Norðanfari - 15.12.1869, Side 1
1. Aukablað við Norðanfara 1860.
i JÓN JÓNSSON f HORNBREKKU.
I sjöunda ári „Norfcanfara" nr. 27 —28.,
er getií) um fráfall iierra snikkara og sátta-
nefndarmanns Jóns Jónssonar á Hornbrekku í
Ólafsfirbi, sem deySi 29 september f á. Jón
sálugi var fæddur 7. maí 1827, á Steinavöll-
um í Flókadal í Fljótum. Foreldrar hans
voru bóndi Jón Sigfússon frá Dalabæ, og Sol-
veig Sæmundsdóttir sem ættub var af rá&-
vöndu bóndafólki úr Siglu- crg Iljefinsfirbi.
Meí) þeim fluttist hann á næsta ári aí> Engi-
dal, hvar hann uppólst hjá foreldrum sínura
þar til hann var á 14. ári, þá kom fafiir hans
honum til verzlunarstjóra Jóns Árnasonar sem
þá var í Siglnfiröi. Hjá honum dvaldi hann
iil síns 20. aldursárs, og nábi á þeim tíma
talsverbri þekkingu í ýmsri menntnn. Svo
sigldi hann til Kaupmannahafnar haustií) 1846,
til aí) læra snikkara smíöi, og þar dvaldi hann
( 3 ár, og kom sRan út aptnr, og var þá ým-
ist vii) smíSar hjer og hvar, eiiur hjá föiur
sínum þar til voril) 1851, aí> hann gekk ab
eiga ingismeyjuna Gubfinnu dóttur Jóns sál-
uga Jónssonar, 18 ára gamla, sem síiast bjó
á Vík í Hjeiiinsfirii, einhvers þess nafnkcnnd-
asta manns í bændaröí), bæii sökum gáfna og
atorku. Jón sálugi liffci saman vib þessa
konu sína f farsælu hjónabandi til síns dauia-
dags, og cignaiist nrei) henni 4 dætur, hvar
af 3 lifa, sem nú ásamt henni syrgja hina
misstu aistol) og ánægju er þær höfibu af ná-
vist hans.
Fyrir rúmum 6 árum, kenndi Jón sálugi
heilsulasleika fyrir bringsbölunum, sem ávallt
færiist í vöxt, þrátt fyrir ýmsar tilraunir, svo
ai) hann nú á seinni hluta þcssa tímabils var
ai kalla í rúminu, og síliast í rúint f ár mjög
þungt haldin, og þa& svo ab eins opt var lík-
ara fyrir dauia en líf. f>enna sinn sjúkdóm
bar hann meb stakri þolinmæii, auimjúkri
undirgefni og stabföstu sálarþreki.
Jón sálugi var hversdaglega fáskiptinn og
cinhver hinn orbvarasti, en þó vifræfcisgóiur,
skemmtinn og þægilega gamansamur, einarb-
ur og kunni vel ai haga orímm sínum, ekki
var hann fljótur afc gefa álit sitt f Ijósi, en
því áreifcanlegri var úrskurfcur lians hvervetna,
reglusamur og afcgætinn húsbóndi, sjerlega
vandvirkur, ástríkur ektamaki, umhyggjusam-
asti fafcir, tryggur vinur — þeirra er þvf náfcu
— hógvær vifc alla, hóngófcur og greifcvikinn
vifc auminaja, ýtinn og alvörugefinn ef á móti
honum var haft, hver sem í hlut átti. Hannhaffci
þvl áunnifc sjer í sveit sinni almenningshylli,
er því almennt tregafcur, einkum þar hans
jafningjar eru fáir, og rúm hans verfcur því
afc líkindum lengi vanskipafc.
Enn eins og vonlegt er! syrgja sárast
lians cptirþreyjandi ekkja og dætur, en glefcj-
ast þó jalnframt yfir frelsi hans, þær hvíla
huga sinn vifc minningu þess umlifcna, en láta
vonina um sæla samfundi, styrkja sig afc taka
þyí ókomna
Mefc hendingum þessum minntist einn af
kunningjum hins framlifcna:
Dynur nú fyrir daufcaliljófcI
dapurt er sinnisfar,
helja þá bitur hjer um vófc
og hremmdi hvafc mætast var,
beina fram þræddi banaslófc
blaktandi lífsins skar,
hans er vorn jafnan mýkti m<3fc
mefc ráfci skynsemdar
þolinmófclega þungan kross
þreklyndi mefcur bar
fyrirmynd þar af fyrir oss
fagrasta því hann var;
stillingar haffci hlotifc Imoss
hjarta fullt miskunnar;
fúlann halafci flærfcarkoss,
en fóstraíi dyggfcirnar.
Er þafc sú von sem eykur mjer
yndi í lífsins ránn,
afc eg kem víst á eptir þjer
engin þafc hindra kann,
þá ekki skilja þnrfum vjer
þjáninga fyrir bann;
eylíffcin sem afc aldrei þver
alsælan gjörir mann.
f>afc glefcur helzt mitt þankafrón
og þinna’ ástvina hjer,
þó hafin frá vorri sjerta sjón,
af sorg allri ieystur cr.
Vifcur Drottins vors dýrfcartrón
dýrfclega Ijóma fer,
og þar kærasti elsku Jón I
eptir sem bífcur mjer.
— 9—
i KRISTJÁN KRISTJÁNSPON.
