Norðanfari - 23.05.1874, Qupperneq 1

^endur lanipendum lcostvad-
arlaust; verd drcj, 30 arkir
* rd. 48 sketvstölc nr% 8 sk•
Wlulaun 7. hvert,
I0R9AMAM.
Auglýsinrjrtr rru teknar { hlnd
id jyrir 4 sk. hrer Unu, Vtd-
aukahlöd eru prentud á kostn
ad hlutadeigenda.
f8. Aa«.
r0RN KAþÓLSK HREIFING Á þÝZKALANDI.
(Ni&urlag).
Eins verí) jeg enn ab geta. Píus IX seg-
,r afdráttarlaust, ab byskup hinna fornkaþdlsku
Reinlieus) „hrópi y6r höfub sjer fordæm-
‘ngu Jesú krists, meí) því ab hann sje þjófur
°g ræningi er eigi hafi komib innum dyrnar,
l'eldur um annan veg“. þetta bendir til or&-
®nna hjá Jóh. 10, 1 —18. A þessum stab
6efnir Jesús sig sjálfan dyr og enn góba
hir&i. Postulinn Páll kom — eins og hann
vottar sjálfur Gal. 1, og 2, — gegnum Jesúm
inn í postula cmbætti sitt, enn ekki gegnum
Petur, og hefir þó engum enn dottil) í hug ab
eegja, ab Páll væri þar fyrir þjófur og ræn-
^ngi. Enn Píus IX setur blátt áfram sig sjálf-
nn í stab Jesú Krists, og prjedikar síban þjóí)-
unum ab hann sjálfur (o: páfinn) sje dyrnar
þetta er „gobib í Vatikaninu“ er Montalembert
varabi vib meb skjálfandi röddu. Hví hefir
Vatikanifc aldrei svaraí) kvörtunum Ðupanloups
°g Gratnys yfir því ab afgufcadýrkun páfans væri
iátib óhegnt. Hefir páfinn aldrei orfcib var vifc
ttók eptir Faber ,Um tilbeifcslu páfans án h verr-
8r (o: tilbeifcslunnar) enginn geti orfcifc sáluhólp-
>n „mofc því afc hún sje beinlínis na ufcsyn-
legtskilyrfcis atrifcií öliumheilagleik
kristins inanns'?1 Hefir hann aldrei heyrt
enar táldrægu raddir trúarvíngls-manna í Eng-
landi og Frakklandi, hátt lofafcar'af hinum svo
eefnda kirkju-klerkaiýfc, er vegsama hann, Páf-
ann, svo sem ena þrifcju holdgun (Incar-
natio) Gufcdómsins? Já heyrfci hann ekki,
aí> byskup nokkur f Róm prjedikafci lýfcnum
tennan afgufcadýrkunar lærdóm af stólnum, mefc-
an Vatikanfundurinn stófc yfir? Veit ekki Pius
IX afc þessir vinglarar, sem öfcru nafni eru kall-
aí)ir „gufchræddir prestar“ og Bprestvfgfcír munk-
ar“ (Orfcensgeistliche) prjedika og rita afc páfinn
ietisagt: BJ e g emheil. Andi“. ,Je g em
vegurinn, sa nn 1 eikurinn og lí fifc“. *Jeg
eni k v öI d má 11 í fcar sak ra men tifc“. Hefir
^ann aldrei komizt afc því afc þeir hafa settinn
1 hinn fagra Nón-tí?a sálm Pius f stafcinn fyr-
Ðeus? Efca afc þeir ákalla hann f heilags-
Anda-sálminum (Veni Sancte Spiritus) semB föfc-
hf fátækra, náfcargjafa o. s. frv. Hefir
ckki byskup Ðupanioup sannafc allt þetta og birt
bafc á prenti í „Afcvaran einni vifc L. Veuillot",
^l. nóvember 1869? Hefir ekki páfans eigifc
^lafc, Civilta cattolica, bofcaö afc í hans hönd
v$ri náfcarmefcölin, afc þegar hann
^ngsafci, þá væri þafc Gufc sem bugsafci
'fconum, afc hann sje kristnum mönn-
n,n allt þafc er Jesús Kristur mundi
^lafa orfcifc þeim ef hann heffci haldifc
^fram afc vera sýnilegur á jörfcunni.
^Venær hefir Pius IX farifc í fótspor þcirra Páls
Rarnabasar f Lystra, rififc í sundur klæfci sfn,
6tekkifc fram mefcal fólksins og kallafc: Gófcir
‘"enn, hví gjörifc þjer slíkt? eger
^aufc|egur mafcur, eins og þjer (Post.
14,), Efca hvenær hefir páfi risifc mefc refs-
hönd gegn þessari afgufcadýrkun ?
