Norðanfari - 26.11.1874, Blaðsíða 4

124 —
peninga sína, buíu þeir þó konu Lans aS síyrkja
liana í þeim efnuro, en hún var oíkunnug skap-
lyndi mann8 síns til þess, a& hún gengi ab
því bobi þeirra, og þannig eyddist ekki ein-
ungis hib litla er þau höfbu samandregib, held-
ur og einnig allt þab, sem dúttur þeirra hafbi
fengib. fraf) vorn myrkvar kringumstæíur, skild-
ingarnir voru á þrotum, og hinir fáu munir,
sem þau gátu án verib, var búib ab selja, svo
neyf) og skortur þrengdi af) á allar sífur. En
A. lá í heppilegri óvitund og barbist milli lífs
og dauta. I höfufórum sínurn talafi hann
stöfugt um bróbtir sinn, sem hann fyrr meir
imni mjög roikib, og sem var orsök til fátækt-
ar hans. Tímalengdin og andstreymi lífsins
höftu ekki nregn, aö kaela hib vitkværoa brót-
ur hfarta, og eptirmynd hans var honum jafn-
an í fersku minni.
Mætgurnar vissu nú ekki lengur, bvab til
bragta skyldi taka, börnin bátu um braut, og
A. þarfnatist metala og hjúkrutiar, en ekkert
var til at Iifa af, nema hvat þær fengu fyrir
hina Iitlu vinnu sína.
Einn dag kotn Jörgen til þeirra, og met
sorgblíðu brosi lagti hann eigi alllítinn peninga-
sjót á bortit.
„Hvar fjekkstu þessa peninga?* sagti Ane
óttaslegin.
„f>ú veizt vel Ane sagti Jörgen. at þit
þarfnist peninga; þit mætgur deyit úr þreytu
og þó er ekkert til að lifa af; jeg get ekki lit-
sinnt ykkur, því jeg er ötrum hátur, en þat
litla er jeg átti hef jeg lagt til líka, því hugs-
ati jeg sem svo, at vit værum bæti ung og
gætum at ósekju frestab giptingu okkar og
seldi jeg því húsit er pabbi byggti handa okk-
ur, hann er bezt at því kominn at njóta and-
virtisins, og þat er þetta sem jeg kem met.
Jeg vona þat nægi þar til at hann verturheill
heilsu aptur“.
Mótirin þagti um tíma og leit mjög á-
stútlega til Jörg., en Ane lagti hendur um
háls honum og sagti grátandi: „Já vit höfum
nógan tíma. Nú fær pabbi heilsuna aptur,
þegar hann fer ekki á uiis vit neitt er getur
bætt honum“.
Stundu sftar sagti mótirin: „Hver keypti
húsit ?“.
„þat gjörti Óli Jensen og borgati þat vel“.
Vorit var komit og sumarfuglarnir sungu
unatarsöngva en snjórinn lág í skógum og á lág-
lendi, fyrir utan blett og blett, sem sólin var
búin ab þýta á hinni miklu snjóbreitu. Sólin
skein fagurt inn í hús A. þar sem hann sat í
fornum hæginda stól, setn fógetinn hafti lánaö
honum, hann var mjög grannleitur og fölur á-
sýndum, og í hvert sinn er hann leit til konu
sinnar og barna Ijek bros um varir hans, setn
vart sorgblandiö, þegar hann leit Ane. „þú
hefur þá þurft at leggja ánægju þína í sölurn-
ar vegna veiki minnar“ sagti hann met veikri
röddu.
„þat var okktir Jörgen sönn ánægja at þú
fjekkst aptur heilsuna, því annars hefti hjúna-
band okkar byrjat í eymd og angri. Vit erum
Ifka bæti of ung enn, og ekki nema betra at
vit söfnum árum og reynzlu í heiminum átur
en vib förum sjálf at stjórna okkur. Presturinn
okkar hefur botit mjer vist hjá sjer og gott kaup
og vil jeg ekki hafna því, þareb mjer gefst þá
færi á at græta lítib eitt, og vert ykkur ekki
til þyngsla“.
Sárt er at missa þig barnit mitt, og ekki
kom mjer f hug, at þú þyrftir at vinna í vist
bjá óvitkomandi, en þat vertur svo at vera;
stórmenn8kuna, sem átur var ógæfa mín hef
jeg nú alveg yfirgefit í sjúkleika mínum, og at
vísu er engin minnkun ab vinna fyrir lífi sínu*.
