Norðanfari - 13.11.1875, Side 4

— 92 —
sunnanlancls) allt vestnr í Garð og þaðan
inn í Reykjavík, en eigi er sagt að peir
hafi lokið par upp sínum postullegu vörum.
Nú er verið að reisa upp mindastyttu
A. Thorvaldsens á AusturveHi, og er sagt
að þeir áttvísu hafi ákveðið að láta mynd
hans snúa til vatnsmýrarinnar og móhrauk-
anna sem tollaðir eru, til hornsýlanna í
tjörninni sem enn eru ótolluð11.
■— þann 5. p. m, kom norðanlandspóstur-
inn að sunnan úr p. á. sjöttu póstferð sinni.
Sagði hann fátt tíðinda, nema færðina erfiða,
bleitur og aura, Hann lagði hjeðan aptur
af stað suður 9. p. m. — 7. p. m. hafði
skipið („Svala“ skipst. Knudsen). sem lengi
hefir verið von á í haust til Húsavíkur,
komið inn að Hrísey og lagst par. J>að
var mánuð á ferðinni frá Kmh. — "Nú að
undanförnu, hafa hjer nyrðra verið norðan
lniðar og talsverð snjókoma, svo mikil fönn
er komin yfir allt. — Snemma í næstliðn-
um októberm. brann að miklu leyti eldhús
að Hóli í Sæmundarhlíð i Skf. — J>ann 16.
októb. næstl. fórst sexæringur með 6 mönn-
um á frá Illugastöðum á Vatnsnesi. For-
maðurinn var sonur bóndans par, Jóns Árn-
asonar, ungur maður og hinn mannvænleg-
asti. Allir sem á skipinu voru kváðu hafa
verið fyrir innan prítugt, röskvir menn og
efnilegir. Skip petta var 1 fiskiróðri. Hafði
það fundist á hvolfi með öllum seglum uppi;
ætla menn að svipvindur muni hafa hvolft
pví. Sagt er að Agnar formaðurinn hafi
fundist kræktur á lóðina, er sjálfsagt hefir
steypst úr skipinu með mönnunum. — Á
Skagastönd hefir fiskafiinn verið með lang-
mesta móti í liaust, voru sumir búnir að fá
um 500 til hlutar eptir hálfa priðju viku, og
munu slíkir hlutir par fágætir, ef 'ekki með
öllu dæmalausir um penna tima, pegar ckki
er nærri hálfnuð vertíð. Aptur hefir fisk-
afli hjer á Eyjafirðí og víðar, verið heldur
með minna móti pað sem af er haustvertíð-
inni., og venju fremur smár.
-—• Eflendar frjettir höfum vjer pvímið-
ur, fáar. Póstskipið „Diana“ kom seinast til
Reykjavikur 15. f. m. eptir 17 daga ferð;
miklir stormar og andviðri liöfðu tálmað
ferð hennar. Holm skipstjórinn hafði sök-
um veikinda orðið eptir á Pæreyjum.
Erlendis kvað tíðarfarið hafa verið gott,
og uppskeran fremur góð. — Yíðast á
hnetti vorum er friður sagður, og liorfði pó
í vor sem leið enn til ófriðar millum Frakka
Nokkrar pjóðsðgur
frá rauðu mönnunum i Vesturheimi.
1. Rauði svanurinn.
Einu sinni voru prir bræður, peir kepptu
og prættu um liyer peirra væri beztur veiði-
maður, og peim kom saman um, að sá skyldi
i mestum metum hafður, sem á tilteknum
degi kæmi með mesta og bezta veiði heim.
|>eir sömdu með sjer, að enginn mætti skjóta
önnur dýr, on pau, sem peir voru vanir að
leggja að velli. Á hinum tiltekna degi fór
sinn i hverja áttina á veiðav. Hinn yngsti
hjet Odjibwa, hann gekk dálítinn spöl og
sá pá stóran björn; björnin var reyndar
eitt af peim dýrum, sem hann ekki mátti
skjóta, en ungmennið gat ekki stillt sig,
hann elti bangsa, skaut ör á hann og drap
hann, síðan fór hann að fiá björninn, en pá
vissi hann ekki fyrri til, en allt loptið i
kringum hann allt í einu varð blóðrautt;
hann hjelt að pað væru glýjur í augunum
á sjer og nuggaði pau, en roðinn hvarf ekki
að heldur. &íðan heyrði hann undarlegan
hljóm, sem honum pótti líkjast manns röddu,
hann yfirgaf pá björninn og gekk á hljóðið.
J>egar hunn hafði gengið nokkra stund kom
og Prússa, pví að hvortveggju voru í óða-
önn að auka herbúnað sinn og liðsafla, en
hin stórveldin Rússar og Bretar, er sáu að
til mestu vandræða horfði, ef ófriður hefð-
ist að nýju í Evrópu, gengu pví nefnd stór-
veldi, einkum Rússar, á milli með friðarorð.
