti 18.
Svanlaug Benediktsdóttir.
íslenzkar sagnir.
Þáttur af Kristínu Pálsdóttur
úr Borgarfirði vestra.
Kristín spurði þá piltinn, hvort eigi
mundi von á Jóni heim um kveldið;
kvaðst hann hyggja það; hún bað
hann þá að fylgja sér til baðstofu, og
gerði hann svo; settist hún þar; engan
sá hún, nema piltinn, en heyrði manna-
mál frammi; enginn beini var henni boð-
inn um hríð; líður nú að háttatíma; kom
Jón þá heim, og er hann varð þéss vís,
að Kristín var þar komin með féð, gekk
hann á tal við hana; sagði hún honum
þá frá ferð sinni ítarlega, og kvað hann
furðu mikla, er hún hefði komizt þetta
slysalaust; lét hann nú veita henni hinn
bezta beina. Að morgni skoðaði hann
féð, og var það alltvel frískt; hannsagði
Kristínu, að hún skyldi vera kyr þann
dag og hvíla sig, og gerði hún svo.
Næsta rnorgun var veður bjart og stillt.
Bjóst Kristín þá til ferðar, og fór hina
sömu leið suður aptur, gekk henni vel,
og varð ekkert til tfðinda. Jafngóð var
Kristín eptir þessa ferð, nerna að hún var
lengi slæm í öðru auganu, er batnaði þó
síðar.
8. kapítuli.
Forsþá Kristínar.
Það bar til seinna árið, er Kristín var
hjá séra Hirti á Gilsbakka, að sunnudags-
morgun einn um haustið var hún send
út í kirkju til að sópa hana, því klerkur
ætlaði að messa um daginn; en er hún
kemur inn í bæinn aptur, mætir hún séra
Hirti og mælti við hann : »Þér skuluð
ekki láta yður verða bilt við, þó dauð
manneskja verði borin hér heim í dag«.
Klerkur rengdi þetta og kvaðst ætla lít-
ið að marka, og kvaðst ekki vitaafnein-
um nýdánum í sókninni eða veikum, er
líkur væru til að þangað yrði borinn þann
dag. »Tölum um það í kvöld, prestur
minn«, mælti Kristín. Þennan sama
morgun fór stúlka ein frá Bjarnastöðum,
næsta bæ við Gilsbakka að vestánverðu,
og ætlaði til kirkju að Gilsbakka, var
hún ein á ferð; drukknaði hún í Gils-
bakkagili, er rennur þar ofan með tún-
kæmist af«. Þeir spurðu, hvað hún hefði
til marks um það, að svo yrði. Hún
mælti: »Eg heyrði hljóð í ánni, mikið
og undarlegt, og mun þetta rætast sem
eg segi«. Þeir kváðu slíkt mundi mark-
leysa ein, en Kristín kvað þá mundu
sanna það síðar. Féll svo niður það tal.
Seint um kvöldið sama dag, Rauðs-
gilsréttardag, fórst maður á þessu sama
vaði, merkur bóndi frá Kalmannstungu,
Arni að nafni Einarsson ; hann var bróð-
ir Halldórs sýslumanns í Höfn og þeirra
systkina. Stóð mágur hans, Jón Krist-
jánsson frá Kjalvararstöðum, á bakkan-
um, og fékk eigi borgið honum, eður
skorti þrek til.
Brá mönnum mjög, er þessi tíðindi
spurðust, og þótti hafa rætzt allt of vel
spá kerlingar. Þessar sagnir hef eg eptir
trúverðum heyrnarvottum; en fleiri sagn-
ir þvílíkar hirði eg eigi að rita, þó heyrt
hafi. (Meira).
Veðui'skýrsluágrip
frá 22. maí til 28. mai 1909.
maí Rv. íf. Bl. Ak. Gr. Sf.
22. + 9.5 + 5,9 + 6,0 + 6,7 + 6,0 + 4,2
23- 4- 9,0 + 6,2 + 3,9 4- 5>5 + 6,5 4* 6,0
24- + 7,2 + 5,8 + 7,2 + 7,3 4" 8,0 + 9,2
25- + 7.2 + 7,5 + 6,6 +10,6 + 7,2 + 8,6
2Ó. + 7,o + 6,5 + 7,6 + 7+ + 8,0 + 6,5
27- + 7,8 •+■ 8,2 + 5,9 +11,8 + 7,5 + 5,o
28. + 9,3 + 8,1 + 6,0 + 5,0 + 5,0 + 6,3
*Rogi tRrynjólfsson
yfirréttarmálaflutningsmaður.
Bankastræti 14.