Nei, þat er þat ekki, og Jörgen er mjer
samdóma í því. Hann hefur líka fengib betri
vist, Oli hefur rátib bann til sfn fyrir verk-
stjóra“.
„Hann reynist okkur sannur vinur, hann
keypti líka húsit* sagti A.
A. var aptur farinn at vinna, en vegna
máttieysis þoldi ltann litla áreynzlu. þat var
tómlegur dagur, börnin voru hnuggin, en Ane
bar sig at hafa djarflegan svip, enda þótt hún
tárfelldi hvat eptir annat, en hún þerrati tárin
jafnskjótt og brosti á ný. A. horfti til hirnins,
sem var heitur og blár. Mótirin tilreiddi mit-
degismatinn, sem var óvanalega kostulegur
þann dag, þat var 1. roaf og um kvöldit átti
Ane at fara í vistina til presisins. Allt í einu
sást vagn koma akandi eptir veginum, er lá
fram hjá húsi þeirra, og sat vagnstjóri á fremsta
sæti. Allir flykktust at gluggunum, því mönn-
um þykir ætít nýlunda, at sjá póstvagn í smá-
þorpum. En hversu undrutust þau ekki, er
vagninn nam statar hjá húsi þeirra, og vagn-
stjórinn bljes nokkruro sinnum hátt í lúöur sinn,
A. skundati út, þvt hann hjelt at fertamenn-
irnir þyrftu litsinnia vi6t en áfeui- en hann
komst Ut ur dyrunum, var atkoinnraatur kom-
ÍDD út vagbibum og breiðdi fatmjDn á uióti
honum og sagti: „Anders, Anders! Guöi sje lof
at þú ert lifandi I
A. losati sig úr fatmi hans og staröi á
komumann um hrít, rak svo upp hátt hljób og
bræturuir föömutust á ný.
Já nú skein sólin enn fegurra í hús A. og
allra björtu uppljómutust af Ijósi vonar og
gleti, Bem engum tnyrkva sló á. Hinn sátt-
saknati brótir hafti yfirgeíib Vesturheim , og
gat nú lokit skuld sinní til A. met vöxtum.
Hann hafti fyrst í mörg ár ateins getat unnib
fyrir fæti og klæti, en bin seinni ár blessat-
ist vinna hans; bann minntist brótur slns f
hvert sinn og hann græddi skilding, og fljótlega
græddist honum svo fje at hann áleit sjer
fært at leita heimleitis og leita uppi brótur
sinn, enda heppnatist honum þat gæfusamlega
á bagkvæmustu tít.
Nú var alveg hætt vit at láta Jörgen og
Ane fara í vistina og voru hjú fengin í þeirra
stat; þau áttu nú at giptast og var efnat til
dýrtlegrar brútkaupsveizlu, á kostnat fötur-
brótir Ane, sítan ætlati hann at setjast at hjá
brótur sínutn og skilja aldrei vib hann framar.
Hin ungu hjón voru vígb saman, og var
fjöldi bæarbúa í brútkaupi þeirra, þat var á-
nægjulegur dagur, þaret ástin og vináttan hjeld-
ust í hendur. Fógetinn gaf ungu bjónunum
gótar gjafir og Oli gaf þeim* aptur húsit, og
sagti þab átiægjulegast fyrir þau, at búa í því,
þaret fatir þeirra hefti smítat þat fyrir þau.
Eptir at búit var at mæla fyrir skálum
tók Oli til orta og mælti: „I dag hefur þú
A. byrjab at gefa í burtu börn þín, og þykir
mjer líklegt ab Ane sje ekki hit eina, sem þú
mátt án vera. þar á móti er eg aleinn, og á
engan til at erfa mig, en þú hefur lullt hús af
börnum; hvernig litist þjer á ab gefa mjsr
elzta sou þinn, og ab jeg gjörti hann at mín-
um syni, svo hann gæti eignazt eigur mínar
eptir minn. dag“. þetta þótti öllum ágætlega
talab, og úskati margur sjer í drengsins spor;
og þar et A. þekkti Ola at gótu einu í seinni
tít, gaf hann honum son siun og fjekk jddrei
orsök til at ytrast þess.
