Norðanfari - 28.12.1871, Blaðsíða 3

— 105 —
Jf«artht 1841, Tók harm þá biástýru
r isi Olafsdóttur, sem stýrbi btíi hans innan
bói H ra^ dáfc, aIIra dómi er til
l v u> °g var honum ágæt ellistob, þar til
/á U biirtkallafcist hjeban hinn 20. júní 1871.
l * ' a'ðurs úri eptir stutta legu af brjóst-
yegslnm og sjúlidómslasleika nálægt viku.
,Inn hafbi veitt honum hin Iielztu gæí>i
‘"'•íra hluta, nefnilega stötiuga heilsu og
í .' a aublegb, sem sannarlega er rnikil Gubs
^csaun, og meb því hefir hann opt kórónab þá
/nn úttast og elska, ab vitni Salómons.
Pessum mikíu kostum varbi hann bæbi
g^nu fjelagi til heilla, svo sem nálægum
..e,tum og fieirum, meb lánum, iííun og gób-
sjoicasenti. Búmafeur var hann meb yfirburí)-
■ . ’ °S rjett fyrirmynd annara bænda í bein-
, framkvæmd, ágætri hússtjórn og reglu ;
eönsgáfabur. unni fróbleik, gufehræddur, vandab-
0l|um sýslunum, tryggur í vinskap, stablynd-
°g sannkallabur góímr drengur, Gub gefi
ss Pans jafnoka.
Ilvítadal 24. september 1871.
Gufcbrandur Sturlaugsson.
+
STURLAUGUR EINARSSON aubgi
Erlíngs og Einars
ættsprengur lifi.
B. Gröndal Ass.
1.
IUjóbs eg bib, þvíhefja tí&ir
heilursminning s vertia-meiba r,
stórmennisins STURLAUGS dýra,
stefnufasta E i n a r s he f n i s.
Gull-hlafesbör und björtum hærum,
bændaprýöir hjá ossum lý&i,
hnfginn cr, og hátt öndvegi
hölds um sveipab dökkvum tjöldum.
2.
Nú er skarb fur skildi orfcib !
—- skapadóms mjer náfregn hljómar.
— E y j a r E a u i> s og blásalsbogi
bragning látinn einatt gráta —.
E r f i m e i fe u r augum leibir
öldungiielgar f ö b u r - moldir;
glitrar sól meb gullnu letri :
„gleym mjer e i“,; og blómin hnegja.
3.
Orka, dáb og tryggb ótraufea,
temprufe mildi, ibkun skyldu,
bústjórn föst, án fiysjungslasta,
fjárins gnótt og nám íþrótta
E i n a r s - n i í) rjeti ítran styfeja ;
— ofi heims nje fýfla lofi
skeytti ei, en grandvar gætti
Guís a& dómum hersablómi.
4.
Aubnubraut nam frægur feta
fagurlega til clli-daga
hersakundur á Garfcarsgrundu,
grær hans nafn á ættarstafni.
Ætti landib eyglókrýnda
ýmsa líka STURLAUGS RÍKA,
bera mundi höfub liærra
Ilrímey þá en nú á tímum.
5.
LÍÖ þú sæll til himinhalla
heibursmafcur! bjartar leibir
nafn þitt mun, þó seíib sofni,
sínu aldrei blómi týna.
Vini gletur vonin blíba:
vetrar eptir sorga hretin
eilíft vor og sigur-sæla
safnar oss ab dýrfcarhnossi
G. G. Sigurbsson.
Lagib lík í foldu,
lifir önd á himnum
í unab eilífum
stórbónda Sturlaugs
Einarssonar;
ár fjögur skorti
S átta tugi
ítur þarfs lýb þeim,
libs vib þurfti;
rausnar mabur
til ráÖs og verba,
hamingju sæll
til lands Og lagar ;
efclisvitur, unni fræ&i;
atalmenni til
aíls og fimni.
Stablyndur, rábhollur,
rausnarminni
gæddur at öllu,
góöur drengur.
Gnb gefi hans maka
mönnum síbar.
* *
*
Enn var hans gæfa,
eptir sig láta
arfa ver&ugan
eigna sinna.
Gísli Konrá&sson.
+
GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR.
Allt stríb til enda víkur
eymd þess og mæ&a hjer,
Gub þegar gæzku rfkur
gegnast oss mönnum sjer;
eins varstu ástkær mó&ir
innleidd í sælu frib ,
þessa Iífs þyrni sló&ir
og þreytu skilin vi&.
þína vi& ástar arma
áttum vi& henta vist,
dags þegar bjartan bjarma
barns auga litum fyrst;
elska þín ekkert spar&i,
ómök nje vær&ar frest,
y&ju og eign til var&i
okkur a& hlynna bezt.
Æsku draum yndis væran
áttum vi& skamma stund ;
frá oss tók föfcur kæran
forsjónar alvöld rnund ;
hlaustu þá mó&ir mæta
megin djúpt reynslu sár;
lík hans og legstab væta
ljetum vi& kærleiks tár.
Einmana böls í bárum
börnin þín sástu bjer
fimm, sem á æsku árnm
öll vorum jafnkær þjer ;
samt Ijeztu þig ei þreyta
þrenging nje lífs kjör bág,
trú örugg li&s a& leita
Ijósanna fö&ur hjá.
Studdi þig styrkur hæfca
strífcs velli lífsins á ;
stunda&ir grant a& glæfca
Gu&s þekking okkur hjá ;
cfldir me& alúfc staka
andar og líkams hag,
heill yfir vorri vaka
vildir þú nótt sem dag.