Dýru bræður mínir í Drottnil þetta eru þá
'nar þýfcingarlausu ástæfcur er komifc hafa Piusi
i^fa ix til afc hefjast ð móti oss, vegna þess,
vjer höfum faslráfcifc afc leyfa engum, ekki
6int,elnni engli af himnum, afc prjedika oss ann-
náfcarlærdóm enn þann er postularnir hafa
oss (Gal. 1. 8 — 9). Hann hefir hafizt
'eiir Páfatilbeifcslu getur enginn heilag-
1 verifc til, eptir kenningu sfra Fabers.
“\
AKUREYRI 23. M4I 1874.
gegn oss; bölvun er honum gengin af munni
framm, Og ills hefir hann árnafc oss, hann hefir
æst kristna móti kristnum, bræfcur gegn bræfr-
um. Undirmönnum sínum, er þegja afc mestu
þess vegna, vifc niíurbcoti sannleika og rjettar,
afc þeir ímynda sjer afc hann muni bera ábyrgfc
alls er orfcifc er tnefc sjer fyrir Gufci, hefir hann
bofcifc afc hala og fyrirlíta lögmái elskunnar.
Hvafc eigum vjer þá afc gjöra, bræfcur mínir?
Hefjum kross Jesú Krist er elskar sína allt til
enda, gegn hinni ranglálu athöfn páfa, eins og
frifcar og sáttmála-tákn, til þcss afc bölvun villu-
ráfandans, ef unt er, megi verfca afc blessun
fyrir hann og oss. Ilann fer ekki, eins og
hinn gófci hirfcir, út á öræfi og eyfcimerkur,
afc leita bins giatafca saufcar af elskuríkri um-
önnun, afc bann megi finna hann, leggja hann
á herfcar sjer og bera hann heim mefc fagnafci;
neí, hann rekur þá á öræfi og eyfcur er vilja
vera í hjörfcinni; enn Gufc miskunar þeim, því
þar sem páfi ætlar vera eyfcur og öræfi, þar eru
gófcir hagar ; frá þessum högum firrir hann
sjálfan sig, og þafc er liann einmitt, eem viliur
fer á evfcimerkur.
Minnumst vjer því orfca Ðrottins vors og
Lansnara, er hami talafci vifc lærisveina sína,
þá er hann bjóst undir afc deyja fyrir vini sína
og óvini: þeir munu gjöra yfcur sam-
kunduræka, j á, sá tími kemur, afc hver
s e m deyfcir yfcur munþykjast gjöra
Gufciþægtverk; ogþetta munu þeir
gjöraaf þvfþeirþekkja hvorki Föfcur-
inn nje mig (Jóh. 16, 2—3). Sjá, Drottinn,
vjer minnumst þess, afc þú hefir þetta talafc,
svoafcvjer hneixlufcumst ekki (Jóh.
16, 1.). Nei vjer hneixlumst ekki, heldur mæl-
ir sjerhver vor, I endurminningu fyrirheita
þinna, mefc postnlanum: Jeg er þess viss
afc hvorki daufci nje Iff, hvorki englar
nje höffcingjadæmi, nje völd, hvorki
hifc y f i r s t a n d a nd i, nje hifc ókomna,
hvorki hæfc efca dýpt, nje nokkur önn-
ur skepna muni geta skilifc oss vifc
Gufcskærsleika sem er fKristóJesú
Drottni vorura (Róm. 8, 38—39).
Látum Pfus páfa IX. og blöfc hans full-
yrfca þafc, og standa þar á fastara enn á eiginn
fótum frammi fyrir hinum menntufcu þjófcum
Norfcurálfunnar lostnuin undran, afc Rómalýfc þ.
e. sá hluti Rómalýfcs er myndar hirfc páfans,
rhafi afc vissu leyti yfirnáttúrlega
tign“ (sjá Civilta cattolica 1862, III, bls. 11.),
vegna þess afc hann hafi þann einka-rjett, afc
honurn beri páfadómurinn afc erffcum — yfir-
gufcdómlegt jvald hcfir hann þó eigi, aö
hann fái því orkafc, afc brjóta arma þeirrar gufc-
legu elsku er vjer finnuin umfafcma osg, cfcur
fái slitifc þafc band trúarinnar mefc hvorju Fafc-
irinn dregur oss afc syninum inn í liifc undr-
unarfulla Jjós ríkis síns. Magnlaust er bann
hans gegn samvizkum vorum frammi fyrir himn-
inunt og ölluni sanntrúufcum mönnum; oss er
þafc djúp sorg, afc hann hefir mefc því gjört sig
fráskila hinum frjálsbornu bræfcrum
sínum (Gal. 4, 31.), er elska hann, og frá þeim
er veita honum mótgang upp í opin augun af
því afc bann gengur ekki beint eptir sannleika
lærdómsins, en gefur sig allan á vald hræsnara,
er nota sjer hann, og þræla, er spilia honum.
