Ný tíðindi - 16.12.1852, Blaðsíða 3
91
liygg jeg hann lofaR hafi afttaka að sjermál-
ið og um leið gefið í skyn að það kostaði
fimtán ríkisbankadali hvort sem málið tapist
eða vinnisí. Nú líður og bíður þangað til jeg
kem í Keykja*’ik, {iá neitar hajin mjer allri
vegleiðslu, eptir svo sem þriggja mánaða um-
hugsunartima. Jiessi hans seinláta og und-
arlega aðferð veldur jþví, að jeg skírskota
til mjer vitrari manna, hvert þetta sjeu {>au
sönnu haldinyrði, samantvinnuð við föðurlands-
elsku j)á, sem herra Jón Guðmundsson hef'ur
í Ijósi látið í jjjóðólfi að hann til hefði. —
jjetta óska jeg, að ritstjóri Nýtiöindanria,
Magnús Grímsson, vildi gjöra svo vel og láta
prenta í jrau, svo {ijóðin geti sem fyrst fengið
að vita hvaða sinnislag þessi lögfræðingur Jón
Guðmundsson liafi öðlast.
Staddur í Reylíjavík 24. dag nóveinberm. 1852.
Gi.sli Jónsson
frá Saurum í Dalasýslu.
S p u r n i n g a r.
Hefurðu sjeð uppdrátt nýja þinghússins, sem stend-
ur til að byggja hjerna í bænum? Fyrir íáum árum var
nokkrum hundruðum dala eytt upp á gamla þinghúsið
cg það til lítilla bóta, og nú á trú’ jeg að eyða enn
meiru fje upp á það, og til hvers þá? — Ætli' það
væri nú ekki snjaliasta ráðið, að selja gamla Inisið á
uppboðsþingi, og byggja nýtt þinghús handa okkur,
tvígóifað, og sem í væri tvöfalt eða þrefalt stærri þing-
stofa, en í því gamla er ? Skyldi slíkt hús óprýða bæ-
inn niikið, þó það stæði einhverstaðar á austurvelli ?
Reykvíkingur.
— Er það satt, sém mælt er fyrir austan fjall og
vestan, að Jón Guðmundsson, lögfræðingur, liafi fyrir
gkemmstu flaskað á orðunum s í I d og s í 1 i í cinhverju
máli, 6em hann var riðinn Yið ?
A s k o r a n .
— Eptir bón ýmsra manna skorast hjer með á lierra
Jón Guðmundsson, lögfræðing, að skýra opinberlega á
prenti t. a. m. í þjóðólfi frá sendiför þeirra nafna til
konungsins í fyrra. För þessi er svo merkileg í öllu
tilliti, að menn vilja ei lengur láta dylja sig því, hvernig
benni hefur reitt af; hvert sendimennirnir hafi einu
sinni fundið konung — eins og mælt er —, og hverjar
viðtökur þeir fengu þá, eða yfir höfuð hvaða viðleitni
þeir sýndu í þrí að reka þetta alþjóðlega erindi, sem
þeir voru valdir til. þessa er krafizt af þeim; því svo
skal segja hverja sögu sem hún gengur, og það er hörð
t r e g ð a , ef þess skal lengur leyna, og ei mun annað
Wklegra, en að af henni leiði aptur tregðu í samskotum
þeim, sem miðnefndin í Reykjavík jafnaði á allt landið
i sumar sem leið.
Átj ánarka-Þj óðólfnr
og uppástunga prestastefnunnar
1852.
Ef þeim ---getur ekki lærzt á þessu
— þó getur þeim ekki á neinu lærzt.
J. G. „Ný Félagsr. 12. ár 99. bls“.
það væri eptirtektavert, ef enginn skyldi vilja virða
hina löngu ritgjörð í þjóðólfs 5. ári 95.-98. bll. o. s.
frv. um uppástungu prestastefnunnar í suinar eð vor,
svara. þcssi ritgjörð lýsir því þó, að höfundur hennar
gefur viljandi óstæðu til þess að sjer verði gegnt, þar
sem hann víkur orðum uppástungunnar öldungis burtu,
rjett eptir að hann er búinn að hafa þau yfir, og býr
svo til öldungis falska ályktún, sem hjer er sett til þess,
að sýna hvað þessi maður fer kænlega að því, að reyna
til að koma lærðu mönnunum, sem hlut eiga að máli,
til þess að rita á móti sjer, líklega í því skyni að hann
geti fengið ástæðu til þess að verja sig á eptir og lýsa
þetta mikilvæga málefni enn betur fyrir alþýðunni, og
þessi tilgangur er eins fallegur, eins og aðferðin til að
ná honum er vönduð. „ Um bót á kjörum prest-
annau var stúngið upp á hvort ekki mundi tiltækileg-
ast að s e t j a alla presta á föstlaun, og
láta þá einungis hafa grasnyt fyrir nokkrar skepnur.
Eptir því skyldu ö/l braiiöin — að fáeinum und-
anteknum, er vegna sérlegra kríngumstæða þyrfti að
vera nokkuð stærri — verða í fyrstunni jÖfn9 svo
sem uppá 300 rbd., en síðan skyldi liver prestur fó
á hverjum 5 árum 50 rbd. launa viðbót, ef Iiann stund-
ar rækilega embætti sitt“ — tilfærir höf, í þjóð. 5. árs
4. bls. 2. dálki, sem orð uppást., og er það rjett; en
vjer höfum sleppt hinuin einkennilegu fleygum sjálfs
hans, sem þar standa á milli sviga. En á 5. bls. 2. d.
segir hann: „En þetta eina, sem gjörir uppástunguna
óhafandi, er það, „a ð ö 11 u in p r e st u in e r u æ 11 u ð
jöfn 1 a u n o g jöfn Iaunaviðbót eptir
jafnlángan embættistíma. Framúrskarandi al-
úð og kapp tíl lærdóms framfara, og yfirburða, yrði þá
vettugis vert; hversu sem menn tæki öðruin fram
að sainvizkuseini alúð og dugnaði í embættisstjóm-
inni, þá kæm það fyrir ekki, því ef afbragðs gáfna og
lærdómsmaðurinn, þó hann sé meistari í guðfræði,
vígist til prests 10 eða 20 árum síðar enn hinn, sem
að eins hefir h ý m t í að geta skrifazt út til prestskap-
ar, og þó þessi framúrskarandi lærdóuismaður sýni
sig jafn mikið afbragð að dugnaði og allri sómasemi í
embætti sínu, enn hinn sé öllum óuppbyggilegur, hvum-
leiður og jafnvel að athlægi og til auinkunar, —
ef hann að eins getur hángið óálalinn í eaibættinu,
þá fær þessi sami aumi og duglausi pokaprestur þó
allt af 100 eða 200 rbd. meiri laun beldur enn hinn af-
hragðsmaðurinn, sem heíir vigzt 10 eða 20 áruni síðar“.
Og upp á þessa ályktun færir hann hið hnitlilega dæmi
um professor P. Pjetursson og sjera Arngr. Bjarnason, og
það getur hann svo vel, af því hann er þá búin* aé