Trygglynd í trúnni stríddir
tí&um vi& mæ&u köst;
starfsemi stand þitt prýddir
stillt vel og regluföst;
okkar þá ungan brófcur
andafcan syrgfcum vjer,
sagfcir þú, Gufc minn gó&ur
gaf hann, og tók a& sjer.
Hnígin til elli ára
eins varstu reynslu þjáfc:
líkamans sjúkleik sára
sendi þjer Drottins ráfc;
helgnm mefc þolgefcs þrótti
þjáninga barstu kross;
lausnar þyrst sál þín sótíi
sælunnar beint á hnoss.
Æ! vifc sem ástar blífca
umsjá þú veittir hjer,
máttum ei meinifc strí&a
megna a& lina þjer;
hann einn sem heilsu, lífi
og hjervizt ræ&ur manns,
lífcunar loks frá kýfi
leysti þig rnildin hans.
Okkar þó sinni sær&i
sakna&ur lát þitt vi&,
hjartanu huggun fær&4,
a& himinsælu fri&
önd þín nú eignast hefur,
endurgjald trúleikans,
öllum sem Gufc þar gefur,
þeim geyma bo&or& bans.
Lífdagar skjótt fram skunda
skal þsfc oss harma vörn,
bífcum vi& fegins funda
fjögur þín kæru börn,
æ hvafc þú elsku mófcir
okkur munt fagna þar,
fafcir og blí&ur bró&ir,
í bústab sælunnar.
J. Einarsson. E. Einarsson.
+
P.JETUR PJETURSSON.
Drúpir Tjörnes, dapuvt sorgar je!
færist yfir fjelag sveitav þafcra ;
fæ& og harmi s!ær á marga a&ra
:,: skar& sem fyrir skildi ruddi hel:,:
Húm þá byrgfci hinnsta legstafcar
Pjetnrs arfan Pjetur sóma kunna;
prúfcmenrii& sem lífs og dánum unna
:,: allir sem bann eitthvafc kynntur var:,:
Hann var mafcur hagleiks prýddur mennt;
búi sínu beztu forsjá veitti,
braufcs í eigin sveita jafnan neytti;
:,: dæmi hans fær dygg&a veg osskennt:,:
Trúöruggur trausti Drottins í
Ijet hann byrfcing landi undan skeifca
löngum fram á öldu-geyminn brei&a,
:,: vongó&ur a& veitist blessun ný :,:.
Hagsæld studdur happs og rá&cleildar,
flestum betur föngum búinn var hann;
fátæks þörf á hjarta jafnan bar hann,
:,:engum veitti óvi&feldifc svar:,:.
Skýrt ber vott hans skiptavina fjöld,
trygglyndi og traust f lofor&sgreinum
treg&ulaust hann sýndi hverjum einum
:,: æfi sinnar allt á hinnsta kvöld :,:
Sveitarfjelag saknar því sem ber
mannvinar sem margra kvafcir leysti;
minnisvarfca óbrotgjarnan reisti
:,: margra hann í minnis túni sjer:, :
Hygginn, stiltur, hógvær, gufcrækinn,
egin konu umsjá trygga veitti,
aldrei sínu kærleiks ge&i breytti
:,: hana vi&, sem harmar ástvin sinn
Trautt fá stöfcvafc tára heitan straum
börn hans tvö, því bezta fö&ur harma,
blífcu me& sem tók þau sjer á arma
:,:opt í værum æsku munar-’draum:,:.
Trúufc mófcir! traust þú athvarf sjer
herrans æ&sta hjálparmund frábæru,
hann er fafcir barna þinna kæru,
:,:vernd hans undir vel þeim borgifc er:,j
Æ ! þú veizt hans alvöld tignin há
gaf og tók af gufcdómsvaldi sínu
gófcvininn úr ástar skauti þínu,
:,: honum þcgar hentast vera sá :,:.
Gegnum harma geigvænlegu ský
sjerfcu glöfc hans sælu bústafc frífca,
samfundanna ver&ur skammt a& bí&a,
:,: ykkar tengjast ástar bönd á ný:,:
þar sem engin þraut nje harma strí&
ykkar skerfcir ástar sambú& væra
útvaldra í samfjelagi kæra
:;: eilíf&ar um endalausa tífc:,:
Sb. Jóh.
+
KRISTJÁN JÓNATHANSSON.
Hvafc ertu líf nema hvarflandi draumur,
hverfandi skuggi og rjúkandi skar,
lítilirar stundar lí&andi glaumur,
lign, en þó snarlega ókyrrfcur mar,
já, hva& ert þú anna& en óstö&ugleiki,
og ólgandi sæbrot a& helfararströnd,
hva& ertu þú annafc en vo&i og veiki,
vina skilna&ur, særandi önd?
Hva& ert þú annafc en angist og mæfca?
örskoti líkast er fótstigi& þitt;
hver er sá megnar a& mýkja og græfca,
meinifc er gegn stingur brjóstneggi& mitt?
Frá þjer er sári&, þú fallvalta stundin,
því fjekkst þú dau&anum ástvininn minn,
sem var mjer nánustu böndunum bundinn?
bót þess eg valla’ í tímanum finn.
Tími, sem Ieíkur f hendi míns herra,
og hlýfcinn þeim lögum sem gefur hann út;
hví hlaut svo Iff mfns Ijúfasta’ a& þverra,
og leifa hans elskendum magnafca sút?