Norðanfari - 28.05.1872, Síða 2

— 58 —
Nd erto lifeinn og líkblæju vafinn,
lífsblóma firtur, minn hjaríkæri son I
dökkvum und náfjölum djúpt í jörb grafinn,
dvelur þar lífs míns bin kærasta von.
almáttkur styrki nrig upphæba sjólil
undir þinn viija jcg harmandi flý,
þínu í náibar eg þreyja vil skjóli,
þar til á sömu mig vegferf) eg bý.
Ástúb þín vakir mjer æ fyrir huga
og þinna mannkosta dýrmæta fjöld;
sorgin vill glebina sár yfirbuga,
hvort sit eba geng eg um daga og kvöld ;
mannlegur breyskleiki má ekki skynja
nje nreta, hva& daubinn þeim útvöldu Ijer;
tíöum því angistar tár bitur hrynja:
trúfasti lausnari, hjálpa þú mjer I
Glöb vil eg þreya, unz þig fæ af> skoba,
þar fögur eilíföin brosir oss vi&
f ljós heima sölum vi& lífs morgun-rofa,
lýfei og heilaga samtengjast vif).
Liffiu nú blessafíur ljóss inni’ á geimil
eg lít þig í inndæli trúar mef> sjónl
ástvinir þreyandi allir í heimi
unna þjer fagna&ar lambsins við trón!
Móðirin.
t
ÓÐALSBÓNDI þÓRARINN GRIM830N
VÍKINGAVATNI
þórarinn sál. er fæddur á Víkingavatni
í Kelduhverfi 30, júní 1822. Faöir hans var
Grímur þórarinnsson Pálssonar Arngrímssonar
sýslumanns Hrólfssonar sýslumanns Sigurös-
sonar. Móf)ir Páls Arngrímssonar var Hólm-
fríöur Bjarnardóttir Pálssonar GuBbrandssonar
þorlákssonar biskupa á Hólum. Móðir þór-
arinn.s Grímssonar var Hólmfríöur Sveinsdóttir
Guömundssonar Pálssonar Arngrímssonar bónda
á Víkingavatni.
Haustib 1849 giptist þórarinn sál. ung-
frú Gubrúnu Jónsdóttur, þeim varf) sonar aubif)
er Grímur heitir og nú má teljast hinn mann-
vænlegasti ungra manna þar í sveit. Vorif)
1855 reisti hann bú á Víkingavatni, og stýr&i
því síðan heibarlega til dauöadags, sem var
10. febrúar þ. á. þá hann skyndilega burtkall-
abist frá þessurn heimi. Fráfall þórarins heit-
íns bar a& á þann hátt: Jlann fór daginn
ábur ab heiman ásamt Grími syni sínum inn á
Húsavík til ab reka þar erendisitt; haf&i hann
ábur verib lasinn af kvefveiki, er gekk þá um
sveitina, en fannst sjer þá Ijettara er hann byrj-
abi ferb þessa, var haijn á Húsavík uin nóttina hjá
L. sýslumanni Sveinbjörnssen ; um morguninn
virtist hann me& góbri heilsu og var hress og
gla&vær eins og hann átti vanda til; þó haffi
hann kvartab um mikinn kulda á fótum, er
a& vísu gat orsakast af því, a& hann hafbi
blotnab í fæturna; seinna um daginn eba nálægt
kl. 4 var hann staddur í sölubúb verzlunarfull-
trúa Th. Gu&jóhnsens til a& afljúka erindi sfnu,
hnje hann þá allt í einu áfram, er hann ætlabi
a& standa upp af stólj þeira sem hann haf&i
setib á og var þegar hræringar- og líklega
mebvitundarlaus, og stuttu þar eptir ekki
frarnar í þessu lífi> meb því allar þær endur-
lífgunartilraunir sem gjörbar voru, urbu árang-
urslausar.
