Norðanfari - 14.09.1874, Blaðsíða 3

— 103 —
kverli1 myrkur,
r>«. íir .°g birti æ betur f ,antIi-
frv % > m,r ‘aba aP‘ur: komi Wb o. s.
ina’f LVetía ^eir af svœfcinu upp grund-
hónnr^Vn’ t’®gar P*'1 stund er lifin, kemur
áhorf i hulduf<51ki °fan grundina og heyra
S r lrnir ífUn8,& 1 fjarska: TáP og fjör og
pæ ",enn> finnast fiíer á landi enn, o. s. frv.
þab æ nær og nær, og lí&ur þá lengra
er l n 8La t 1211,1 Þe.88’ aí> þa?) syngur, ogerþaí)
öllii' "r ^ tiöldunnm> tag,lar þab meb
ib U o *5 ÞaB kelmir aí) svæbinu, sjer fólk-
Bl’ l 2 alfar leiba all-hruman huldukarl á milli
hann \ V'dt \ undan mhann inn, og setja
samstnf 6 ° ’ !efur einn álfasveinninn upp
setia , ur> Þar eb of Iangt mundi vera ab
nokkub^f þeim3: ’ N SC'jUm vier bíer eins
Bezti fabir,
blíbka lund ;
leyf oss lijer
leik ab eiga
á mikilli hatíb
hins mæra lands.
Kvebjum gamla B!d
kátum meb huga.
Beilsum öld nýrii
meb alls kyns glebi.
Sorgir allar
sinna tíma
hugrakkir bífa
hljótum láta.
Mæti fabir
arnir fram f”á ei dansa- (Um-leib krjdpa álf-
Vib 0(? segir) ^ kariinum , en hann sýnist lifna
Knlinn: gtiibnar fótur,
- stírbnar hönd,
daprast sýn,
deyfist heyrn,
linast fjör, —
líbur ab kveldi —;
gömlum karli
er því glebi fráhverf;
en á svo inerkum
aldamótum
glebi’ ei bannast
börnum og lijáum,
eins og öbrum
I huldu lieimi,
°g I byggb manna
Álfarn;r , u,n bib mæra land.
,lring álf vka kai'hnum fyrir, standa upp, Blá
Inni 'rrd.!lr °8 ^Bkona á víxl, dansa og syngja:
taka ive-U Sat 1 sai °' 8‘ frv‘ Ab því búnu
bann kar,inn upp af stólnum , og brýtiir
yfir |a a,.s 14JóIfandi röddina og segir: Heill sjo
upp c .* °8 lýb. Hitt huldufólkib tekur þab
Sí&an fer f10num > eins og meb einni röddu.
ir °fan 0t af svæbinu og á grundina fyr-
látum: 0|° f ’ °8 syngnr þar meb uiiklum glebi-
þab sön ^ V Ieib meb-björgum íram o. 8. frv.
huldusv > • erindi af kvæbinu. þá sagbi einn
I|Varf þab "If>n! Uöldum aptur í hýbýli vor;
framar. ff! an sýuum upp í gilib, og sást eigi
Var bátíbj 'f61t á ePtir nær ki' utn nóBina
þá SofoniU endub meb klukkuslætti, og mælti
n'aUna r aS stfident Halldórsson fyrir skál þeirra
iun, 0' Cm Sengib hefbu bezt fram í hátíbarhald-
dóns8on á' V"^1 f^rst br • Jóhann óbalsbónda
°g lægnj tia_Bvarfi, sem heíbi meb kappi því
ailnarstab’a8em *'0num er lagif, komib hjer senr
Prestaria f einkar vel fram; þá nefndi hann
•nennina' mi llia> a?flutningsmennina, veitinga-
,egbu ab f(.>"gflokiiinn °g konur þær, seui þar
hefbi 8tu ‘Plpaihönd, sem hver ab sínu leyti
ötrum r,fltUa af alefli’ 8,011 ®ier ,)alln sdma
Jyrir a|i Pao gagn, ab vinua ab hátíbarhaldinu
*" aPtur iek„kert ei|durgjald. þá var drukk-
ari ilátí!) 'edlaskál Sofoníasar stúdente. Á þess-
bezta rcs|Var englnn drukkinn , og þar var
usemi j ekildust allir glabir og ánægbir.
