Norðanfari - 26.09.1865, Blaðsíða 1

MRIHWIM.
4. ÁK.
AKUREYW 26. SEPTEMBER 1865.
39.-30.
t
Syrgi jeg göfugrar systur lát
sál mín því stynur órdlig,
breytt er glebin í beiskan grát
bleikir náskuggar hylja mig.
Syrgi jeg vinar styrk og stob,
stend nú einniana, glefeur fált,
í nauöbeit iífsins vendi vo&
vebriíi því blæs af kaldri átt.
Syígi jeg hreina svstur dyggb,
sú mjer í þörfuin reyndist vel
og var á traústu bjargi byggb,
bifaöist hvergi frara í hel.
Æ, jeg syrgi þig, systir kær,
sála&a Inga Júnsdúttir,
blessub þín 'minning bldma skær
bjarmar eptir á láfci hjer-
Eflaust þig tjá&ir ættar blóm,
— einkuin hvar jeg á hlutinn ah —;
þaö barst og fljútt í þjó&ar róm
þegar foreldra kvaddir staí).
Heiiurlegt inngekkst hjónaband,
hús ekkjumannsins tókst aíi þjer.*
Itofsta&asel og stjórnar-stand,
stóran vanda sem bar í sjer.
Ilamingjan var þjer fylgi fús
faömi vcfjandi gullnum sín;
blómslraÖi göfugt bónda hús
blessan og heill vib komu þfn.
Glæddist heimiiis gæfu safn,
goö bústjórn vann af ekrum brauS,
meí) háttaprýöi og liei&urs nafn
húsfryju sætiö virbing baub.
Brábum foriögin breytfu sjer
burt þjer Irá síöu hcli& sleit,
lofsæian mann sem lengi hjer
f lifendra minning nafn sitt reit.
Guí) þjer en rjetti hjálparhönd,
huggahi’ og þerr&i ekkju tár.
grciddi vandræha gjörvöli bönd
gróa Ijet brá&um fengib sár,
Heimtu þig förlög hreinskrifu&,
í húsmó&ur sæti nýtt a& gá,
ekkju tárin svo af þerruö
endurfegruíu grætta brá.
Burt þig leiddi a& Bægisá,
blessu& stjórnandi fö&urhönd
átthögum þínum öllum frá,
aptur a& hnýta kærleiks bönd.
í trausti Drottins þjer tókst í fang,
tígin mann Arngrím prest, og bú,
byrja&ir nýjan gæfu gang
galst þjer til sórna fer&in sú.
Vinsæld þín jókst og vir&ing þar
vaxandi blessun kom me& þjer,
heimili& nýjan hróhur bar
hagsæld vi& yndi skemti sjer.
Eífl& svo fram me& lofsæld bar
lukkan var ekki á saridi bygg&,
grnndvöllur þinnar gæiu var,
gu&sótti, fyrirhyggja, dygg&.
Gó&kvendis hjartab mundi mest
lijá mönnum gjöta nafn þitt frægt,
í öndvegi sitja æti& 1 jezt
alla kristindóins skyldurækt.
Hússtjórn þín reyndist mild og merk,
metin og virt af öllum gild,
nmgengni vi&mót or& og verk
allri kvennlegri lýstu snilld.
Ilönd þín nauhstöddum hjálparfús
hreif&i sig rae&an entist fjer,
gegnum skinu þitt gjörvalt hús
gó&rar húsmó&ur kvenn^ygg&ir.
Entist gegnum þitt æfiskei&
a&sto& nákvæm er sýndir mjer,
og því frekar sem lengur leið
lífs a& sólhvörfum þínum hjer.
En sú má kaliast e&li mót,
ætternis brjálun fur&anlig
a& víntrjes skildu af vi&ar rót,
vaxa þyrnar sem stungu mig,
A& sönnu fur&a þa& ei þarf
þvílíkt er gamait aldarfar,
dærnin mörg sýna a& í arf
allir ei taka dygg&irnar.
Sof&u nú blessuð systir gó&
sorgandi geng jeg iei&i frá,
undir kve&i mín harma hljó&:
Hofsta&asel og Bægisá.
Eptir þjer mænir lífs á lönd,
vi& Ijósbirtu trúar hugur minn,
kve& jeg svo þína — au&mjúk — önd
og döggva tárum legstaÖ þinn.
Endursköpun þá alheims gjör&,
andlegt úr dupti heimtar fjer
og brýtur innsigluð- byrgð me& jör&
banafjötur sem balda þjer.
f>á mun jeg vali& fa&ma fljó&,
og frelsisgjöf prísa lausnarans;
blönduð tárura mín banaljó&
breytt skulu þá í sigurdans.
L.
f
Hinn 22. marz. þ. á. drukkna&i í vök {
Fnjóská í Dalsmynni, hreppstjóri Jón Halldórs-
son frá Bjarnastö&nm í Bár&ardal.
Hann var fæddur á nefndu heimili 4. des.
1832. Foreldrar hans voru merkishjónin Hall-
dór bóndi þorgrímsson og Gu&rún Jónsdóttir,
hjá hverjum Jón sálugi ólst upp, og giptist
22. ára a& aldri, eptirlifaridi ekkju Hólmfrí&i
Hansdóttur. Me& henni bjó hann í ástríku
hjónabandi, þangafe til hönd Drottins sleit sam-
vistum þeirra me& sög&um hætti, þegar hann
var 32. ára gamall.
