Ný sumargjöf - 01.01.1861, Qupperneq 54

54
AhræddaD með góðu eptirdæmi, gekk hann því til lauga
og setlist þvínæst til borðs. En nú sáu menn að gaus upp
glóandi eldslogum og var sú sjón þvi ógurlegri sem kol-
uiðamyrkur var yfir. Stóð Plinius fast á því, að þetta
væru hús, sem brynnu og hefði kviknað í þeim eptir að
menn voru flúnir úr þeim. þvínæst lagðist hann til svefns,
og mátti heyra það gegnum dyrnar á herbergi hans, að
liann svaf rótt. En er húsgarðurinn tók að fyllast ösku
og grjóti, þá var hann vakinn og var nú farið að ráðgast
um, hvað til bragðs skyldi taka. Veggirnir voru farnir
að hristast, svo lá við húshruni og var því ekki lengur óhætt
inni, en á víðavángi stóð öllum mikill ólti af grjóti því,
er flaug úr fjallgýgnum. Urðu menn loksins ásáttir um,
að leyta á burt, og huldu höfuð sín sængurfötum til
hlífðar við grjótfluginu og reyrðu þau að sér undir hönd-
ununi. þá var enn ekki dagsetl og var þó niðamyrkur
kríngum Plinius og þá, er með honum voru, og héldu
þeir á logandi kyndlum. — þókti þeim þá brýnasla nauð-
syn bera til að komast út á sjóinn og náðu þeir niður á
ströudina, en hafið ólmaðist nú hálfu voðalegar en áður.
Fleygði Plinius sér niður á klæði eitt, er breitt var
undir hann, beiddi tvisvar um vatn og drakk það. í
sama vetfángi kendu menn megnan brennisteins ódaun og
var það undanfari eldsins, sem nú samstundis brauzt upp
úr jörðinni. Flýðu þá allir; Plinius reis upp ogstudd-
ist við tvo þræla, en datt alll í einu niður og var þegar
örendur. Hefir hann fortakslaust kafnað af eldloptinu og
níátti hann því síður þola það, sem hann var brjóstveikur
og mæðinn. Tveimur dögum síðar fannst lík hans og