Bitab 12. ágúst 1874.
og P- .Ir 8unna gamla fjallatinda,
f gVjieif Um slær ^ IngólÍ8 fornan haug,
tar r.ardals ^já 8voldar bláum linda
fcví verilia brjóst vib unnabslaug;
og er rnnninn næsta mikill dagur,
frá þvíerlibin þúsund ára tíb,
af ileli er hólmi hjer var Garbars fagur
JUbornum Noregs byggbur lýb.
Og íf, 'ar fsland aubgab mestum blóma,
Cr heló Sdnib°Mb frjalsri betju þjób,
en h ltUr.VÍldi bníga fyrir skjóma *
°g þá vS!nf láta’ bver sem fy,ir stób ;
er Svai r*V Pessi Strarfardalur setinn,
en Liót Ur 8ier bl1stab nam á Grund,
8jer ^aiia °g Ljótólíur vel mctinn
y sf°rræbi áttu hjer um etund.
taf. entir er í stefinu rifab meb k ab
norbienzkum framburbi,
L
En frægbin hvarf og frelsissólin bjaría,
iiún formyrkvabist hádegis um tíb,
því óstjórnar- og órábsmyrkrib svaria
hjer ytír grúfbi klakafoldar lýb;
þeir seldu brautu sjálísforræbi úr höndum
til sjóla Noregs, eins og þjób er Ijóst,
og gullvægt frelsib grjet í fanga böndum,
þab gróf sig djúpt í fóstur móbur brjóst.
Já, ef þú vildir raunir þínar rekja
og ryfja upp bin mörgu hjarta sár,
þú fóstra kær, sem fanna tindar þekja,
er fyrir hafa komib þúsund ár,
þá mundu hagltár hrjóta þjer af hvörmum,
og hjarta þínu eldur brjótast frá,
eu gubleg forsjón um þig vafbi örmum
og afstýrbi þeirn háska er fyrír lá.
því lofib Drottinn, lábbyggendur góbir,
sem líta gaf 03s þenna mikla dag,
er febur vora’ um lorlaganna Blóbir
æ fram hjer leiddi og greiddi þeirrahag,
og minnist þess, ab meban heirnur stendur
hans miskunn aldrei víkur ybur frá,
þegar þjer látib hjörtu mál og hendur
hans helgu botum skyldurækni tjá.
0 vaknib sveinar ! vaknib upp af dvala
og verjib köllun tímaus eins og ber
ab heyra, sjá, ab iiugsa, ekilja og tala
um taluti þá, sem gagnsemd ybur ljer ;
nú látib andans einiug saman binda
meb ybur bræbra sameiginlegt band
og happafengin hjálparráb ab mynda
tii heilla fyrir vora þjób og land.
þú fóstran gamla, faídin jökultindum,
sem fætur laugar Norturheims í sæ,
en hvirlil þekur þokuskýa myndurn
og þaban drjúpa lætur regn og snæ.
Vjer skulum allrar abstobar þjer leita
og efla þína lieill í sannii raun,
sem góbu börnin góbri móbur veita ;
þá gjölduru vjer hin rjettu fósturlauu.
Á meban rennur íslenzkt biób í æbum,
og íslenzk tunga hjaitans þýbir mál,
og norburljósa leiptur skín á liæbum,
en lækir streyma fjalls úr hlíb ab ál ;
Gubs verndar engill gjöri vort um kringja
hib gatual fræga ættar febraból,
og gubleg 8tybji gipta Svarldælinga,
unz gengur undir tímans æfi sói.
Kvæbi þetta var flutt á þjóthátíb Svarfdæla
3. ágúst 1874 af liöfuiidi þess, Jónasi Jónssyni.
þJÓFA LEITIN.
(þýtt dr Skaudinavisk Folkeruagaziu 1871),
rMikib þætti mjer gott, ef vib gætum látib
meira í beimanmund meb Ane dóttur okkar, en
kringumstæbur okkar leyfa“, sagbi hávaxinu og
laglegur mabur 50 ára ab aldri, Anders llans-
sen ab nafni.