Samvistir þeirra baf&i Drottinn biessað
me& 5 efnilegum lífsafkvæmum á þessum 10
ára samveru tíma, og eru 4 lifandi, en 1 var
burt kallað á rtndan fÖ&urnum.
Jón sálugi var me& efnilegustu mönnura,
gæddur góðum hæfilegleikum til sálar og lík-
ama. Sálargáfur hans voru fljótfærar og lipr-
ar, og því vel me&tækiiegar fyrir menntun.
Hann var gu&hræddur og skyldurækin, ástrík-
ur eiginma&ur, góður fa&ir, stjórnsamur og
reglufastur húsbóndi, gó&gla&ur og skemtinn í
umgengni, en þó einar&ur og alvörugefin þeg-
ar við þurfti; vinfastur og trygglyndur; út-
sjónarma&ur í bústjórn; rá&hollur, lijartagó&ur
og lijálparfús, og var þa& eptirtektavert fyrir
þá sem til þekktu, hvernig hann — ekki eldri
ma&ur — haf&i þegar sáfe f vegin fyrir sig,
einkum þá litið er til þeirra sem hans leituðu
hjálpar þurfandi; af því þessir mannkostir
Jóns sáluga gátu eigi dulizt, þá var hann
kjörin hreppstjóri í sinni sveit, og gegndi þess-
ari köllun svo vel og heiðarlega a& fám mundi
hafa belur tekizt.
Jón sáiugi var& því almennt sakna&ur af
sveitungum síimm og íleirum sem vi& hann
kynntust, af hverjum einn hefir minnst hans
me& eptirfylgjandi sakna&arstefum:
Olgumagnafe frey&ir fló&
fram af dyinmu jar&ar leynum,
úrgum veltir ýinisbeinum
ymur fossa undtir bljófe;
banadísin bí&ur þar
brei&ir fa&min aldasonum,
margir tengjast mega honum,
svo eru rúnir rfla&ar.
— 57 —
Sjá hún æpir sigurmál
sorgarfleinar hjörtun stynga;
vonarblysið Bár&dælinga,
hvarf { dau&a- djúpan -ál:
það var Jón sem hreppti hrós
hreppsumsjónar lagin önnum;
vinatárin hníga hrönnnm,
köld er nótt en liði& ljós.
Hógvært geð og hyggin sái
hlýjað negg af kærleikseldi,
hans í brjósti höf&u veldi
hugar djörfung hrakti tál;
forsjáil vel og framkvæminn
föstum reglum gleymdi eigi,
hindrun margri veik úr vegi
eðallund og áhuginn.
Mörgum gagn og gleði bar
grunduð rá&deild bans og styrkur,
andinn frjáls og flug- hrað-virkur
mennt og framför víg&ur var;
allrar vizku upphafið
ótta Drottins vann ástunda,
sviíinn nú til sælufunda
æ&sta skynjar augnamife.
Vatnadísin votri mund
vildi látinn a& sjer kreppa,
honum nau&ug hlut a& sleppa,
það var lofleg lausnarstund.
Ilann er víg&ur helgum reit,
liimna Guðs að rá&i setta
og á lágu lei&i spretta
gullin blóm er bezt jeg veit.
Ekkjan stynur angri særð
ungum börnum daprast lyndi,
þeirra skjöldur skjól og yndi
hefir festa hinnstu værð;
þó er einn sem aldrei deyr
ástríkastur fa&ir heima,
sá mun ekki sínum gleyma
ef í trúnni þreyja þeir.
Æ, hva& sncmma fór oss frá
fremstur sinna jafnaldranna,
hnípinn flokkur hei&ursmanna
Iaugar tárum li&inn ná;
hrygg&ar blæju hjúpað er
heimilið og sveitin frí&a,
en mannkosta minning blý&a
Ijóss á vængjum iyptir sjer.
Yfir tímans hættu haf
horfir sár og mæddur andi,
þars a& fögru fri&arlandi
líkainsböndum leystur af,
Frelsarans a& hægri hlið
hefir tignar fengi& sæti,
okkar virktavinur mæti
stefnum þangað styttist bi&.
J. H.
t
Páskadagsmorguninn 1G. aprílm. 1865 dó
ó&alsbóndi, fyrrum hreppstjóri og nú sí&ast
sáttamaður Jón Jónsson í Háager&i á
Skagaströnd í Húnavatnssýslu, á 68. aldursári.
Hann haf&i lifað ailan aldur sinn svo að segja
á sama stað. Hann er fæddur á Finnstö&um,
næsta bæ vi& Háager&i a& sunnan, af foreldr-
um, hjónum Jóni Jonssyni og Ingibjörgu Magn-
úsdóttur d, 9. febr. 1798 og uppólst þar me&
ö&rum systkinum sínum, eitt þeirra var Mad.
Ingibjörgu Schram, kaupmanns ekkja, er dó
27. júním 1863, á Spákouufelli hjá syni sín-
um herra Jósef Jóelssyni. Dra þrítugt byrj-
a&i JÓn búskap { Háager&i me& rá&skonu, hei&-
urlegri bóndadóttur, ungfrú Gu&rí&i Ólafs-
dóttur frá Harastö&um, næsta bæ fyrir utan,
og giptist henni 29. desembcrm. 1829. Bjuggu
þau þar saman til þess dau&i lians nú sleit
þeirra jar&nesku samvist.
Jón heitinn var: Iánsma&ur, gu&-
hræddur ma&urogmerkisma&ur. Láns-
1 ma&ur: Fyrst og fremst hlaut hauu