Norðanfari - 28.05.1872, Qupperneq 1

Scnrlur Icaupetidirm kosfnad-
a,/aust; verd drg. 2(5 arkir
1 rcl. 32 sk., cinstiik nr. 8 sk.
s>iliilaiin 7. Jivert.
MÐAMI.
A uijhjsiiigar eru teknar { blad-
id fyriv 4 slc. hver lina. Ytd-
aukahliid eru prentud á kostn-
ad hliitadeigenda,
11. Ált.
f
SIGURÐUR GUNNLÖGSSON
^reppstj<5ri og sáttasemjari, kirkjubdndi á Beru-
'tesi, fæddur 20. febr. 1809, dáinnl7. des. 1866.
Veraldar sæla ei varir iengi,
víst er hún stopul mönnum bjá;
yndib hennar og aulnu gcngi
meb alls kyns gletii falla í dá:
vinirnir skilja víst me& hrab,
völdustu ástmenn reyna þab.
llafinn er burtu’ úr heimsins ranni:
lieibarlegur meb mennta prís,
hugljúfi bezti hverjum manni
(hróbur hans vítt um sveitir rís) —
Sigurbur Gunnlögssonur kær:
sífelt hans lof um frónib grær.
Ilugprúbur, frómur, lítillátur
lifbi meb sóma hvert eitt sinn,
æruskrýddur og ætíb kátur,
en þó vibkvæmur, gubrækinn:
mátti því kalla mannval frítt
meb alls kyns dyggba blómum prýtt.
Stiltur gætinn í störfum fínum
stundabi konu, börn og hjú,
ávallt þau bar á örmum sfnum,
ágæt mjög vat hans breytni sú:
þau sakna hans nú sorgbitin,
meb 8árum trega, harmþrungin.
Ilann Ifir nú á himna hæbum,
heimsins vib skilinn rauna stjá,
sviptur af allri sörg og mæbum;
sýngur lof Ðrottni bezt sem má
útvöldum meb í engla kranz
og alls kyns dýrbar- glebi-fans.
Eptir þreyir sinn ekta maka
ekkjan Sigríbur lyndis gób —
hana nú jafnan þrautir þjaka —
og þeirra dóttir blíb og rjóð:
Gub huggi þær í hryggb og neyb,
og hjálpi þeim f lífi og deyb.
Ilans fósturdóttir fríba og blíba,
sem föbur góðs af elsku brann
(hjartab særist af sorg og kvíða),
sína barns-skyldu rækja vann:
hún glebur sig vib gæfu þá,
ab geta hann fundib hirnnum á.
f
STEPÁN SIGURDSSON,
bóndi á Berunesi, fæddur 29. ágúst 1836,
dáinn 13. nóv. 1867.
Hafinn er hýr í sinni
heims úr ranni val manna:
Stefán Sigurbar sonur,
í sælu lifir jörb yfir;
gáfum var gæddur liáiim
glabur sá heiburs mabur,
hugprúbur, hjarta góbur;
hrós alira bar hann Ijósast.
AKDREYRI 28. fflií 1872.
I sumar 29. júlí drufeknabi merkis- og
gáfumaburinn Gubmundur $akkaríasson bóndi
á þorpum f Tungusveit, og annar mabur Jón
Eyólfsson ab nafni, giptur og átti þar heima
líka, þribji maburinn sem á var, heitir Sigurb-
ur Bjarnason, honum varb bjargab af hrepp-
stjóra Benidikt Jónssyni á Kirkjubóli, af kjöl,
því bátnum snjeri ekki vib eptir ab þeir voru
lausir vib hann. þeir voru áheimleibaf Skelja-
vfk á litlum og völtum bát, og stýrislausum,
sem var raesta orsök í þessu slysi, jþvf Gub-
mundur sál. var bæbi alvanur formabur og að-
gætinn, og hafði ab allra sögn og einnig þess
mannsins er afkomstlítib sám ekkert smakkab
af víni. Norbanvebur var hvast, og sió rib-
hnútuni undir borbib á bátnum svo honurn
snjeri þá strax, en þeir áttu meb flötu landi ab
haida, og hefir þvf ollab stýrisléysib ab ekki varb
slegib undan svo fljótt setn þurfti, því Gub-
mundur sál. var einhver sá duglegasti og lag-
legasti sjómabur, sem hjer gjörast venjulega ;
eins og hann var hinn fjörugasti og fjölhæf-
asti gáfumaður í flestu, og ótrauður til alls
dugnabar, mjög höfbinglundabur og hjálpsam-
ur vib alla fátæklinga, scm bágast áttu og
hann vissi ab fáa áttu ab af mönnunum. f>ví
hann á sannarlega meb rjettu skilib þab, sem
stendur í Ijóbmæluaa þeim er hjer fylgja, og
þarf ekki ab taka hjer upp aptur. Góbur Gub
blessi ekkju hans og börn. B. A.
GUÐMUNDUR SAKKARÍASSON.
