Norðri - 16.10.1860, Blaðsíða 4

84
skainmt er frá hei'inni aí> SvalbarJíi, þar scm jeg átti
vini afe fagna, sjera Vigfnsi SigurJssyni.
J>istilfjörtur er stór sveit og mjög vihlend,
en langt frá aí> vera fögur. j>ó er rjett snoturt
á Svalbarti og þar í kring upp viö fjöllin ab vest-
anverbu. VTíba eru þar hálsar Ijótir og leibinleg-
ir en allgrösugir. Mjer kann nú reyndar ab hafa
þótt sveitin ógebslegri en lnín er í raun og veru
BÖkum illvibranna, því daginn sem jeg kom ub
Svalbarbi var töluverb rigning, daginn eptir ekki
komandi út fyrir húsdyr og næsta dag, sem jeg
fór af stab, litlum mun skárra. Presturinn sjera
Vigfús hetir reist stórmannlega bæ sinn og byggt
þar fallega timbufkirkju, en þó ab houum líki
þar vel ab flestu leyti, er hann tekinn ab þreyt-
ast ab þjóna þessu örbuga braubi, sem er næst-
um þingmannaleib á þrjá vega frá prestssetr-
inu. Presturinn átti ab fara ab jarbsetja norbur
á Saubanesi í fjærveru prófastsiris, svo vib urb-
um samferba, og reib hann meb mjer ab Dal í
j>istilfirbi, því jeg hafbi heyrt þar sagt frá failegri
jörb og góbuin bónda, og vildi gjarna sjá hvern-
ig þar væri umhorfs.
J>ab er gaman ab korna ab Dal í þistilfirbi,
þvf þó ab ekki sje þar neitt sjerlega fagurt út-
sýni — því bærinn stendur rnilli tveggja lágra
grösugra hálsa — þá er nóg ab sjá heima á
bænum, sern skemmtir auganu og glebur hugann.
Jeg Iiefi enga jörb sjeb svo jeg muni á íslandi
jafnvel umgengna. I kringum túnib er túngarb-
ur, jeg held vissar þrjár úlnir á liæb, blabinn í
rjettan hring. Garburinn er ab utan næstum upp
úr úr vænu og sljettu grjóti, ab innan úr torfi
og allur vallgróinn irinan og ofan. A garbinum
eru breib liliö oggrindur í. j>egarinnangarbs kem-
ur er fyrst ab sjá fjárhúsin, öll stór og vel byggb
og hlöbur vib þau flest. Jeg hefi hvergi sjeb eins
fallegar og liáreistar lilöbur. þær eiu víst lítib
grafnar nibur, en mjög háar og reisulegar eru þær
ofanjarbar. Eptir liin hörbu ár, sem nú hafa gengib
þar nyrbra, er þab víst dæmaluust ab sjá fimm
hey heil ab utan auk þess sem verib kann ab hafa
í öllum hlöbunum. Slíkar fyrningar sá jeg hvergi
á Ieib minni. Ab sama lióíi er bærinn veisuleg-
ur eba verbur þab aö minnsta kosti, þegar full-
gjörb er bygging sú, er ml er verib ab koma þar
upp. þrjú eía fjögur slór þil snúa fram ab hlabi
öll áföst og engi veggur gengur fram úr á milli
viMíka í lögun eins og á Ilnausum í Húnavatns-
sýslu. Hyggingin verbui bæbi Iiá og fögur, og til 1
alls er lagt gott og traustlegt efni. þetta var nú
verib ab byggja, en okkur var boÖib inn í snotra
mála'a smástofu undir sudurenda babstofu, sem
var hib nettasta hús og allt þar inni búmannlegt
og þrifafiegt. Bóndinn þar Jón Bjarnarson, sem
nýlega er orbinn hreppstjóri, er ásjálegur bóndi
og líflegur og heíir gaman af ab tala um hrepp-
stjórn og þab sem því til heyrir; hann er ef-
laust vel greindur mabur, og búmabur er liann
sagbur hinn efnilegasti. Enda var faíir hans Björn
í Dal, sem enn lifir og er þar, oiblagMir bónd'
alla sína tíb, og til þess tekib sjerstaklega, hversu
allt fór vei fram á heimiii hans.
þab er nú raunar vel tilvinnandi ab koma ab
Dal, þó ab vegurinn þaban austur yíir hálsinn
aÖ Gunnarstöbum sje einhver hinn versti og blaut-
asti í sjálfu sjer, og hvab þá heldur í slíkuin
bleytum og rigningum sem þá gengu. Vib kom-
um ab Gunnarsstöbum, sem liggja vib endann á
þistiiiirbi. J>aÖ er gób jörb og faileg og sæmi-
lega byggb, en þó kvebur ekki ab því, og ekki
er þar neitt þrifalcgt, þó ab þar búi, el til viil,
einhver ríkasti bóndinn í þeirn sveitum.
Gunnlaugur bóndi á Gunnarsstöbum er rúmlcga
mibaldra mabur, aflamabur mikill og búmabur, en
viröist f snöggu áliti nokkub gamaldags og ekki
neitt skörulegur ab sjá. Eittiivab fór hann ab
tala vib mig 111» Napóleon og Sturlungaöld og
veit líklega töluvert um þab á sinn hátt. Nú var
farib ab rökkva, og riÖum vib nú Ijettan nibur
aÖ Hafralónsá, yúr hana og út aÖ Ytribrekkuin, því
jeg ætlabi ab fara Brekknaheibi en ekki lengraút
á Langanes af því tíbin var svo ill. J>ar skild-
um vib sjera Vigl'ús og hjelt hann áfram út ab
Sauöanesi um kvöldiö.
þab er fátt unablegra — ab minnsta kosti
þykir mjer svo — en aö finna þá menn, sem, þó
ab menn sjái þá í fyrsta sinn og haíi engin kynui
haft af þeim, taka manni bróburlega og vinsam-
lega. J>egar slíkir menn verba á vegi inínum
lifnar aliur hugur minn og hjartaö kætist í brjósti
mínu. Margt hib sorgiega sem fyrir'kemur í líf-
inu, sambób og umgengni vib svo marga, sera
hugsa annab cn þeir tala, gjöra mcnn stundum
ab hálfgjeríum mannhatara. En því meiri
gleÖi hefir mabur aptur af ab hitta menn, sem eru
líflegir, vingjarnlegir og undir eins hreinskilnir.
Jeg vil nú engan veginn þykjast neitt af því, ab
jeg sje glöggur mannþekkjari, en þó ætla jeg aÖ
jeg. hafi þar fundiö clskulegan maiin og undir