Heima kl. 156—1 og 41/*—
ffteið/iesfur,
viljugur, óskast til leigu sumar-
langt. Góð meðferð, lítil notkun.
Upplýsingar í »Liverpool«.
Kvenn-
Off
drengja-
Verð 2,50—2,70.
Austurstræíi 1.
inu skammt frá bænum ; er þar vað á því,
en háar brekkur báðumegin og sést ekki
1 það frá bænum; hefur stúlkan ætlað að
fara beinustu leið og vaða gilið, en þar
er það mjög straumhart, enda var þá
vöxtur í því. En kirkjufólk, er sfðar kom
og fór neðar yfir gilið, fann lík stúlkunn-
ar og bar heim að Gilsbakka. Klerki
brá nokkuð við og þótti helzt til fljótt
Asg. G. Gunnlaugsson $> Co.
Gísli Þorbjarnarson
verzlunarmaður, Reykjavík, kaupir
og selur hús og jarðir hvar sem
er á íslandi, einnig vixla og önn-
ur verðbréf. Utvegar lán mót veði,
og innkallar skuldir.
Bergstaðastræti 36. Heima kl.
10-11 og 3-4.
J.
mnn
(nýju búðina).
Vin °e Afengi
bezt og ódýrast
í verzlun
<3. c7í! c3/ 'arnason.
afsláttwr af karlmanna-
fatnaði verður gefinn til
hátíðar.
Notið tækifœrið.
Austurstræti 1.
Dft IU er ómótmælanlega bezta og langódrjrasta
H 1» líftryggingarfélagið. — Sérstök kjör fyrir
bindindismenn. — Langhagfeldustu kjör fyrir sjó-
menn. A Uir ættu að vera líftrygðir. Finnið að
máli aðalumboðsm. i). 0STLUND. Rvik.
<Sggorí (Blaosson
yflrr éttarmálaflntiiingsiD aönr.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima kL
io—ii og 4—5. Tals. 16.
IJS
um í gegnum Reigate. Það virðist sem þeim sé umhugað um, að komast
snemma að verki«.
»Jim og Belcher geta sjálfsagt ráðið við þá alla fjóra«, skaut eg inn í.
»Ef eg ætti víst að Belcher væri hjá honum, skyldi eg ekki vera hræddur
um hann. En það er ekki gott að vita, hverjum fjandanum þeir geta fundið
upp á. Þeir hljóta að hafa verið alveg handvissir um sigurinn, úr því þeir
hafa spennt veðmálin svona alveg upp úr öllu valdi, og það er það, sem fær
mér kvíða«.
»En þeir geta ekkert unnið við níðingsskap sinn. Ef þeir gera Jim nokk-
urt mein, getur ekkert orðið af hnefleikabardaganum, og veðmálin verða þá
óútkljáð«.
»Svo mundi fara, ef ræða væri um venjulegt veðmál, systursonur, en hér
víkur málinu öðru vísi við. Hér getur ekki verið um annað að tala, en annað-
hvort bardagann eða fjárgreiðsluna. Þú verður að muna eptir því, að eg hef
ekki gert uppskátt nafnið á mínum manni. Það var heimskulegt, en það verður
nú samt svo að vera. Við vitum, hver það er, og það vita líka andstæðingar
okkar, en hvorki leikdómarararnir eða Berkley Crawen munu taka neitt tillit
til þess. Fi við kvörtum yfir því, að Jim Harrison hafi verið limlestur, svara
þeir ekki öðru en því, að þeir hafi ekki fengið neina tilkynningu um, að Jim
Harrison væri okkar maður«.
Það kom í Ijós, að hræðsla móðurbróður míns um, að krökt mundi af
vögnum á veginum, reyndist á fullum rökum byggð. F.ptir að við höfðum
farið fram hjá Reigate var á 12—13 kílómetra löngu svæði samfeld runa af
vögnum, fullum af mönnum af öllum stéttum og jafnvel dugnaður móðurbróður
míns gat ekki rutt okkur braut gegnum alla þá þvögu. Við urðum að láta okk-
ur. lynda að fylgjast með straumnum og þannig mjökuðumst við áfram hægt og
sígandi, þangað til loks við komumst til Crawley og sáum veitingahúsið „Georg"
framundan okkur með glitrandi ljósaskrauti til virðingar hinum tignu gestum.
XV.
Ódrengilegt bragd.
Þegar við komum að veitingahússdyrunum og birtuna úr gluggunum lagði á
móðurbróður minn, fóru menn að stinga saman nefjum um, hver þessi fyrir-
mannlegi, fölleiti maður mundi vera, og viku undir eins úr vegi fyrir okkur.