Norðanfari - 16.04.1874, Blaðsíða 1

Seiiflur kav pendvtn kostvad-
arl(in,st; verd drgt 3ö ark.ir
* rd. 48 sk.y einstök nr, 8 sk•
*öltilattn T. hrert.
HIDRSMEAM.
Auylýsingar eru teknar i blai
(d fyrir 4 sk. hver lina. Ytds
aukablöd eru prentud d kotn*
ad hlutadeigenda.
1*. Á15.
akureyri í ápaii 1874. Aukablað við M 1©.—£©.
LJÖÐMÆLI EPTIR 2 BÖRN
(oit 1859 af Kristjáni sál. J<5nssyni).
L>ú sem á lífsins breiiu bárum
berast fyrir harmastonni mátt,
fiú 8em ert slegin sor»ar sárum,
og saknafstárum grælur þrátt;
þú hefur fundib forlög tvinna
meb Ijötrum heljar þraut vib þraut,
nær þú sást yndi augna þinna
andvana hníga í grafarskaut.
Jiá harmatárin hníga’ um kinnar,
og heimurinn veilir enga rú,
varmur sdlgeisli vonarinnar
vermir og siyrkir hjarlai) þó ;
sú von ab þessi hverfur heimur,
og hinnig viB dimman grafar beí)
opuast sólfagur geislageymur
hvar Gub um eilífö fáum sjeb.
þú skalt því hrinda hugar móbi
og harma ei þín dáin jób,
í trausti þess ab Gub liinn góbi
gjörvallri iíknar' alheims þjób;
til Iiimin8 þeirra ungi andi
á unabsvængjum björtum flaug,
& samfiindanna eælulandi >
síbar fær þú ab líta þaug.
J>ar sem ab aldrei sólin svífur
sval kaldan nibtir í nnnar barm,
þar séin gæzkunnar Gub eiiíflir
hiná grátna eý£ir sorg og harm,
þar muntu aptur fá ab finna, ‘
f fulikomnun æbstu hininum á,
yndr'fdg'iirsta '•ugna þinna,
seui ' ubinn hreif þjer frá.
Gubný Árnadóttir.
JrORBJÖRG JÓNSDÓTTIR.
(fa*3d 22. júní 1870, dáin 8. september 1873).
Særir mitt hjarta sorgin grimra,
sílellt um dag og nótt,
æfin því finnst mjer dauf og dimm
dregur af sálar þrótt.
Allt er hverfult í öllum heim
íéfinnar rennur hjól,
fyrr enn ab varir gráts í geym,
glebinnar hverfur bóI.
Allt verbur dupt í heimi hold,
Jiöggvib vib lífsins þráb,
allt er þeim grimmu ofar mold,
allsherjar lögum háb.
Svipstundar daubans drjúgan mátt,
dynja uin æfilund,
mötg svo hin ungu blikna brátt,
blómstur ð beimsins grund.
Dæmi finnst nýtt því dótiir emá,
dyggba sem prýddu blóm,
hrifinn var mínu hjarta frá,
hreinum í æsku dóm.
Aldrei jeg reyndi ábur slík,
önnur sorganna köf,
hennar af tárum laugab llk,
liggur nú djúpt ( gröf.
En þessum heimi fljótast frá
fagra í sæld og ró,
sólbjörtum vængjum engla á,
öndin til himna fió.
Frábær um skamma fjörsins slund.
foreldrum skemmtun ól,
allt eins og rós ( laufgum lund,
ljómar á móti sól.
Mírf varstu huggun æbBta ein,
sstkæra dóttir trú,
móturástin í hjarta hrein,
harmi því blandaet nú.
Hugljúfi varslu hvers elns manns,
hrein og óvolkub sál,
sakleysis fögrum sveipub krans
synd þekktir ei nje tál.
Glebi stób undur af þjer hlý
inndæli hverjum beim,
skiinabarstundin þessi þvf,
þyngst verbur mjer í heim.
Fellur af augum tærast títt
tárib um grættar brár,
svRur í hjarta sorg á nýlt,
sáiib unz ligg eg ,nár.
J>ína minning ( brjósti ber,
blessaba alla stund,
meban lifi í heimi hjer,
hinnsta ab dauba blund.
Mænir því tíbum angrub önd
upp til þín dóttir kær,
þar scm um blómgub iífeins lond
lífjurta fjöldin grær.
Vonarsól harms ( skýjum ekín
skjótt sem ab glebur mig,
æfinnar þegar dagur dvíu,
dóttir kær finn eg þig.
Eamfunda verbur sælan þá
sönnum meb alfögnub,
útsöldum bæbi og englum bjá
cilífan dýrka Gub.
Stæbsta þá gæba hreppum hnoss
helguru ( fribar lund,
frarnar þá mæbir engin om,
eiua og hjer skilnabastuna.
Móburinn.
f
JÓNAS ÓLAFSSON.
Æ, styrktu, Herro hjörtun þreytt
( harma þungu stríbi!
J>ú sjer hin djúpu sár þeim veitt;
þau éigrar böl og kvíbi.
,þeim veiku sálum veittu náb,
þitt vísdómsfullt ab skoba ráb
meb heigri hugarprýbi.