þann 21. nóvember f. á., sálafcist merk-
isbóndinn Ivristján Kristjánsson á Nefcstalandi
í Öxnadal, á hans 63. aldursári, hann liffci
rúm 36 ár í hjónabandi mefc sinni nú sárt
harmandi ekkju þóru Tómasdóttur, og eign-
afcist mefc lienni 3 börn, 2 sonu sem báfcir
lifa og eina dóttur sem sálafcist á unga aldri.
Hann er fæddur á Gloppu f Dxnadal þann
29. júnf árifc 1806 og uppólst þar hjá for-
eldrum sínum, Kristjáni sáluga Steinssyni og
Marfu sálugu Sveinsdóttur, og var hjá þeim
þangafc til um vorifc 1832 afc hann flutti sig
afc Borgargerfci í Norfcurárdal og giptist þar
sama haustifc, var alls 2 ár í Skagafirfci, sífc-
an flnttist hann búferlum aptur afc Gloppu og
bjó þar í 16 ár, þar til hann um vorifc 1850
flutti sig afc Nefcstalandi í Bægisársókn, og bjó
þar sffcan til daufcadags.
Kristján sálugi var mikill atgjörfismafcur,
bæfci til sálar og líkama, í bezta lagi greind-
ur og vel hygginn og kom ætffc fram mefc sí-
felldri stillingu og jafnafcargefci. Glafcsinna var
hann, spaugsamur og skemmtinn á yngri ár-
um, smifcur allgófcur einkum á trje, þrifinn og
pössunarsamur á heimili, ifcinn og verkhygg-
inn bæfci vifc húsabyggingar og sjerhvafc sem
gjöra þurfti, þó vandasamt væri. Hann var
mefchjálpari f Bægisárkirkju nokkru eptir afc
hann kom þar í sóknina, og hreppstjóri um
4 ára tíma, og fórst þafc eins og önnur verk
mikifc laglega úr hendi. Hann reyndist ást-
ríkur cktamaki og um hyggjusamur fafcir son-
um sínum, tryggur og vinfastur þeim sem
honum kynntust, ráfchollur og uppáhjálpandi
vifc þurfandi, gestrisinn vifc ferfcamenn og gjörfci
opt gott af litlum efnum þeim sem voru bág-
lega ð sig komnir, þegar þá bar afc húsum
bans- B. Kristjánsson.
Kristján fafcir Kristjáns sál, bjó á Gloppu
f Öxnadal. Steinn fafcir hans, er bjó á Yzta-
gerfci í Eyjafirfci, var brófcir Sigurfcar á Skipa-
lóni föfcur sjera Sigurfcar, er sífcast var prest-
ur á Aufckúlu, og hans syskina. En fafcir
Steins var Sigurfcur, er bjó á Jökli f Eyja-
firfci, Tómasson, Snjólfssonar f Hvammi í Eyja-
firfci, Gufcmundssonar, Nikulássonar, Engarfus-
sonar af Englandi. María mófcir Kristjáns sál.
var dóttir Sveins f Hólsgerfci, Jónssonar á Ey-
vindarstöfcum í Sölfadal, Sveinssonar. En mófc-
ir Maríu og kona Sveins í Hólsgerfci hjct Mar-
grjet Bjarnadóttir bónda á Björgum í Möfcru-
vallasókn, Ólafssonar, en mófcir Margrjetar var
Björg, dóttir Sigurfcar yngra lögrjettumanns,
Hrólfssonar, og þurífcar Bjarnadóttur prests á
Grund í Eyjafirfci, Ilallssonar o. s. frv.
Á. Ó.
LÍTIL LJÓÐMÆLI SEM NEFNAST B Ó T.
(Kvefcin skipskafcavorifc 1864).
Mannrauna sárin margir bera
mæfcan nú gjörist þung sem blý;
harmaljárinn vill hjörtun skera
bylur sig glefci-sólin því,
er skín mefc blóma annafc sinn y
æfcsti þá Ijómar dagurinn.
Ó hel! þú sigrar hetjur sterkar,
— hver fær þitt stafcist mikla afl — ?
og þó þær gáfur geyrni merkar
ef gjöra vifc þig afc reyna tafl,
færir þeim, mátt þinn, fárleg mynd
forna því Adams veldur synd.
þá tapar yfirbragfcifc blóma
og býfcst ei mætur vina-koss;
en mannorfcs lifir minning fróma
mctin ágætast sem er hnoss,
mefcan heims aldir ci forgá,
ægir, þó kaldan geymi ná.
þó fölni blóm f frosti nætur
fögur sem skreyttu grænan Iund,|
óvisnar lifa ástar-rætur,
en leynast djúpt f þankagrund.
Gufc þckkir hjartans þörf og lyst,
þeirra cr nokkufc hafa misst.
Vinar ást er æfcsta hnoss
afc þvf dást jeg leyfi mjer,
sem ei brást þó særi kross,
svoddan fást ef mætti hjer.
Tryggan vin afc eiga er
eins og skinifc sólar bjart,
því þafc linar þraut og ver
þá afcdynur mæfcan hart.
Missa hann er þyngsta þraut
þankaranni sem afc bar,
gæfumanna gjörvallt skraut
gæfca sannar jurtirnar.
Mannorfcs lifir minning há,
mefcan bifast ekki fold.
þó afc svifi bana blá
báran yfir látifc hold.
Sú vel listin færir fró
afc fáum missta vini sjefc,
og hjá þeira gista í hclgri ró,
heims þá vist er aflokefc.
Munu fegins fundir þá,
fær oss þegi vonin blekkt,
verfca degi efsta á
orfc Gufcs scgir trúanlcgt.