þórarinn sál. var gildur me&alma&ur á
vöxt, fölleitur og skarplejtur, dökkeygurog
snareygur, Ijettur f vi&móti, skjótur til vib-
bragbs og hvikur í spori; hann var búsýslu-
ma&ur mikill, og hinn li&mannlegasti til allrar
framgöngu, fjölþrifinn og mikilvirkur vib smíb-
ar, og hinn hagasti á allt þab er fyrir hann
kom; og þótt hanri væri fremur heiisutæpur
lengst æfi sinnar, þá var opt ab sjá sem tveir
fullhraustir hef&u gengib þar a& verki er hann
vann einn a&. Lkkert bar fyrir hann jafn
ógebfellt sem leti og kveifarskapur, þvf hann
skildi glöggt, a& allir þeir er meb letinni
dragnast, hljóta ab lifa vib eymd og fyrirlitn-
jngu, og þar á ofan verba ö&rum a& hneixli;
sörnuleibis sá hann og þab, ab kveifarskapur og
hóglífi — þeBsi lifandi daubi — erhonumvirt-
ist nú á seinni tí& ætla a& verba ab átumeini
hinnar uppvaxandi kynsló&ar þessa lands, sem
rekur á flótta allan dug og karlmennsku; er
einkum er undirrótin til óteljadi kvilla og vesæl-
mennsku. Hann sag&i a& allir þeir.Jsem ekki
vildu skiljast vib meinvætti þessa, mundu lifa
sjcr og öbrum til lítilla heilla, og annab hvort
dragast fram eins og lei&inlegustu sveitarþrot,
eba þá kafna úr ba&slofureik fyr e&a seinna.
þórarinn sál. mátti og hjer um tala gilt úr
flokki, þar sem hann var einhver hinn mesti
ástundunar og ibju ma&ur, öiuggur og óhlífinn
hvervefna; hann var hygginn og gloggskygn
einkum á allt þab er snerti þrifnab og vell'erb
bændastjettarinnar; hvatti hann og jafnan alla
þá er hann kynntist vi&, til dugnabar, reglu og
framtakssemi, og varabi einarblega vib þeirri
heimsku (er stundum hefur orbib mó&ins) ab
ímsir hafa viljab vera eitthvab annab en
þeir gátu verib og höfbu bur&i til, og villtust
þannig af rjettri stefnu sem höfuísóttarskepnur,
og ur&u svo á þann hátt a& vi&undri veraldar;
hann vildi a& hver einn stæbi sem fastastur
í skyldusporum sínum og rækti köllun sína af
öllum hug og mætti, ab böndi væri bóndi o s. frv.
þórarinn sál var glebimabur mikill, gest-
risinn og háttprú&ur í allri framgöngu, fram-
sýnn og fljótur til rába þegar vi& lá, gó&ur og
fyrirhyggjusamur húsfa&ir, tryggur vinur og
hvervetna skyldurækinn, var hann og meb rjettu
talinn mebal hinna merkari manna í bænda
röb, eins og hann átti líka kyn til, þareb þeir
frændur hans og iangfe&gar höfbu jafnan verib
hinir fremstu í bændaflokki hvar sem þeir
komu fram. þa& er því ekki a& undra, þótt
hin eptirlifandi ekkja hans og einkasonur. harmi
sáran missir þessa ástvinar, er daubinn hreif
svo skyndilega úr fabmi þeirra, því frændur
hans og vinir finna nú og fullkomlega, ab þfeir
hafa mikils mist, og syrgja því meb syrgendum
fráfall hins látna; já, sveitin öll saknar hans,
því hún skilur nú til fulls, a& sá er nú horfinn,
er var einn hinn helzti mebal þeirra fáu er
hljóta a& bera hina afarþungu sveitarbyrbi.
Minning þessa fraralibna ver&ur því lengi geymd
í björtum þeirra er honum voru næstir og svo
hinna sem kynntust honuro, meb vir&ingarfull-
um söknubi.
PÓRARINN GRÍMSSON.
Þótt skjótum verpi skugga,
á skiptin þung og stríð
og mótgangs hylji mugga,
margopt dapran lýð
enginn skyldi ugga,
að eilíf náðin blíð
hreldann bezt tnun hugga,
hörmungar á tíð.
Fjell hjer á foldu
frækinn rekkur
stórvirkur .að starfi
og stólpi sveitar;
þjóðhagi þekkur,
þrifnum ranni
stýrði með snilli,
meðan stund vannst til.
Fár mun og finnast
fremri látnutn
að gestrisni, garpleik
og gleði bragði;
hneit því við hjarta
hrollur kaldur,
er skilnað svo skjótan
skatnar frágu.
Sneyðir varð snauðum
er sterkan missti,
bjargvætt frá byggð
und byrði þungri;
slitinn er strengur *
stytta falfin
er liðþurfa Iíf
lúrað studdi.
Yakinn er vo
Vandamönnum,
er helköldum hrammi
hjarta nístir;
því foringi frækinn
fram er stiginn,
dauð hyl á dimmann
að Drottins ráði.
