Norðanfari - 01.10.1873, Síða 1

ei‘t!ur lcanpeuritim lcostuad-
'laitst; verd drg. 26 arlcir
’d- 40 s/c.t emstök nr. 8 sk.
söl«lau„ 7 hverU
MMAMARI.
Atiglýsingar eru teknar i blad-
id fyrir 4 sk. hver lina, Vid-
aukablöd eru pren*ud d kostn-
ad hltitadeigerida
ÁR.
AKUREYRI I OKTÓBER 1873. Allkalllað Vlð M 47.-418.
t
Hjer geymast,
at> lífsanda horfnum í hæbir,
leifar dau&legar
**óns Jónssonar Salomonsen,
er fæddist 27. júní 1829;
kvæntist 6. nóvember 1858 Jórunni Jóns-
dótttur Austmann, og lifbi meí) hcnni í
lijónabandi 14 ár, burtkallaíiist
til betri heims hinn 5. nóvember 1872.
Öans sakna maki og margir fleiri, skyldir
°S óskyldir, því mæt var hann maka stob, og
°S marga gladdi — sjer eitillauna— en lofs
hjá Drottni
1.
Horlinn er heims úr ranni,
llylur þig moldin svarta,
Ljós sunnu líta færb ei
Lagbur á bebin kalda.
því syrgir maki sáran
Og sakna vinir viuar,
At> líta þig leng’r ei mega
Luktan i grafar inni.
2.
En þó sjert heinri horfinn
Og haldi gröfin kalda
Og ljóma sólar sviptur
Samt ei þig harma skulutn,
því sæll í Drottni selur,
Særir ei broddur dauta.
Eilífu uppheims Ijósi
Umvafinn sælu nýlur.
3.
Samfögnum þjer sælura
Sjeb hefir dýrb Gubs blíba.
Allt er í Iieimi æbra
Unabsemd, fribur, glebi.
Farbu vel, fögnub llljóttu,
Fljótt vina furidum saman
Bera mun — böl svo hverfi —
I brúbkaupssal himins fríba.
Br. J.
f
JÓN J. SALÓMONSEN
dáinn 5. nóvember 1872.
' Þar fjekkstu livíld er þrábir iiana lengi,
Og þrautum beygöur knúbir harma strengi;
Nú böls ei kennir, brjóst ei sorg um spennir;
5 ^ú bezt færb sjeb, ab tímar voru tvennir.
læsku blómi orku’ og fjörs þú neyttir
Og ibju nýtrar kröptum til þú beittir ;
En bú kom stundin, þín ab öflug mundin
. 'l’il þrekvirkjanna magnlaus yrbi fundin
En æbri þjer þá ætlub voru verkin,
Þá undir Krists þú ganga skyldir merkin;
I trúnni stríba, þrautir jarblífs líba,
Svo leggist þjer til hnoss lífs eilífs fríba.
Og yel þú barbist, von á Drottni’ei slepptir,
Þú vissir glöggt ab líf hjer kemur eptir,
Þars tárin þerrar Ijúfur lífsins herra,
lindir unabs aldrei ná ab þverra.
'Þ'g syrgir maki sáran, harmi lostinn,
úr sá þinn lífs þráb allt of snemma brostinn.
Þig margir gráta, maklegann vel játa,
g Þess, minning þína’ I blessun geymast láta.
' Því tryggb án táls og trúfast vinar lijarta,
Þab trúi’ eg bezt á þjer ab næbi skarta,
Og líkn vib þjába, libsemd vib fárába,
>1 Sem Ijómar fegurst allra kærleiks dába.
' Þó eæll í Drottni sofir vinur kæri,
Þú sefur ei, sem daubi þjer þab væri,
Því Ijóss á landi lifir sæll þinn andi,
°g lofar Gub í helgu dýrbar standi.
Br. J.
f
Sefur hjer hinnsta hvíldar blund,
hulinn í jarbarreit;
Upprisu blíbur eptir stund,
Útvaldra mebur sveit,
borgari Jón Jóusson §aloinonseu.
Fæddur 27. júrií 1829, giptur 6. nóvcmber 1858.
nú eptir lifandi ekkju :
Jórunni Jónsdóttur Austmann,
dáinn 5. nóvember 1872.
Syrgir nú megin margur
mannvalib góba:
hugprúba, hjarta glaba,
hreinlyndi gædda,
trúfasta, tállausa, blíba,
um tímans skeib runnib;
miklu meb gáfunum góbu
er glebja rjeb þjába.
Gubl send fylgt sem ab fái,
framlibins dæmi:
í mebaumkun, trúmennsku, tryggb
og tál-lausu sinni.
Afþerri skaparinn skýri
skilnabar tárin,
Og inýki þann söknub er særir,
syrgjandi hjörtu.
þó skilji hjer skeib vort í heimi,
skjótar en varir,
og nábleikir hljóti ab hníga,
af hjarta sem unnum;
þeir fagna’ oss í fullsælu himna
meb frelsubum lýbum,
því megum þreyjandi treysta
og þolgóbir bíba.
Jón L°rgeirsson.
1. Svífur (nú) fursjónir,
seggja margra,
fölvur flóki,
feigbar blæju.
Nætur og daga,
náhljób dunar,
und rjáfri bjarka
meb raustu dimma.
2. Heyrum’k nú víba,
harma tölur.