Drukknabur 25 júlí 1871.
t
Ogn ertu grimmur
ægir í skapi,
helgreipum þínura
helköldum hreifstu,
vin minn og brjjiður
valinn kunnann;
og geymir svo lík hans
í grænum þara.
Fjell þjér úr nösum
frobu svelgur,
hvolfandi kneri
á kvikulum unni;
þó gat hinn þrekni
þrisvar sinnum,
marborba náb
af mari fylltura;
Ei mælti æbru
íturmenni,
ljúfur þó liti
lífsstund hinstu ;
ljómabi röbull
lífs og vonar
gegnum helbólstra
Guðs frá hátróni.
Sakna þín allir
sæli frændi,
menn er þig þekktu
og mæla af alhuga,
hjeldust í hendur
hreinskilni og dyggb,
gestrisni æra,
og göfuglyndi.
Listfengum lukku gengi
Ijenabist víst án skaba;
vél metinn (vii þess geta),
valmenni Ijúft nam kennast;
gubhræddur, gáfum skrýddur,
gebhægur, víba frægur,
mannprýbi, mennta- fríður:
miuning hans aldrei linni.
Brustu þig efni
enn aldrei vilja,
stórt ab gefa
og stybja fátæka,
fylgði dugnabi
framkvæmd í verki,
mátti vel skilja
hvab mein tir og vildi r.
Eitt og tvo börn hann átti,
ekta - bundinn var sprundi;
undan á fríða fundinn
farinn var þessi skarinn;
Bæll í ró síban dó hann
sibprúbur, hryggbum lúbur;
harmdauði hjarta góbur
hann varb mönnum meb sönnu.
Skáld varstu gott
og skemmtilegur,
vinum tryggfastur
og vildir hib bezta,
mótstreymi klaufstu
af megin hugafli,
og þrekmikill stóbst
í þrum vandræba.
Grætur þig göfug
góðlynd kona,
— 57 —
Aukablað við M 25.-20.
elskubu þörnin
ástkærann föður;
hjúinn húsbónda
liollann og tnildan,
heimiiib snilling
til hcilla rába.
Nú eru brofnir
bobar kífsöldu,
brosir höfn mótl
blíbum snillingi,
landib er fundib
sem laufgub cr prýbi,
og ódáins eplum,
sem aldrei fölnar
þar máttu drekka
dýrar veigar,
hreinum af gæbum
gubshúss nægta ;
krýndi þig heibri
enn hvi$i vib skuldir;
alráb alheims
æístu tjgnar.
1 *
•x- *
Fölir vjer felliim tár
frændi og söknum þín,
þá dýrðar kongur klár
kallabi þig til sín;
liátignar helgum róm
hlíbir og gegnír allt,
algæbsku undir dóm
mtíb þú verba skalt.
Liggur þitt lík í geim
Ijúfasti frændi minn,
sálin í sælli heim
á sólvængjum íluttist inn;
æfi naunit entir skeib
á leib tili heimferbar,
fljótt vaf*-þjer gata greib
gjðtb burt til rósemdar.
Hvar scm þitt hvflir ho1d
f Kristi burt sofnab,
í hyldýpis hafi' eba fold,
himneskan sælustab
finnur þfn frelsub sál,
falinn Gubssonar niund,
sýngjandi sigur mál
ejerhverja tíb og stund.
þannig minnist sárt saknabs ættbróburs
og vinar. G þóríardóttk.
t
BENIDIIÍT ElfiÍKSSON.1
Dimmir í heimi, því dcgi lífs hallar,
dreifast ský sorgar of litgræna j-örb;
örlaga nornin meb náhljóði kaliar,
niflungi af hæba sem tii þess er kjörb:
Blífs-blóm eitt fagurt eg leibi til heljar,
Ijett hvert sem felhir þab ellegar þungt“;
regingsleg háöl-drub rán einnig beljar:
„ræb eg til vistar mjer prúbmenni ungt“.
Sama ( bili af sækljenu dýri
son Eiríks Benidikt átta’ ára braut;
Ijúfmennið staka í landa-hrings-roýri
lífsmegni firtur þar andvana flaut;
grátþögull stóð hver, sem gjörði þab líta,
grimmur livar daubinn íljótt sigurinn vann;
kuida blæ sló þá á hörundib hvíta:
heyrum varb kunnugt um atburbinn þann.
Hulinn lífs-kraptur þá hjarfa mitt nærbi,
hefbi þab snart annars brostib í mjer,
miskunnar lindin sinn líknar straum hrærbi,
líbandi sálar þab styrkti mitt fjör,
ábur því daubi þab öilugur veiktl,
en Jesú tillit mjer veitti þá hlíf;
trúarljós helgur í huga mjer kveikii,
hörmunga báran svo þornabi st/f.
1) Hann var son hjónanna Eiríks Eiríkssonar
og þuríbar Jónsdóttur á Bólandsnesi, mann-
vænlegur piltur á 9. ári, er drukknabi mcb
öbrum manni af lítílli kænu í góbu vebri skammt
frá landi hinn 9, ágúst 1871 (sbr. Norbanf.
f. á. bls. 82).