Ný sumargjöf - 01.01.1861, Page 85
85
sinna feítra og eru kenníngar liennar fvrir laungu gleymd-
ar, en saga þessi mun seint Itða sóknarbörnum hins
frammliðna úr minnum og mun hún halda minningu hans
á lopti um ókomnar aldir.
NYKURINN *).
Prestur nokkur reið um kvöldtima yflr fljótsbrú, og
er hann var kominn yfrum, heyrði hann ununarfullar
hörpuraddir óma fyrir evrum sér. — Snerist hann þá við
og sá hvar úngur maður stóð upp úr elflnni, nakinn ofan
að mitti með rauða húfu á höfði og glóbjarla lokka, er
liðuðust á herðar niður, og hélt hann á gullhörpu i hend-
inni.
Hann sá að það var Nykurinn og ávarpaði hann þannig
í trúar vandlæti sínu: „Hvað kennir til, að þú leikur svo
glaðlega á börpuþína? Fyrr laufgast og blómgvast þessi
þurri reyrstafur, sem eg held á, en þú verður endur-
leystur.“
þá varð hörpuleikarinn sárhryggur, fleygði hörpunni
út á fljótið og grét beisklega.
Presturinn sneri við hesti sínum og fór leiðar sinnar;
en er hann var kominn kippkorn áleiðis, sá hann að slaf-
•
*) Eg tákna hér elfarbúann með nafninu: nykur, f>ó það nú
allajafna sé haft í merkíngunni: vatnahestur. En hin merk-
íngin kemur líka fyrir t- a. m- í vísuuni: „Nykurinn söðlar
sinn gángvara grá-u Rýð-