AUGLÝSINGAR.
— I Norbanf. nr. 36—37 24. júlí bls. 87 mitdálki
er kvebib svo at orbi um Vesturfara á Saubár-
krók í sutnar:
„Nokkub af karlfólkinu er sagt at hafi sop-
it heldur mikiö á, svo at s ý s 1 u m an n h a fi
þurft at sækja til at skakka leikin n“.
Nú hefir verit skorat á mig ab votta um,
hvort þetta sje rjett bermt eta ekki. Jeg get
þá met sanni sagt, at af öllum þeim fjölda sá
jeg einungis 3 eba 4 menn drukkna (og varjeg
þó dögum saman á Sautárkrók um þab leyti),
og enginn þeirra sýndi neinar óeyrtir af sjer,
svo jeg vissi, þvf sítur at jeg væri á neiun
hatt þar til kvaddur,
]>at er ekki heldur alveg rjett hermt í grein-
inni, at fólkib hafi ekkert skýli haft. f>at er
at vísu satt, ab Sautárkrókur er vegna liúsa-
fætar mjög óhentugur statur tíl þess at mik-
ill f|öldi manna, kvenna og barna, safnist þar
saman, en þó fengu margir af Vesturförum Iiúsa-
skjól hjá herra H. Asgrímsen og lika var tjald-
at yfir á milli húsa hans met seglum, er lán-
ut voru af kaupskipi, er þar lá, auk þess sem
ekki allfáir leitutu til næstu bæja. Annars var
þat bót í rnáli, at vetrit var svo hagstætt þá
daga.
Reynistat 12 október 1874.
E. Briem.
TIL AMERIKU.
Allanfjelagit býtst til at veita flutning til
Vesturheims svo billega sem* framast má verta,
og þat svo ab eigi muni öbrutn hægt at gjöta
betur, en hefir þó at sinni ekki getab ákvart-
ab upphæt fargjaldsins fyrir næsta ár.
þeir sem óska ab innskrifast til vesturfar-
ar, eru betnir, gb því leyti þeir ekki fá nát til
mín, at snúa sjer til:
tlerra Jóns Óiafssonar á Hallgilsstötum í Mötru
vallakl. sókn vit Eyjafjört.
Herra J. Jónathanssonar á Eytum í Eyta-
þinghá í Suturmúlasýslu
Herra Magnúsar Brynjólfssonar á Bólstatar-
hlíb f Húnavatnssýslu.
Herra S. J. Hjaltalín á Svertingsstöbum í
Torfastatahrepp í Hdnavatnssýslu.
óg munu þeir veita mönnutn frekari upplýsing-
ar eptir því sem þörf er til.
Reykjavík þann 20. október 1874,
G. Lambertsen
(Emigrantions agent),
— Eins og sjá er af ofanskrátri anglýsfngu
herra G. Lauibertsens, hefi jeg seui sub- agent
tekizt & hendur at innskrifa menn til vestor-
farar á flutuingaskipum Allanfjelagsins. Hann
getur þess í brjefi til mín, ab jeg megi full*
vissa menn um, at hann geti haft skipit til á til-
teknum tíma, svo at eigi muni meira enn í mesta
lagi 5 dögutn frá til teknum degi. Stjórnin í
Canada býtur enn sömu kosti og auglýstir eru
í Nortanfara nr. 33—34 þ, á.
Hallgilsstötum í Mötruv. kl.sókn 13. nóv. 1874.
Jón Olafsson.
— f>á heitrutu Eyfirtinga og þingeyinga,
sem keypt hafa blatit „þjctólí“ 26. árg,, erU
vinsamleea betnir at borga. þat sem þeir eiga
ógoldit af tjebum árgangi, til herra faktors Chr.
JohnasBen á Akuteyri. þeir sem ekki verta
búnir at borga eta semja um borgunina vit
hann eta mig fyrir næstu kauptít, geta ekkt
vænst lengur eptir framhaldi blatsins. —I sölu-
laun gef jeg 7 hvert exemplar.
Reykjavfk 22. október 1874.
Matthías Jochumsson.
ritstjóri þjótólfs.