Enn páfi vill sjá áhrif bann þrumu sinnar,
og því býfcur hann undirmönnum sfnum afc
telja ossfþeirra tölu er postulinn
hafi svo stranglcga bannafc afc menn
ættu umgang efca mökvifc, afc hann
— G1 —
*
M S7.—
hafi kvefcifc svo á afc menn mætti ekki
e i nu s i nn i s egj a A ve (þ. e. sæll vertu) vib
þ á. Hjer á páfi vifc post. Jóhannes. þvf afc
í öfcru brjefi hans standa þessi orfc: Ef ei n-
hver kemur til yfcar, og kemur ekki
mefc þenna lærdóm (þ. e. lærd. Jesu Krists),
þá hýsifc hann ekki og heiisifc honuin
ekki (v. 10.). J>afc er þó óskandi afc raenn
vildu láta af afc bera ritningar stafci fyrir ein-
strengingslegum skofcunum! Sá einn fær afc
eins rjcttan og fuilan skilnig þessara sterku
orfca er um ieifc hugleifcir og hjartfestir orfc
Drottins f fjallræfcnnni: Og ef afc þjer
heilsifc brœfcrum yfcar einungis, hvafc
gjörifc þjer þá frábært? gjöra ekki
heifcingjar þafc einnig? Veri þvf þjer
fulikomnir eins og fafcir yfcar, sá á himnum er
fullkominn (Matt. 5, 47 — 48). Eittsinn, er Jesús
kom I þorp í Samaríu á leifc til Jerúsalem vildu
þorpsbúar ekki hýsa hann ; þá töiufcu þeir þrumu-
synir Jakob og Jóhannes og sögfcu: Herra,
viltu afc vjer bjófcum eldi afc koma af
himni nifcur og tortýna þeim, eins og
Elias gjörfci. Enn hann snjeri sjer
vifc, ávítafci þá, og sagfci: þjer vitiö
ekki hvers anda þjer erufc, því aö
mannsins sonur er ekki kominn til aö
tortýna sáium manna, heldur til aö
frelsa þær (Lúk. 9, 52—56). Berl menn
eaman og sameini, afc menn fái náfc andanum,
svo afc bókstafurinn ekki deyfci! Enn lijer er
nú utnfram allt þess afc gæta, afc Jóhannes bann-
ar afc menn eigi umgang vifc þá sem neita þvf
afc Jesús Kristur sje kominn f holdinu, þ. e.
þeim sem eignufcu honum enga sannarlega mann-
náttúru heldur líkama sem var afc eins sjón-
hverfing, og gjörfcu þar mefc afc engu endttr-
lausn mannsins sem afieifcing af sjálfs-fórnan
Mannsins sonar, — en Píus IX býfcur afc menn
heilsi akki þeini er neíta því aö eigna honum,
páfannm sjálfum, þá dýrö gufclegra eigin-
legleika, er hann eignar sjer, vegna þess aö
þeir tilbifcja Gufc sinn einn.
Bræfur í Ðrottni, hvafc ber oss afc gjöra
þegar Pius IX tæmir málifc afc lastmælum og
nffcyrfcum til afc demba þeim yfir oss? — þeg-
ar hann nefnir oss hina örmustu syni
glötunarinnar (miserrimi isti perditionis
filii til þess afc æsa gegn oss hinn hugsunar-
lausa móg? Sjeum vjer sannir lærisveinar
Jesú — og því treysti jeg og trúi — þá höf-
um vjer „þann frifc sem Drottinn gef-
ur, ekki eins og heimurinngefurhann*
(Jóh. 14, 27), og þvf verfcur hjarta vort „ekki
órósamt og ekki óttafullt“. 0 hve un-
afclega hljómar orfcifc: „Blessifc þá sem yö-
ur ofsækja, blessifc, ogbölvifcþeim
ekki, gjaldifc engum ilt fyrir iltl Haf<
ifc frifc vifc alla menn afc svomikluloyti
semíyfcarvaldi stendur (Róm. 12, 14,
17 — 18. Elskifc óvini yfcar, gjörifc þeim
gott, sem yfcur hata, bifcifc fyrir þeim
sem ofsækja yfcur og rógbera, svo aö
þjer sjeufc börn yfcar föfcur á himnum,
er lætur 8ÓI sína upp r e n n a y f i r v o n d a
oggófca, og lætur rigna yfir rjettláta
og rangláta„ (Matt. 5, 44—45). Lítum til
Krists, fyrirmyndar vorrar, „er eigi illmrolti
apturþóhonum væri illmælt® (l. Pet.
2, 21 — 23. — Frifcur Gufcs er yfirgengur all-
an skiluing, verndi yfcar hjörtu og huga í Kristó
Jesú.
Bo n n, á 3. sunnud. í Afcventu, 14. des., 1873.