Og saknabar tár
frá sjónar tjöldum ;
kvíslast sern rósir,
raubar dala,
eba sem lækir,
lábi á sljettu,
þjóta ab mar
meb þungum nib
framlibins maka,
um fölvar kinnar.
3. Heyrum’k nú liana
of harmi þjába,
grátbólgna þylja
þungar tölur,
skilnabar sem ab
skebur daubi;
henni nam auka
og harma þunga.
f
4. Sje eg nú standa,
of banabebi;
ástríks maka,
og elsku bróburs,
trúfasts húsföburs,
tryggs vinar,
hjálparmanns þjábra
í hverjum greinum:
unga’ og gamla,
af öllum stjettum,
liaruiþrungna, í einum
huga saman.
5. Söknum vjer lengi,
sofnabs vinar,
skarb er nú eitt,
fur skildi komib,
Fjelagi voru,
er frábær skabi;
ab missir þínum,
var mæti bróbir.
6 þráuin vjer sífar,
þig ab finna,
andlit þitt skoba,
angum vorum,
hjá föbur ljósanna,
í frelstra hópi,
þar sól og mátii nje
Bvífur ab ægi.
Jórt þorgeirsson.
f
Snorri Brynjólfsson á Karlatöbnm f Beru-
nesshrepp í Suburmúlasýslu, var fæddur 14.
dag ágústm. 1853, drukknabi á Berufirbi 18.
febr. 1873. Hann var efnilegur inabur til
sálar og líkama, góbur sjómabur og hvers
manns hugljúfi.
Herra Gub Drottinn hjálpi mjer!
Hvert skal jeg augum líta,
örlaga d!s frá einum þjer,
ástabönd til ab slíta,
eitthvert lieftir mjer angur gert
eba hugglebi minna skert,
forlögum vill hún flýta.
Náhljób í eýrum nifar mín,
meb nauba drynjandi iiljóbi:
hugrakkan svein eg hels vef p!n,
f hættu rnarar flóbi,
ávalt sem renndi unnarbraut,
út stób í híska marga þraut,
hugar meb hvössum móbi.
I þessum svifum eg þitt lát,
ástkæri frjetti hlýri,
brast þá glebin í beiskan grát,
þá burt af sævar dýri
nærri landi þú lagtist nár;
Ifflegar fölna hlutu brár,
en hel þig hreif frá stýri.
Heldur til snemma iilauztu deyb,
hugprúta kempan spaka;
þol og fjör sem í þraut og neyb,
þjer Ijezt í huga vaka;
hylli því manna hlauzt og prís,
heibrub þín minning lifir VÍ8,
þó böl þig næti blaka.
Foreldra huggun, bjálp og von,
hjer um bil nítján ára;
autveldur, hlýbinn artar son,
ávalt sem breytni klára,
þeim og öllum í ljósi ljezt,
Ijúfa þvf elsku höfbu fest,
á þjer, en angist sára.
Ilafa þau nú f hjartans reit,
heitu því tárin streyma,
huggun Jesú og hjálp þeim veit,
hryggbum svo nái gleyma,
unz þig fagnandi aptur sjá,
enda vib lífsins himnum á,
lifendra Ijóss um geima.
Herra Jesú á hrópar þig,
hjarta mitt þjakab móbi,
annastu hjer í útlegb mig,
ástkæri vin og bróbir,
miskunn þín öll því mein fær bætt,
mín hefur æfistundir gætt,
um harmadals hættar slóbir.
Eins virstu styrkja og efla mig,
svo á þig í trú mig reibi,
meban hörmunga stig jeg stfg
styrkva þig hönd mig ielbi,
ástvini kæra unz jeg sje,
hjá eilffu dýrbar hásæti,
meb aubmýkt jeg þess beibi.
Hjartkæri bróbir sofþú sætt,
svölum á mararbebi,
sál þinni’ er vib hryggb ei hætt,
í himneskri Ijóssins glebi,
augum meb trúar eg sje þig,
hvar unun er dýrbar vegsamlig,
hvab svölun er særbu gebi.
Jeg vildi fegin fabma þig,
framlibinn bróbur kæril
en daubinn þig skildi skjótt vib mig,
ab skaparans vild frábæri,
alvizku hans meta’ enginn kann,
þó okkur finnist hann reyni mann.
Einn Gub oss endurnæri
Eilífi Gub oss legbu^ lib,
lífsins á veg ab snúa,
af einlægu hjarta’ eg þess bib
og þvf fagnandi trúa,
ab meb þjer lifum eilíf ár,
útvaldra þar eb hópur stár,
ó Gub þar unn oss búa.
Gublaug Brynjólfsdóttlr.
f
6uðinundui* Eiiiapsson Joiinsen
prófastur og prestur til Arnarbælis í Ölvesi,
(dáinn 28. febrúar 1873).
Hingab borin harraa fregn
hljóraar dimmum sorgar rómi,
daubans harba máltugt megn
mebur grimmum skapadómi,
hreif þig burt frá hollum vinum,
þar hjartkær voru kona Og börn ;
eins saknabur ótal hinum,
engin finnst vib slíku vörn.
Jj'itt var hjartans þelib hreint,
þar meb lundin hýr í máta;
einlægt Ijestu öllum greint,
ástsemd vannstu í tje ab láta,
býttir öllura beztu gæbum
127 —