Ný tíðindi - 16.12.1852, Blaðsíða 2

90
glaðst af þeirri breytingu, sem á þetta er
komin og bæ&i tláftst að dugnaði rektors og
þeirri tilhliðrunarsemi, sem stiptsyfirv. hafa
sýnt honum í öllum greinum, sjálfsagt af því
þau hafa sjeð, bæði að það var óhætt að
sleppa stjórn skólans við eins duglegan mann,
og að það er mikið isjárvert fyrir þau að
grípa inní beinlínis stjórn lians, hvernig sem
á stendur. Ekki veit jeg, hvort það er satt
sem höf: í jjjóðólfi sýnist vilja gefa í skyn,
að greifinn hafi viijað koma aptur- sonum sín-
um í skólann; en það veit jeg, og það vifa
allir sem þekkja rjettsýni greifa Trampe, að
hann hefur ekki ætlað að vilna sjer i fremur
en öðrum í þessu efni. Ilafi hann viljað koma
sonum sinum aptur í skólann, má eiga þaö
víst, að stiptsyfirvöldin hafa tekið úlvísvn
rektors úr skólanum, ekki sem burtrekstur,
heldur sem vinsam/er/a ráðler/f/inff til foreldra
og vandamanna hlutaðegandi pilta. Jetta er
lika að mínu óliti sú eina rjetta skoðan á
útvisaninni; þvi eins og það er vel og fallega
gjört af rektor, að segja foreldrunum frá og
vara þá við, ef synir þeirra eru svo gáfu litlir,
að hann sjer fyrir að það muni ekki verða
nema uppákostnaður, að halda þá lengur í
skóla, eiris er það að hinu leytinu efunarmál,
hvort hann eða stiptsyfirvöldin eiga með að
reka pilta úr skóla fj'rir gáfnaleysi, meðan
þeir ekki eru eldri en það semreglugj. tiltek-
ur fyrir hvern bekk, og foreldrarnir vilja kosta
þá í skólanum; hitt er sjálfsagt, að þessir
piltar eiga ekki að fá öhnusu eða opinberan
styrk. Ekki veit jeg heldur, hvort piltar vilja
kannast við það sem höf. í jþjóðólfi dróttar
að þeim, að þeir hafi kvartað um harðyðgi
rektors við foreldra sína; að minnsta kosti
heyri jeg ekki annað en að piltum liggi bezta
orð til rektors og mun þó stjórnsemi lians nú
vera lik því sem hún var í fyrra ; en liitt held
jeg öllum hafi þókt eðlilegt, þó þeim fyrst í
stað kunni að haí’a brugðið nokkuð við, þegar
þeir fengu meira að gjöra og minna sjálfræði
en áður. Yfir höfuð. virðist þessi góði höf.
vera að berjast við skugga sinn eða eitthvað
út í loptið; hann ætti þó að gæta að þvi, að
þaö er sannur málsháttur, að sá sem í ótíma
afsakar, ásakar og að Bjarni rektor þarf ekki
á slikri vörn að halda, því það munu allir
ljúka upp sarna munni með það, að hann er
duglegasti maður i sinni stöðu, þó honum
geti yfirsjezt eins og okkur öllum, því það
eru fæstir, sem geta gjört að alira geði.
1+5.
Að þes's verði getið, sem gjört er, þegar
gjörningurinn er líka látinn koma fyrir sjónir
margra, það er sá sannleiki, sem ekki virðist
þörf á að sanna, en það sýriist tvísýnna, hvort
verkið verður tileinkað þeim sanna höfundi,
þegar það er framkvæmt í dularbúningi. Grein
sú á 352. bls. Jjóðólfs 4. árgangi, er ræðir
um töku alþingistollsins í líangárvallasýslu,
liefur oröið fyrir miklum urnræðum manna, af
jiví hún sýnist vera samin undir þvi yfirskyni,
að vilja vernda rjettindi nianna, en geymi í sjer
— þó hún sje ekki löng — nokkur ósann-
indi, lýsi jafnvel töluverðri ósvífni og heldur
frekri illgirni, eða ósæmilegri óaðgætrii, er
sjaldan mun stoða lönd eða lýði. En þar eð
hðfundurinn liefur farið í dularham, þar senr
hann nefnir sig því yfirgripsmikla nafrri „Ilang-
vellingur“, þá höfum vjer fulla vissu fyrir þvi,
að greinin hefur verið tileinkiið þeinr mönn-
um, sem fjarstæðast er að hafi ritað liana, og
neyðumst þess vegna til — svo saklausir, eða
þeir, sem aldrei lrefðu getað látið þvílikt fara
frá hendi sinni,— verði ekki fyrir ástæðulaus-
um meiningum eða umtali marina, — að skora
á þann sanna höfund að hann segi berlega,
hver haun er; þó vjer á annað borð þykiuinst,
voga að l'ullvissa alla um það, að hann geti
ekki verið á Kangárvöllum.
Nokkrir búendur á RangárvöIIum.
Nú er bann Jón Guðmundsson, lögfræð-
ingur, í Reykjavík, tvisvar búirin í jþjóðólfi
að bjóða sig til þess, að verja og sækja mál,
rita skjöl og brjef o. s. frv. fyrir hvern sem
vildi. Ekki setur hann skilyröi fyrir þessum
sínunr boðuin, og því þykir mjer það kynlegt
hvernig hanrr liefur f'arið að við mig. I sum-
ar sem leið, sendi jeg honum undirrjeftardóm
í máli nokkru, sem jeg ætlaöi að skjóta til
landsyfirrjettarins, og bað jeg hann að taka
það að sjer nrín vegna. Hann tekurvið dómn-
um, og yfirvegar liann, pg fyrir það tók hann
ekki meira en einn ríkisbankadal, þó það
væru þrír fjórðu partar úr örk, og fremar