Mjög sorglegt skarV er höggvib hjer
(' hópinn ástvinanhf,
af mebaumkun svó viknum vjer,
sem vitum glöggt;hib sanna;
því daubans sleít iiiú harbgjíxr hönd
hin hjartfólgnustu1 kærleiksbönd,
sem tengjast mebal manna.
|>ú heyrir andvörp, himins Gub,
frá hryggbar særbum barrui;
þú eiun fær tárin . útreiknub,
sem ekkja þjökub harmi
f fabtn nákaidan feila hlaut
síns förunautar lífs á braut,
sem hels var hrifinn armi.
Og harma bylgjur brustu tvær
um brjóstib veikt Sn tafar ;
því hennar móbir hjartakær
cr hafiii jafnt til gralar,
Æ, hvddin sú var þreytlri þæg;
hún þiggur trúrra verblaun næg
og fögnub frelsisgjafar.
Og hann er sæll frá sjúkdóms neyb
úr eorgar heimi genginn.
Hann stríddi vel á lifsins leib,
sem löng varb ekki fengin;
vib börn og konu breytti hann,
sem beztum ástvin sæma kann ;
því getur andmælt enginn.
Hans lund var glöt> og greiba ör,
þess gjörla fundust merki;
en höndin bæbi hög og snör
sjer hlífbi’ ei í verki.
IJver mátlur bætir miesta vÖrn,
er roörg og ung bjer syrgja börn?
Jú — Alvalds armur sterki
Já, þreyib Drottins umsjá (,
sem einni bezt má hlíta ;
því gegnum hels og harma ský
er heiban dag ab líta;
þá cndurtengir höndin ham
hin heigu böndin kærleikans,
sem ekkert afl kann slíta.
Sbr Jóh.
t
Nú er til hvíldar hinstu Iagíur
Döglings Dana, Dannebrogsmabur
Bjarni Brinjúífsson, bænda prýbi,
er dugnab og dyggbir dýrar rækti.
Hans mannkosti hjer npp telja
livorki vil nje orka jeg;
þab cr nóg meb sönnu segja
sá kærleikans gekk á veg,
minnievarbi hver er hærri
luósi því er slíkt ávann ?
livert er nokkur heibur stærri
hcibri þeim er dyggbin vann?:,:
Hang mun orbslír óspjallaban
aldin saga geyma þjóð ;
vinir! hans meb viríing minnumst
vort á meban rennur blób;
óskum nú ab auba skarbib
aptur fylli jafni hans,
:,: ein.s og hann er ætíb þræbi
eptir veg mannkærleikans.:,:
þilt er vinur þunga vunnib slríb
um eilífb þú hjá æístum dýrbar hara
útvöldmn meb Lausnarans herskara
cilíf sigurs öblast launin fríb
þig ei stobar þó eg felli tár!
þú ert kominn þangab sem ab framar
þjáning eíra sorg ei nokkur amar
hjer í gröf þó gcymist kaldur nár :,:.
Vertu sælll þig vona eg ab Bjá,
umbreyting þar engin nemur stabar; ,
af Gubs dýrb hvar sáiir metíast glabar;
og vib munum aldrei skiljast þá.
Svo minnist vinar vaukunnandi
Mannvinar verbugs, vinar látins.
E. G.
A Fimtudaginn hinn 7. ágústmán. 1873
andabist ab Ymastöbum ( Reibarfjarbarhrepp,
minn elskútegur fabir, heibursbóndi Jón þor-
grímsson eptir eins árs sjúkdóms þjáningu, hvern
vib hans nú eptirlifandi 6 börn tregum meb
vorri hjartkæru móbur, því hann var okkur hinn
bezti fabir og elskulegur ektamaki.
Enn lofatur vcri góbur Gub, sem Ijett hef-
ur hinni þungu byrbi af honum fyrir sælt og
sáluhjálplegt andlát, enn gefib aptur ab ná fain-
um glebilegu bústöbum á því alblómgaba sæl-
unnar landi, og þar vonum vib síbar ab íinna
hann. Gubi sjeu þakkir, sem honum hefir sig-
urinn gefib fyrir Ðrottinu vorn Jesúm Krist.
Æ, hvab jeg leit nú fljótt til foldar
föbúr ástkærann hrifga mínn,
Kkaminn er til iagbur moldar
lifir hans eptir minningin
ástvina hjarta angur sker
eptir framliðinn kærann hjcr.
þó iiú abskiljí stab og stundir
þab stendur valdi Drottins (
eilífir verba aptur fundir,
á dýrfarlandi finnumst þvf,
Frelsarans þegar fríbust hönd
flytur burt bjeban vora önd.
Nú er hans þjáning öll á enda,
og innteidd sál ( himininn,
Fabir Ijósanna lát oss lenda
i Ijómandi dýrbar bústab þinn
þar ab samfagna tim eilíf ár
öll munu þverra harma tár,
Huggum þv( okkar hrelda sinni
hjartkær móbir og syzkin blíb,
oss felum Ðrottni í útlegbinni
unz bú ab kcraur nábartíb,
— 45 —