En stundin hlaut standa
þá stýrir himins,
sælan rjeð senda
frá sukki veraldar;
til ljósheima lýðs
á landí friðar
þar andinn með öndum
unir glaður.
þAKKARÁVARP.
þogar jeg undirskrifa&ur liinu 10. febr. næstl. var
staddur á Húsavík eiamaui og sorgbitinn og stób svo
som úrræbalaus yflr anddvana iíki föbur míns þúrarins
sáluga Grímsonsar, þá sýudi herra verzlunarst. Th. Gnd-
johnsen hvílíkur mabur hann er, í»ar hann ekki einasta
Ijet reyna, allt hvab f hans vatdi stób til þess a& eud-
nrlífga og hjúkra hinnm deyjandi, heldur og Ijet veita
tíki þess andvana alla þá þjúnustn og umbúnab er me&
þurfti, án þess ab vilja þyggja neina borgnn fyrir. þesS
utan aubsýudi hann mjer aila þá ástúb og hjálpsemi eí
bródir getur aubsýnt bróbur eba fabir barni í viblíka
kririgumstæbum, og tólc sjer f meiu ailt hvab jeg ba&
um og hann gat úti látib, til þess a& útför föbor míns
sáluga gæti or&i& súmasamleg, því tíl þess var svo aö
segja engin hlutur fáanlegur í verzlaninui. þetta dreng-
lyudi verzlunarstjórans kom uijer því óvæntara, sem þab
var meb ílilu óverbskuldab frá miuui hcndi eba föbut
míns sálnga. Fyrir alla þessa hjálpsemi, mannúb og
göfuglyndi herra verzlunarstjórarrs og konu hans, flnn-
um viö okkur skylt (ekkja og sonur hiiis framlibna), ab
votta þeim hinuin heibursverbu hjónum af hrærbu hjarta
alúbarfyllstu þakkir, og óskurn' þess af heilum huga, ab
hinn alvaldi lauui þeim þegar þeim liggur mest á, þab
er þau hafa svo prýöilega gjurt í þessu áuiinnsta tilfelli.
Víkingavatni í aprfl 1872.
Grímur þórarinsson, Gubrún Jónsdóttir.
HIÐ UMLIÐNA.
Blómknappar blikna frlbir
8em barmi grjeru í,
því lífsins stormar stríbir
stynja meb koidimm ský.
Horfib er yn’dib hreina
og heitast v,pnar ljós,
syndirnar sje eg einar
og sakleysii fölva rds.
Brostin er glebin blí&a
brosandi æsku líf;
gáfurnar farnar fríbar
þeim feykti Ufsins kíf.
Æskunnar drauma dalur
döggskær meö blómstra fans,
bliknar því avífur svalur
sorgblær úm rósir bans.
Vini jeg mæra missti
f rayrkvann daubasjá,
sjer hvern dag sólin kyssti
saknabar vota brá.
þó held eg sárra sví&i
um sinnis hulda mib
ef vinir (bregbast blíðir
er bundum trygg&ir vib.
Kær þá oss kve&ur vinur,
meb kólnaba á?t í bartn,
bölþrungib brjústib stynur
af brennandi munarharm.
Ef viltu lífs á vegi
vobalegt flýja tál,
áskeinkta sncrtu’ cigi
ástanna sætu skál.
7.
Prísar Gránufjelagsins settir 22. maí 1872.
Útlend vara. Korntunnan 9 rd. 48 skf
baunat. llrd. 48 sk., grjónat. 12 rd. 48sk.í
kaffipd. 40 sk., brentsykurpd. 26 sk., brenní'
vínspotturinn 18 sk., saltunnan 3 rd., kolab
2rd. 32 sk., hrátjöru t. 14 rd., koltjöru t. 6r<3«
48sk,t pundib af kö&lum ’eba trássum 32 sk'
Islenzk vara. Pundib af hvftri u'*
56 sk. ? pundi& ’af mislitri ull 40 sk„ parib ^
alsokkum 24— 28 sk., parib af hálfsokkutu
16 — 20 sk.sjóvetlinga parib 8 —12 sk> t
fingravetlinga parib 24—28 sk., hvítt lamb'
skinn 10 sk. , tólgarpundið 18 sk., æbardún0'
pundib 6 rd. 48 sk., hákar slýsistunnan 25 rd'1
Kiyaudi oy ábynjdarmadur : Björn J (j M S S '
Akureyri 1072, B- M, SI ej> It d n s s o»*
5