Íslendingur - 08.01.1863, Blaðsíða 4

124
uð, sem í áflogunum voru, en þjer eruð mörg þúsundað
tölu. En þessir fáu hafa ollað prestum sínum, sem elska
þá svo heitt, mikilla harma og mœðu, og öllum góðum
löndum sínum og trúarfjelögum«.
»Ef nokkur yðar, hjartkæru börn mín, sem verið
liafið í áfiogum þessum, heyrið orð mín, þá bið jeg ykk-
ur og grátbœni, já sárbœni ykkur, eins og yðar faðir í
Kristi, já, býð yður og skipa yður eins og biskup yðar, að
fara ekki út í Hyde-Park framar, þegar nokkur áfloga-
hætta er þar á ferðum«.
»Yður dettur víst sízt í hug, að drótta því að mjer,
að jeg unni fundarhöldum þessum. f>au eru hneykslan-
leg, þegar þau vaða undir »politisku» yfirskyni upp á trú
annara manna með ójöfnuð og ögrunaryrði«.
»En ástkæru börn, þó aðrir breyti illa og heimsku-
lega, þá þurfið þjer ekki að gjöra það. Látið þá vera
eina um sína heimsku«.
»St.' Patrieks börn ! þjer hafið þolað í margar aldir
óvinum trúar yðrar háð og smán, þá er þeir hafa ausið
yfir yður. j»ið hafið þolað mikla ofsókn og ánauð að
undanförnu, sem guð mun varðveita yður frá framvegis.
En hvað er það að reikna móti hinni mestu nauð, sem
getur komið yfir nokkra þjóð, sem er hungur og þar af
leiðandi hörmung, lijálparleysi og strádauði manna, sem
þjer hafið allt þolað með því þreki, er hefur áunnið yður
virðingu heimsins«.
»Nei, guð forði yður frá því! f>etta stoðar heldur
ekkert þaö mál, sem þjer viljið hafa fram, það spillir því
háskalega. Málefni yðar áslkæra páfa er málefni sann-
leikans, rjettlætisins, dyggðarinnar, trúarinnar, sjálfs
guðs. þetta mál má ei verja með snoppungum og á-
flogum. Ekkert mundi særa hið viðkvæma hjarta vors
einvalda páfa tilfinnanlegar, heldur en það, að heyra, að
þjer, írsku óskabörnin hans (his most cherished Irish
ehildren), hefðuð rej’nt að halda fram málefni hans með
sljóum ofstopa. Hann hefur sjálfur svarað hinum hroka-
fengna skríl og hótunum óvinarins, sem guðleg hönd tók
fastan, er hann var á leiðinni að höfuðborg hans (páf-
ans), með sœtlegum mjúkleik síns páfalega blíðskapar.
Breytið eptir honum og felið guði mál hans. Dragið ekki
sverðið, því hver, sem með sverði vegur, mun með sverði
veginn verða; munið þetta, sem Kristur sagði við Pjetur,
þegar hann ætlaði að verja hann. Ef þið skylduð
devja í þessum áflogum, haldið þið þá, að sálir yðar
mundu komast undan dóminum, sem upp er kveðinn yfir
þeim, er vega náunga sinn og fremja víg í upphlaupi,
eins og Barabbas. Æ, líkizt ekki, elsku-börnin mín, þess-
um manni, þessari mann-viðurstyggð, sem Gyðingar kusu
um ieið og þeirhöfnuðu Jesú. Líkizt heldur Iíristi, sem
eigi illmælti, þá honum var illmælt, eigi hótaði, þá hann
]eið. Aptur bið jeg yður, farið ekki út á áflogastaðinn.
Snúið fótum yðrum í aðra átt, ef þjer þurfið að fara að
heiman. En fyrir sakir yðar ástkæru kvenna og barna,
yðar trúar, yðar sálna, já, fyrir sakir kærleika guðs, þá
farið ekki þangað, er áflogin og óskundinn var. Sjá, jeg
tala nú til yðar í kærleika og myndugleika. Látið mig
ekki þurfa að biðja guð nýrrar fyrirgefningar á nýjum af-
brotum yðar við kirkjuna. Nú eruð þjer eptir, sem ekki
voruð í áfiogunum, við yður segi jeg: guð blessi yður
og farsæli, yður, sem eruð sómi írlands og trúar yðvarr-
ar, gjöriðallt, sem þjer getið til þess að hafa aðra aptur
af þessum fávitringslegu róstum. f>jer konur, sem mest
verðið að líða, þegar ástmenn yðrir lenda í glœpum og
refsingum fyrir þá, yður bið jeg: hangið fast við arm
yðar ástkæru manna, ef þeir ætla að þjóta að heiman
í áflog og róstur, hangið um háls þeim, og grátið, biðjið
þá með góðu, kjassið þá, uns þeir bráðna í »katólskum»
mjúkleiks- og blíðskapar tilfinningum (caress thein into
catholic sentiments of meekness and gentleness); stelið
vopnum lagaleysisins frá þeim, og rjettið þeim í staðinn
(blessað) talnabandið, og hinn heilaga minnispening Maríu
Immaculata. Enginn írlendingur mun svo harður í hjarta,
að hann standist sameinaðar fortölur trúarinnar og heim-
ilis-ástarinnar ....