„Láttu þab ekki valda þjer áhyggju“, mælti
kona hans Karen ab nafni. rAne verbur ánægb
meb hib naubsynlegasta, eins og foreldrar henn-
ar; vib höfum meb Guís abstob komist af; meb
ybni og regluseaii munu einnin hin ungu lijóna-
efni komast iijálparlaust af urn ætina. Svo er
þab líkabót í mali, ab þú ætlar ab byggja þeim
hús, og munu þau Jörgen og Ane sanna þab,
ab þeinr verbur þab dýrmæt eign“.
sþú hefur rjett ab tnæla Karcn, eins og
æfinlega, en þrátt fyrir þab væri nrjer sönn
hjartans glebi ab geta gefib barninu okkar fá-
eina dali ijlika, sem hún gæti gripið lil, þegar
henni lægi á“.
„þú verbur nú aí) sleppa því, jeg ber eng-
an kvíbboga fyrir þeinr. Ane heíur verib ib-
in og góö dótiir, og er það Ijos vottur þess,
ab hún verbur dugleg og skyldurækin kona;
þab eru færri, sem ekkert þurfa ab liafa í'yrir
líii síuu; þab er vilji bins almáttuga, ab vjer
vinnum fyrir daglegu braubi voru, og er þab
ekkert úsanngjart, heldur hefur þvert á móti
blessun í för meb sjer. Finnst þjer ekki þú
vera lánsamur og ánægöiir meb hið litla sem
vib eigum?“
„Jú Gufi sje lof, v,ö erum bæbi lánsöm“,
sagði A. og þegar æskarr hefur verib róleg,
þá munu stormar móttætinganna, ab líkindum
ekki raska elli árum okkar“. Ab svo mæltu
stób bann upp, tók hatt sinn og Cxi, og gekk
til dyranna“.
„þab er svo forkunnar fagurt tunglsljós úti
í kvöld, a& jeg held jeg megi bregba mjer til
Kallehauge og vitja um systur mfna; þegar jeg
kom þar í fyrra dag var hún á góbum batavegi“.
„Kemur þú aptur í kvöld elskc.n mfn“.
*Nei, jeg verb nóttina í K., þab er talsvert
skemmra fyrir mig ab fara þaban á morgun
yfir á Möen, þar er jeg í vinnu við húsasmíöi“.
„Er þab alvara þín, ab þú ætlir að vitja
umsystur þína“, spurbi konan mjögáhyggjufull*.
BEfast þú um þab“, sagði liann býsna al-
varlegur.
j,Fólk er sín á milli farib ab kvískra um
þab, ab þú einungis látist vera ab vitja ura
systur þína, og notir þjer þannig sjúkleika henn-
ar, til ab fara ab heiman á kvöidin, en áform-
ib segja menn ab sje allt annab fyrir þjer meb
þessar næturferbir þínar. Sumir álíta þig fyr-
ir veibidýraþjóf, því nokkrum sinnum hef jeg
verib spurb ab því af lrábi, hversu opt vib á
hverri viku borbubum veibidýrakjöt“.
Anders lá vib ab vería skapbrált, en hann
stillti sig og sagbi meb gætni: „Skyldu menn
ætla, ab jeg hlypi hjerana uppi og dræpi þá
meb öxi minni“.
„Nei, ab þú geymir, bi38ir þína í K, Og
eigir þar góban vin, sem sje meb þjer á næt-
urna í skógnum*.
Smiburinn leit vib konu sinni og sagbi meb
þungu yfirbragbi: „Trúir þú þessu þvabri Karen“,
BNei jeg trúi því ekki“, sagbi iiún meb
hægð, en mjer fellur iila ab abrir skuli trúa
því, og eins ab þú skyldir dylja mig orsök
þess, hve opt þú ert ab lreiman næturlangt“.
„Vertu ab eins lítin tíma þolinmób, þá
skalt þú fá orsökina ab vita, og lofaðu fólki
ab masa lyst sína“. Ab svo mæltu baub hann
konu sinni góba nótt, tók fixi sína og gekk út.
Glaba túnglsljós var úti, og hjerabib blasti
Við í allri sinni fegurð. Harin gekk út úr
þorpinu, glabur í bragbi og söng fjiírugt vers.
