Ný sumargjöf - 01.01.1861, Qupperneq 91

91
urnar skuli fara lit til aA sýna sig; þvi ef þær sætu kyrrar
heima, þá mundu karlmennirnir koma til að sjá þær.“
Maður beiddi kunningja sinn að lána sér penínga. Hann
gerði það, en sagði um leið og hann fékk honum lánsféð: „Kú
máttu fyrir alla muni ekki reiðast mér, þó þú ekki getir borgað.“
Hornþeytarinn Dougly á Irlandi, sein varblindur, hafði graflð
hundrað gullpenínga niður, þarsem liann hélt, að enginn mundi
finna þá; en samt sem áður var þeim stolið þaðan skömnni síðar.
Grunaði hann undireins að saungvari einn úngur, sem gekk
honum til handa með ýmislegt, mundi hafa séð til sin og grafið
upp féð. Samt þorðí hann ekki að láta grunsemd sína i ljósi,
heldur hugsaði hann sér ráð til að komast fyrir hið sanna; hann
sagði saungvaranum í trúnaði, að liann hefði falið hundrað gull-
penínga, svo enginn vissi af, og hefði hann nú aptur dregið
annað eins saman; þækti sér ráðlegast að grafa það niður á
sama staðnum. Spurði hann manninn, livað hann réði sér í
þessu efni. Saungvarinn, sem sekur var í stuldinum, réði honum
undireins til að fela fé það, er hann hafði sparað saman, á sama
staðnum og hitt var grafið niður %
Xijófurinn fór að vörnni spori þángað erféðhafði verið geymt
og lét peníngana, sem liann hafði stolið, í sama stað aptur til
þess að Dougly ekki saknaði þeirra, þegar hann kæmi með hina;
þóktist hánn þannig viss um, að hann mundi gela náð til sin
öllu fénu. Dougly lét þjófinn hafa nógan timann til að koma
peníngunnm þángað, er þeir voru fólgnir í fyrstunni. Fór hann
seint um kvöldið til geymslustaðarins og stóð þá allt heima;
hann fann hina himdrað gullpenínga, sem stolið hafði verið.
Má nærri geta, hvort þjófurinn ekki lieflr orðið hundslegur, þegar
hann kom þángað seinna í mikilli fjárvon og greip í tómt. En
blindi maðurinn sýndi með þessu, að hann var miklu sjónskarp-
ari en hinn, sem heilskygn var.