Guð blessi ykkur öll, elskuðu börn, og gefi yður eyru
til að heyra, og hjörtu til að framkvæma það, sem jeg,
biskup yðar og fulltrúi yðar heilaga föður, páfans, hef
boðið yður«.
Út af þessu ávarpi spannst leiðbeiningargrein í einu
af hinum útbreiddustu blöðum Englendinga, og get jeg
ekki stillt mig um að gefa yður ágrip af henni, svo kar-
dínállinn og blaðamaðurinn standist á.
»f>egar vjer lesum hinn sœta hjarðmannssöng kard.
Wisemans, þá líðum vjer út af í sœtar og sorgblíðar til-
finningar. f>að er í sannleika sœtt að geta gleymt lífsins
basli um tíma, og hlustað i unaðlegri leiðslu á hans
kirkjulega lambakvæði. Aldrei hefur hjarðmaður blásið
blíðari pípu, en biskupinn hefur gjört í þetta skipti. Hin
látlausu sveitarkvæði Theokrits, hinar þýðu nótur De La
Vega, er söng um gyðjurnar, sem fóru Ijettum snjóhvítum
fótum yfir hinar gullnu eyrar við Tagus, »Aminta«, eptir
Tasso, »Pastor Tido« eptir Guarini, kvæði Fletchers og
William Browne’s, allt þetta ermjög áþekkt hinum mjúka
hljóm »erkibiskupsins af Westminster«, sem hann hefur
andað í eyru safnaða sinna, sem eru svo alkunnir fyrir
friðsemi. Mönnum verður ósjálfrátt að ímynda sjer þessa
friðsömu og spöku Celta grátandi og veinandi út af því,
að þeim hafi mislagzt hendur til verka sinna. Óska þeir
nokkurn tíma áfloga? f>að er bezt, að lögreglustjórnin
svari því. f>að er víst óhætt að ætla á það, að írlend-
ingar hatast við róstur og forðast áfloga-þyrpingar! f>eir
eru að eðli sínu hœglátir og seinir til! f>á hryllir við
óstjórn eins og eitri! f>ví er öll von, þó kard. ávarpi
þessa sakleysingja, eins og »ástkær börn«. Aldrei eru
þeir seint á ferð á kveldin! aldrei drekka þeir of mikið
af brennivíni! aldrei verða þeir egndir til ofstopa! aldrei
trufla þeir friðsama fundi! Vjer vitum allt þetta. f>eirra
fróðlega líf líður á fram gegnum harða og heiðarlega vinnu,
og hressa þeir sig að eins einstöku sinnum við mjúka
söngva. f>að er ósköp að vita til þess, að svo góður
lýður skuli allt af vera illa metinn. Kard. Wisemann er
makalaust nettur maður og vel að sjer. Iljarðkvæði hans
er ekki að eins sœtt, heldur slœgt. Fram af öllum má
ganga lipurleiki hans, að koma saman sulti Ira og áflog-
unum út af Garibalda, að þýða nýorðnar róstur með forn-
um bágindum, og að varpa skuldinni yfir á þá Englend-
inga, sem hans »hjartkæru börn« hafa rotað. Málverkið,
sem hann hefur dregið upp af Pio Nono, er hjartasker-
andi; því hann heyrir grátandi, að hans elskuðu írsku börn
hafa reynt að verja eða sœkja mál hans með ofríki. f>að
er skaði, að biskupinn fór ekki dálítið langra. f>essi
mælskumeistari hefði átt að benda oss átárin, sem renna
niður eptir kinnum unga góðmennisins, sem var konung-
ur í Neapel, þangað til að Barabbas á rauðu peysunni
kom og flengdi hann burtu, eða hversu gröm hin fagra
skjaldmey, sem hnýtti sínu lífi við hans, hefði orðið, er
hún heyrði, að ófriður var hafður í frammi út af málefni
hennar og páfans. Já, Napóleon sjálfur hlýtur að verða
hissa, og allir hinir mennirnir, sem halda upp úr höfð-
inu á þessu göfuga páfamáli, hljóta að harma og gráta.
Vjer getum ekki skilizt við kvæði kard. án þess að
Iáta það í ljósi, að vjer dáumst næsta mikið að því. »Konur,