Kona hans horfbi á eptir honum og andvarp-
abi, síban Ijet hún Iitlu börnin sín fara ab hátta,
en sjálf fór hún ab spinna í ákafa. Litlu síð-
ar kom Jörgen og Ane, þau voru bæði ung ab
aldri fríb sýnum og glableg, og leit svo út ab
lífsfeiill þeirra befbi verib blómum strábur.
„Gott kvöld mamma rofn“, sagbi Anc. BVib
bölduin seint ab húsum, vebrib var svo fagurt
og gengum vib því lengra, enn vib ætlubum
í fyrstu, en gleymdum því, ab þab þurfli tínin
til ab fara heim aptur“.
BJeg fer uú undireins“, sagbi Jörgen, Bsvo
þib getið farib ab hvílast. Andersen mun sofa
vært eptir eifiöi dagsins“.
Ane gekk ab rúminu og sá ab þab var autt.
BEr hann úti enn í nóit“, sagbi hún meb skjálf-
andi rödd“.
BJá barn mitt“, sagbi móburin, svo rósöar,
er henni var unnt“.
Ilib glaða yfirbragb J. og A. breyttist og
varð áhyggjufullt, en móðirin, sem varb þess
vör, vjek sjer fljótlega ab þeim og mælti: BJeg
ab vísu veit ekki hvað maburinn minn er ab
gjöra allar hinar löngu nætur, sem Ltann or ab
heiman, en þab get jeg meb hugarrósemi full-
vissab ykkur um, ab hann hefst ekkert þab ab,
sem getur ieitt vanvirbu yfir börn hans“.
Síöan fór Jörgen burtu og mæbgurnar gengu
til hvíldar. Ane sofnaöi skjótt, en Karenu koin
ckki dúr á auga, því hún var einlægt ab yfir-
vega, .hvab maÖurinn sinn mundi geta baft fyr-
ir stafni. þ>au voru búin ab lifa í lijónabandi
saman í 20 ár, og iiaföi hann aklrei fyrri gjört
neitt á laun vib konu sína. Ilvab gat honum
gengib til ab dylja liana orsökinni ? Hún velti
því á ýmsa vegu fyrir sjer, en komst þó ab
engri verulegri niöurstöbu. Iiún gat hvorki nje
vildi ætla honum þaö, ab hann hefðist,, óleyfi-
legt ab, en hvab reib á ab leyna hana þess, ef
því ekki væri þannig vurib ? Fráieitt var, ab
hún tryíi því, aö hann væri veiðidýra þjófur,
þó bæjarbúar álitu hann þab en vont þótt lienni
aö þessi lýgikvittur kastaöi skugga á hib góba
mannorb hans, en maigir Iiölbu á honum óvild
fyrir liib hreinskilnislega vibraót hans, og þeir
hinir sömu vildu ekki láta svo gott tækifæri
ónotab. Hún hughreysti sig meb því, ab hún
ninndi raeb góbu geta fengið hann tii ab opin-
bera sjer þetta, og ab úr þessu mundi betur
rætast, enn áhorfðist, eins og opt bafbi ábur
skeb, en sú von hennar brást.
Við árslokin var Anders binn sami f hegb-
un sinni, en eptir því sem tímar libu, því
nákvæmari gætur voru á honum hafbar. Á
nýársdagakvöld var glaumur og glebi á veit-
ingahúsi bæjarins, þar voru ungir og gamlir
samankomnir, og ekcinmtu sjer hver ab sinni
vild. Svo glatt á hjalla, sem var á veitinga-
húsinu, eins ab sínu leyti var kyrlált á öbruni
stobum bæjarina. þ>ab var búib að slökkva öll
Ijós í húsunum og úti var einungis dauf birta
af stjörnunum, sem ab öíru hverju sáust leyptra
niilli hinna rofnu skýa. Æbandi hvassvibri
halbi verib á um daginn, en þá var oröib kyrt,
og ab eins hægur andvari, sem anna&slagib Ijet
til sín heyra í hinum visnu trjágreinum, á hinnl
þöguiu nóttu.
þegar kl. í turni bæjarins sló tólf, læddist
mabur nokkur gegnum þoipib, og skyggndist
meb mestu varúb um á allar hlibar, síban stökk
hann yfir iimgarð inn í kálgarð nokkurri ; liann
Ltafbi poka stóraa og flyllti hann web grænkál,