Ný tíðindi - 24.12.1851, Side 1

III
S var
til Átjánarka-Þjóðólfs.
MaSur, horfðu ft.jer nser! liggur í göt-
unni'steinn. B. Tli.
Jað mun ekki seinna vænna fyrir Ný
Tíöindi, að (takka honum átjánarka- Jjóðólfi
fyrir sig, og athuga dáiitið (>etta upphaf á
ritgjörðinni sNý Tið. og br. frá Rvík í ^fccbvc*
Ínn&ít 8. sept. 1852“, sem komið er út í
Jjóð. 5. árs 97. og 98. bl. með fyrirheiti um
Framhald í nœsta blabi hans. En ekki mun
(ió nú [tykja ráðlegt, að svara Jiessu fróðlega
ritgjörðar uppliafi orði til orðs, (»ví úr því yrði
löng ritgjörb, sem N. T. hafa ekki rúm fyrir,
því þau eiga nú sem stendur ekki kost á að
lofa Framhaldi siðar. jjar á móti verður þess
ekki dulist, að hafi ritstjóri jjjóðólfs unnið
eða vinni hann löndum sinum gagn með á-
minnstri ritgjörð — sem enginn mun dirfast
að hera af jafn liprum og rnenntuðum manni
eins og lierra Jón Guðmundsson er — jiá (>ykj-
ast Tíðindin eiga þakkir skyklar fyrir að hafa
orðið tilefni ritgjörðarinnar, altjend þessa fróð-
lega upphafs. sem ekkiernema rúm hálförk.
BVér vitum ekki til, að Ný Tíðindi
hafi til þessa orðið fyrir neinhri aðfyndni
eða hallmælum á prenti“ — segir ritgjörðin
fyrst, og það hefur höf. nú líklega ætlað, að
bæta upp. jjar á móti vituin vjer að Ný
Felagsrit, 12. ár liafa heldur hallað á þau,
jafn vel þó honurn herra ./. G. hafi þar nokk-
uð skjátlast í að hæfa markið. (N. F. 90.
bls.). — 5ví næst segir hanu að Tíðindin hafi
liðið á fram eins og þo/ía, en ekki eins og
l/ós; þau liafi verið fróðleg og gagnlcg, haí't
fátt frumritað og lítið ferigizt við blaðakeppni
(Polemik), en þetta litla hafi þeim farizt mið-
ur en vænta mátti af ritstjóranum, sem þá er
um Ieið dengdur með gullhamri — og það er
honum sannarlega nýtt. Um þessa þokusam-
líking höf. verður hjer fátt sagt; því vjer
þekkjum ekki þá eiginleika hjá þokunni, sem
hjer eru gel’nir henni, og opt höfum vjer
heyrt hana kallaða villugjarna og ógagnlega.
— 5á segir höf. að ritstj. Tíðindanna liafi
efalaust haft þau í hjáverkum — gatnan væri
að vita livaða aðalverk hann hefur þá liaft —
en livað mundi þá mega ætla um ritstjóra
íjóðólfs, sem nú er, þar sem hann hefur
þann aðalstarfa að vera nærri því allt i öllu
(sbr. áuglýsingu hans í jjjóð. 5. ári 95. og 96.
bl. 8. bls.) því eitthvað verður hann að liafa
í hjáverkum, ef mikið berst að, altjend um
alþing að sumri; því þingmaður er hann.
En hann er, ef til vill, einn þeirra, sem hjá-
verkin eru svo lagin, að þau þekkjast ekki
frá hinuin. ■— Nú fer höf. að færa sönnur á
hroðvirkni ritstj. N. Tiðindanna, og kemur
þá fyrst með það, er sagt er að helztu menn
bæjarins deili o. s. frv. (N. T. 86. bls.), en
gætir þess ekki, að þar var ekki sagt tveir
helztu menn, eins og hann gjörir úr því, til
þess, að sjer verði matur úr þessu. En það
er vonanda að enginn viilist á þessu, þegar
höf. verður búinn, að sm 'tða, sjer og spá nógu
um það, hvað aðrir verði að ímynda sjer út
í frá. — jiá kemur annað á sömu-bls. í N.
T. að friðsemi og eindrægni sje minni, en
skyldi milli sumra embættismanna bæjarins; —
af þessu segist hann ei vita, en aö því getur
ritstj. N. T. ekki gjört, þó honum kunni að
finnast sú óvild, sem til er meint, enn ekki
vera orðin að vatni á sinni mylnu. Nú skor-
ar höf. á Tíðindin að segja til helzlu mann-
anna og embœttismannanna, og það skulu
þau gjöra — ef þau lifa — þegar ritstj. jþjóð.
sem nú er, er búinn að gjöra uppskátt, hverjir
af lærisveinum skólans hafi verið þeir fá einu,
sem Hugvekja um skólann í Reykjavík drótt-
ar þvi að, aö þeir liafi talað miður en skyldi
um rektor, og hvað það er, sem sama ritgjörð
segir, að í liafi skorizt í sumar rnilli rektors
ogyfirstjórnenda skólans. 5essu næst fer höf.
að færa til ýms óblaðaleg orðaliltæki í N. T.
og er ekki vert að svo koinnu að elta hann
á þeim; því hann má vita þab maðurinn sá,
hvað hann segir í því efni, fyrst hann getur
ekki fundið níðblœinn á grein Firimarks-
mannanna um andlitsmynd herra Árna; því
það eru þó margir af lesendum og kaupend-
um Jjóðólfs, sem hafa fundið hann, svo það
er ætlandi, að níðhöggið verði að engu, nema
ef þab kæmi upp úr kafinu, að fyr nefnd grein
firimarksmannanna, væri rjett kallað níðhögg,
og þá væri ekki að undra, þó N. Tíð. helði
sýnst vera á henni níðblær. — Að þessu búnu
kemur það, sem höf. kallar óþolandi af- N. T.
en það er að þau skyldu vera svo vandvirk,