Hirðir - 28.05.1859, Blaðsíða 12

108
þab var þó meira fje. Efea er því fje, ef til vill, betur varib, sem
er haft til þess, ab eyba fjárstofninum, heldur en hinu, sem œtlab
er til ab bjarga honum? þab er vor fulla sannfœring, ab fjárstofn-
ínn vib abfarir niburskurbarmannanna sje aliur í logandi fári, ogvjer
verbum ab álíta, ab hann sje verbur þess, ab upp á hann sje
kostab 30 þúsundum ríkisdala; því ab fari hann mestmegnis fyrir
sjervizku og alúbarleysi niburskurbarilokksins, þá getur eigi lijá því
farib, ab landsbúar komi-st í söniu eynidina og bágindin, eins og á
fyrri öld.
A hinn bðginn ætlum vjer, ab einar 30 þúsundir ríkisdala
mundu ná skammt til, ab bjarga landi þessu um þessar mundir,
alira-sizt ef niburskurbarflokkurinn á ab geta haldib á fram eybi-
leggingarverki því, er liann nú hefur um hönd haft nærfellt í 3 ár;
þvi' ab verbi hann eigi brotinn á bak aptur, hvort sem þab kostar
30 eba 60 þúsundir, þá er fjárstofn lands þessa, og meb honum hib
bezta bjargræbi landsins, óutnflýjanlega eyddur um vora daga, og
jafnframt ab öllunt líkindum girt fyrir, ab bœndur bœti fjárhirbing
sína og fjárrœkt, og komist til þekkingar og skilnings um þab, hvern-
ig fara eigi meb saubfjenabinn, svo ab saubfjárrcektin verbi eigi ó-
stopulli bjargræbisvegur hjer en í öbrum löndum. Vjer skulum eng-
um getgátum fara um þab, hvort amtmönnunum fyrir norban og vest-
an tekst ab fá nokkra málnytuhjá Simony ebaeigi; en skrítib þyk-
ir oss þab, ab höfundurinn ab greininni í þjóbólfi skuli ætlast til
þess, ab rábherra Simony útvegi málnytu, á meban landsmenn eru
ab eyba málnytustofninum; þurfi land vort styrks vib, og þab mun
því niibur verba innan skamms, þá álítumvjer þabhreina ogbeina skyldu
hvers þess íslendings, sein ann ættjörbu sinni, ab reyna ab af st.ýra
hinum yfirvofandi bágindum, sem honum er framast aubib. þessi
skylda hvílir ab voru áliti litlu þyngra á amtmönnum, en öbrum
embættismönnum landsins; en þetta getur því ab eins orbib ab gagni,
ab menn sýni samhuga eindrœgni, og gjöri eitthvab annab, en látast
vera ab vara menn vib því, sem enginn getur varab sig á. Vjer
ætlum, ab þab liafi engum dottib í hug, ab sneiba fram hjá stjórn-
inni um þetta mál, og þab er svo sein aubvitab, ab þab er bein
skylda amtmannanna, ab skýra henni frá ástœbum landsbúa, enda
svo sem sjálfsagt, ab þeir muni gjöra þab; en varla ætlum vjer, ab
stjórnin mundi reibast því, þótt einhver gjörbi annab en segja stjórn-
arherranum: „Varib þjer ybur, herra rábherra; ísland ætlar ab kom-
ast í hungursneyb; þjer vcrbib ab hjálpa; því ab ef þjer getib ekki