— fegar austanpósturÍRít kom hingat at
Helgastötum hinn 11. nóvember og jeg fór at
taka upp úr póstskrínunum, komu þar fyrir 2
bögglar, sem engin tilvísunarbrjef fylgdu; er
annar þeirra merktur: þ H. og hefir á sjer
nr. 1028, líklega kominn frá Reykjavik, en hinn
er merktur: A. M. Th. met nr. 121. Jeg tók
fyrst eptir fyrri bögglinum og af því jeg vissi
ekki, hvernig jeg ætti at at fara, tók jeg þat
rát at opna hann í vottaviburvist, ef ske kynni,
at innaní honum væri eitthvat, sem ráta mætti
af, hvort hann ætti at fara, en þat var ekki,
heldur var f honura silkiflöiel, og gulllegar
stjörnur, sem konur hafa um enni sjer niet
faldinum nýja o. íl. Báta þessa böggla geytni
jeg þar til eg fæ vitneskju um, hvar þeir eiga
heima.
Helgastötnm 12 nóv. 1874.
Beuedikt Kristjánsson
— þess hefir tvívegis verit farit á leit vit
mig af yfir erindsreka general agent ,.Anchor«
línunnar" í Danmörku, Georg V. HesseíKaup*
mannahöfn, at gegna þeim starfa fyrir hans
hönd, hjer á landi, at taka á inóti innskriptum
og innskriptargjaldi, þeirra manna er óskutu ab
flytjast til Vesturheims, met nefndri línu; sömu-
leitis leitbeina þeim hvat mjer væri mögulegt
< öllu þrvf, er lyti at útflutningi og metfert á
farþegjum. Hann lofar at gjöra bvat í sínU
valdi siandi löndum mínum til leitbeiningar,
Ijettis og hagsmuna, og geti jeg fengib 200
persónur skuli hann nær jeg vilji senda bingat
skip, til at sækja farþegja, en fargjald gat
hann ekki ákvetit met vissn þá hann skrifati
mjer sítast, en fullvis«ati mig um þat, at met
engri flutningslínu skyldi þat lægra en „Anchor-
línunni*.
Jafnvel þó jeg margra kringumstæta veena
sje mitur hæl'ur en skyidi til at hafa nokkur
afskipti af þessu málefni, kann jeg þó ekki vi&
annab en gjöra tilraun, og gjöri jeg því hjer
met heyrum kunnugt: at jeg tek ámóti innskript-
ttm og innskriptargjaldi (sem ákvetit er 10—15rd-
fyrir hvern fullortinn), og lofa hjer met, át gjöra
hvat í mínu valdi stendur til at leitbelna mönn*
um í hverju einu, er mjer er unnt, og leitast
vit, á allar lundir at gjöra löndum mfnum far-
gjald sem vægast, kosti og ókosti sera kunn-
ugasta, og íhitningsskip sem óbultast.
þab veit matur, at þeir er vottorb bafa
gefit utn, hvernig sje at flytjast met línu þess*
ari láta vel ytir. — Ekki er óhugsandi at far-
gjald mætti borgast meb vörum, mót ávísun tíl
Hafnar, þar erindsrekinn er þar búsettur og
gæti líkiega því til vegar komit vlt íslenzka
kaupmenn. — Jeg áogfrændaí Kaupmannah..
Magnús Eiríksson, sem alþekktur er a& mann*
ást og allri hreinskilni, hans leitbeiningar og
fulltyngi á jeg mjer víst, væri eigi svo, mundi
jeg naumast bafa áræit at bendla mig vit þetta
mál. Frá byrjun desember mán. ver&ur mig at
hitta til vibtals í tje&u efni á hyerjum laugar-
degi kl. 1 — 3 e. m., í gestgjafahúsi mad. Vil'
helmínu Lever á Akureyri a& mjer heilum og
lifandi,
Stóraeyrarlandi, 14. nóv. 1874.
Eirfkur Halldórsson.
C55* þeir, sem eru mjer skyldugir fyrir Nor®'
tfara eta annat, sem jeg hefi látit prenta fyrif
í, vildu gjöra svo vel og greiba þat til mí'1)
dzt fyrlr næstkomandi nýár, eta svo fljód’
>iTt hverjum er framast unnt, því at fái je&
<ki skuldir mfnar greiddar, er atvinna mín ^
Eiyandi otj dbyrgdarmadur: BjÖfll JÓIlSSOfl
Akureyri 1874, B, M, Stephánsson.