Norðanfari - 13.03.1871, Page 1

ÍO. AO
Aukalilad
PBBAPAM
f
STEPHÁN A. TIIORARENSEN
f. 21. júlí 1837; dáinn 2. marz. 1868.
N dauðans engill! döprum hljóuii
Af draumi þungum vekur mig.
Eg átti vin í æskublómi
Ilann er nú genginn tfmans stig!
Æ! hví er fallinn fölur nár,
Svo fagur kvistur grænn og hár!
Af aðalbornum eikar-rótum
Akurblóm spratt í vordags il;
Vonfagurt tók það vexti skjótum
Og vinliiýtt horfði sólar til.
Æ! hví er fallinn fölur nár,
Svo íagur kvistur grænn og hár!
Eg man þig, Stephán, megin blíði
Menntun og dyggð var takmark þitt;
Ilreinskilni þín og hjarta prýði
Iljarta þjer ástum bundu mitt.
Æ! hví er fallinn fölur nár,
Svo fagur kvistur grænn og hár!
Einkenni barst þú ættar þlnnar:
Ásthreina tryggð og höfðingslund.
Inndælt á rnorgni æsku minnar
Eg undi hjá þjer marga stund.
Thorarensen ! mjer svellur sár ;
Sjá! þú ert liðinn fölur nár!
Einmatia íinnat tnjer æfin vera
Ávallt síðan aö skyldum vjcr.
Harmþrungin ástmenn hjörtu bera,
Og horfa grátnir eptir þjer
Inn á samfunda unaðs land,
þar eilíft varir kærleiks band.
Par vel til sælla feðra þinna!
Far vel úr tímans þröng og sorg
Vinirnir aptur vin sinn finna
í vonar himins friðar borg
þar engin drjúpa eldheit tár
Ura eilífð blómgast kvistur hár!
G. G. Sigurðarson.
f
kjartan Þorleifsson,
dáinn í júním. 1870.
Kjartan! þig ungan
kveðja hlutum;
íyrr enn þig vinir
vildu burtu,
voldugri hendi
varstu leiddur
dökkri að moldu,
þars dauðir byggja.
Sem rós á kvöldi
röðui kveður,
heilsuðu þjer
liollir vinir;
dauða þig kvaddi
kveðju enginn;
bana þinn hugðu
bragnar fjarri.
Virtist þitt blíða
bros skilnaðar
bleiku Iíkast
bliki mána,
sem þá á aptni
unaðs fagur
AKUREYRI 13. MARZ 187U
hann sig liylur
hamra skugga.
Ástvina þinna
augu stöðugt
út á Sæinn
þjer eptir mændu,
fyrir skcmstu
er skipi sigldir
öruggur burt
til Eskifjarðar.
Rann f austri
röðull úr hafi,
lieim komu þína
er hugðum boða,
og bros hans forboða
blíðrar kveðju;
vinar í hönd
hugðumst taka.
Brá fyrir sólu,
brugðust vonir;
vonir samfunda
vinum huríu;
barst harmsaga,
beygöust þær fyrst;
barst násaga,
brustu þær alls.
Anda þinn ftran
npp þótt vitum
numinn til Drottins
dýröar sala,
stunur frá hryggvu
stfga brjósti,
og vinaös dögg
vætir hvarma.
Gráta þig ungir,
gráta þig aldnir,
gráta þig ríkir,
gráta þig snauðir;
sem Baldur úr helju
bragnar grjetu,
grætur þig allt,
er gráta kann:
x+y+z.
f
LILJA BJARNADÓTTIR.
dáin 23. júnfmánaðar 1870.
Nú ríkir sorg og rauna þrá
þar röfcull ástar skein
og blötum lykja bldmin smá
á bjartri akurein;
nú sveilur brjósti blóíiug und,
því breytt er gleðihag;
og Liljan föl í frjófgum lund,
um fagran sumardag.
Nú drúpir hús, þvf heiðursfljéí)
er heljar gengin braut,
sú andar-frjáls og eílisgóð
sitt efldi dygöaskraut,
lundin var blíð, en bjartab hrelnt
' og hjúpab kserleiks yl,
á skyldustigum stefndi beint
— og stríddi — marksins til.
Sem móbir, kvinna, hógvær hýr
sjer hróður beztan gat
— 25 —
sfns húss og stjettar sómi dýr;
hún sannleiks boðorð mat
og festi trúar fagra sjón
á friðarraerkjum þeim
er boða frelsi þreyttum þjón
og þjáium benda heim.
Hve sárt er þeim er svoddan gjöf
var sæmdur Gu&s af hönd,
þá larnar dauði og geigvæn gröf
hin gullnu ástar bönd;
en elskan hrein er öflug víst
hún óvin sigrar Iffs,
og fram scm röbull bjartur brýst
í bólstur skýum kýfs.
Vor Lilja grær á lífsins fold
og Ijómar röiut-klár
en börn og maki bera hold
meb bólgin harmasár
en vetur þverr og hlýrnir hár j
mun hressa dofnab fjör;
þib finni8t heil nær eilff ár
hin ýmsu jafna kjör.
J. H.
f
HJÖRTUR kristjánsson
frá Ási áHólsfjölIum, audaður 5. júlí
1870.
Nú hefir bana bláköld rós
á bjarta falliö grein
nú hefir myrkvast munar ljós
er mætast áður skeiu,
nú hefir ástarhöndin þýð
af heli voiðið styrð
og blómgað hold á bernsku tíö
f blundað dáins kyrð.
Hvf mátti ei það mæra hold
hjer mætri blómgun fá
hvf hlaut það snart að falla f fold
og fölum byggjast ná
aö aldaföður umsjón hrein
er öllu stjórnar vel
ei vildi synd nje sorgamein
það særöi fyr en hel.
þú hefir sofnal sællri værð
og signuð hvíld þín er,
en fööur, móður hjörtu hrærð
til himins lypta sjer
það eru Guðleg elsku tár
sem einum þóknast bezt
ef hvorki eru köld nje sár
þeim kemur huggun mest.
Og farsæl hjeðan fluttist önd
af frelsisengli sótt
hvar jarðar nú ei binda bönd
en bjart frá dauðansnótt
um eiiífð sjer hún ástarfríð
og æðstum Guði kær
svo saklaus helg og sigurblíð
þar sælu notið fær.
En hollra vina hjörtun fríð
með hryggðar sárum stun
er bærðust viö þitt banastrfð
af blfðri meðaumkun
þeim hefir fwgist huggun vær