Norðri - 30.05.1859, Blaðsíða 5

53
Inn cSa sveitarstjórnin, sem ckki hefir neitt vald
til ab neyba lii»n ró&lausa tll a& meta aí) nokkru
ríSbleggingar sínar, helir þó vald tii afi leggja á
forsjálna efnabóndann hinn gífurlegasta skatt,
rjett cins og lienni iíkar og hún heldur ab hann
geti greitt. Hjer gcfur því löggjöfin lausa taum-
ana og ófœrt sjálfræbi þessum sem gagnminnstir
eru f fjelaginu og sfzt kunna a& ncyta frelsisins,
en leggur aptur band og þunga heptingu á dugn-
abinn, sem þó ætti aö hafa liinn mcsta rjett og
mesta frelsi. Er þetta jafnrjetti; e'a er þetta
jöfn vernd á eignarrjcttinum fyrir alla?
Vjer getum því ekki annab cn fundib liina
mestu nau&syn til bera, ab ásetningum á haust
yrbi betur fram gengt hjer cptir en verib hefir,
og sveitarfjelögin sjálf bindi sig vel tryggjandi
reglum í þeim efnum, ef ab ómögulegt er ab fá
neitt laga-abhald, er gjöri mönnnm þab ab skyldu
ab fara forsvaranlega meb skepnur sínar eba drepa
þær ab öbrum kosti.
þetta hib framantalda, samhuga tilraunir allra
beztn manna f sveitunum ab gjörast forgöngu-
menn ab því ab sporna vib öllum óþarfakanpum
ab sem mestu leyti ab unnt er, ab reyna til af
fremsta megni ab koma alþýbu til ab nota meb
sem mestri alúb ailan matarafla sem landib sjálft
getur gefib af sjer, og ab stubla til þess, ab fólk
meb skynsamleguin ásetningi á heybyrgbirnar geti
farib bærilega meb skepnur sínar, svo ab skcpnu-
höldin verti ekki undir von og óvissu einni kom-
in, allt þetta, ef því væri vel framfylgt, mundi
hvab mest styrkja búskap vorn framvegis; en
eins og vjer sögbum í upphafi greinar þessarar:
„þab er seint ab byrgja brunninn, þegar barnib
cr dottib ofan og þab veríur um seinan ab fara
ab fylgja hyggilegum búskaparregium þegar búin
eru fallin og hungur og mannfellir vofa yíir. þó
ab nú hingab kæmi venjuleg sigling, og flyttist
kornvara meb meira móti, getum vjer varla æti-
ab, ab matarforbi verbi hjer nægur til næsta árs,
því svo hefir margt drepizt og verib drepibfvet-
ur af fjenabi, ab öll líkindi eru til, ab örbugt
verbi ab fá sláturfje f haust, og færra verbi sem
bændur geti lagt frá til bús síns en rerib hefir,
og mjólkurbú bænda minnka líka töluvert vegna
kúadrápsins, en allar skepnur verba ab líkindum
gagnslitlar í sumar. Vjer höfum nú reyndar heyrt,
ab amtmabur vor ætli ab verja nokkru af rent-
unum af lúnum svonefnda legatssjóbi til korn-
kaupa handa liinum fátækusíu í tvcim hrcppum
í þessari sýsln, en vjer ætlum ;,ab þetta verb;
öldungis ónóg) og ab ekki veitti af, ab hann
skærist í ab knýja á nábardyr stjórnarinnar, ab
liún hlutist til ab hingab veibi send tii amtsins
2 eba þrjn skip meb kornvöru eintóma svo ab
nógur forbi verbi næsta vetur, cf ab til þarf ab
taka. Vjer álítum þab fuila skyldu yfirvaldanna
og stjórnarinnar, ab gjöra allt sem gjört verbur,
ti! ab korna í veg fyrir hallæri og manndauba,
og þó ab stjórnin yrbi ab leggja nokkub fje í
sölurnar til þessa, þi er því alla tlma vel og
hyggilega varib, því eins skabar þab hib opinbera,
eins og abra, ef ab landlö kemst í ve=öld og
volæbi.
Til
KOKRÍЧ IAUREK.
í samsæti íslendinga í Kaupmannahöfn
7. núvembcr. 1858.
Búin jökla tignum tindum
titrandi vib ægissund
í liafi norbur vifur vindutn
vorra b'asir febra grund :
fárra þangab liggja leifir
lagar frain utn auba slób,
því ab fátt sú foldin greifir,
fremst er núna kallar þjób.
þykir ílestum anb hin ítra,
er í norbri gnæfir svo,
eyjan fanna i'alda hvítra,
fornar sem ab bárur þvo;
nje þeir skilja bálablossa
bundinn undir jökuirót,
e?a megnib meginfossa
mál ab vekja li.al og snót
þó er ci svo köld hin kalda
köld sem Iiugbi Iengi þjób,
þó hún kunni fönnum falda,
fraus í æbum livergi blób:
margt í ibrum storbar streymir,
stríbur þar sein logi brenn,
og í skauti gobu geymir
göfug fjallamærin enn.
þab ab finna djúps í djúpi,
dulib lengi flestri þjób,
og ab sýna sönnum hjúpi —
sú er dverga listin gób.
þú hefir, JVIauror, mæiskri tungu
mært svo vora fósturgrund,
hollum munni, hjarta ungu,
hún þvf glcymir enga stund.
því nú vorurn veikum munni