Thiers gamli, fyrmeir ríkisstjóri Fralcka,
sem álitin er nú mestur stjórnvitringur á
Frakklandi jafnvel um allan heim, að Bis-
marck fursta ógleymdum, ljet ekki sitt ept-
ir liggja að miðla málum, svo allt er nú of-
an á ineð kyrrð og spekt, en undir niðri
logar, sem í eldfjalli í iðrum pjóða pessara.
J>að pykir gegna allri furðu, hvað Alex-
andir Rússakeisari er friðsamur í Evrópu,
par sem veldi hans nær pó yfir helming af
landsstærð hennar en fjórðunginn af fólks-
fjöldanum, og auk pessa lýtur priðjungur-
inn af Asíu veldi Rússa, og pó lieyrist
hvorgi getið, að pjóðunum í heimsálfu vorri
standi ótti af pessu mikla ríki. — Alfonsmenn
og Karlungar á Spáni eru allt af í ófriði
og orustum, er sagt að Karlungum sje nú
farið að veita miður. Ófriðurinn í skatt-
löndum Soldáns Tyrkjakeisara, sjer í lagi í
Herzegovina var enn uppi, liefir pó Soldán
sent pangað, hverja hersveitina af annari;
uppreistarmenn eru flestir kristnir og berj-
ast fyrir frelsi sinu; nágrannalöndin, sem
einnig verða fyrir pungum búsifjum af Tyrkj-
ans hálfu, hafa hjálpað uppreistarmönnum
livað peir hafa getað, en pó heitið svo sem
að stjörnendur skattlandanna ættu engan
pátt í pessu. Stórveldin hafa enn pá lítið
skipt sjer af pessum ófriði. Fjárhagur Tyrkja
pykir á veikum fótum, en Bretar eru enn
sem fyrri skjólstæðingar peirra, pá til efn-
anna kemur.
Ý m i s 1 e g t.
— I París á Frakklandi or fyrir nokkru
lokið við 15 álna haann minnisvarða, sem
gjörður var í minningu Chrístofers Colum-
busar, og flytjast átti til Mexíku og standa
par. Á minnisvarðanum' eru ýmsar myndir.
Framan á varðanum er t. a. m. hinn víð-
frægi fundarmaður Ameríku, látinn standa
og lypta annari liendinni til himíns, en með
hinni styður hann á mynd af jarðarhnettin-
úm. Ein myndin táknar landgöngu Colum-
busar fyrst í Ameríku; par sjest einnig hin
fyrsta kirkja, sem par var byggð, par sjást
og myndir ýmsra manna.
— I næstl. aprílmánuði hnfði óttalegt of-
veðursflóð gjört ærið tjón í Massachusetts í
hann að stóru vatni, Út á miðju vatninu
var undurfagur rauður svanur, fjaðrirnar á
honum glitruðu í sólarljósinu ogköstuðufrá
sjer rauðnm bjarma, pað var líka svanur-
inn, sem hafði pessa undarlegu rödd, hann
var að syngja sinn „svanasöng“. Ungmenn-
ið skaut á svaninn, pótt pað væri móti pvi,
sem hann liafði lofað bræðrum sínum, en
örin fjell máttvana af svaninum, hann
skaut annari, priðju, fjórðu o. s, frv., en
allt fór á sömu leíð, uns örvamæli lians
var orðin tSmur; svanurinn var rólegur á
vatninu, hann synti spöl og spöl með tign-
arsvip, baðaði nefið í hinum svölu bylgjum
og skeytti ekki um örvadrífuna. Odjibwa
vildi eklci láta veiðina pannig ganga sjér úr
greypum, hann fór heim og sótti allar örv-
ar, sem hann og bræður hans áttu, en pað
kom að engum notum. Hann stóð nú agn-
dofa og horfði stundarkorn á hinn fagra
fugl, og allt af sýndist honum hann verða
fegurri, og fegurri og allt af óx löngun hans
og prái eptir, að ná fuglinum. J>á datt
honum i hug, að bræður hans höfðu sagt,
að i jurtapoka föður hans væru geymdar
prjár töfra-örvar; liann lilióp á stað eins
; Ameríku, hvar pað nær pví sópaði burtu
2 bæjum, Wrintliam og Norfolk. Flóðið
sprengdi fyrst mikinn fyrirbleðsluvegg og
flaut svo upp á land, reif burt stýflur og
eyðilagði vegina yíir margra mílna veg. Hjá
einni sögunar- og kornmylnu sprengdi pað
15 ál. liáar stýfltir og flutti burt brýrnar, 2
aðrar brýr neðar yfir fljótið urðu og fyrir
sama, einnig mikill hluti af jámbrautinni.
Skaðinn er metinn 1—200,000 dollara virði.
— Hinn 20. juní í snrnar skeði og einn
liryggilegur atburður í nárnu einni í Wost-
falen á Prússlandi pá er skipta átti um
fólkið í námunni, sem pá er látið siga upp
og niður i námuna eða dregið upp á hjóliun
í körfum. 16 manns voru í körfunni, er
siga átti niður, slitnaði kaðallinn í hjólinu og
karfan pegar í loptinu niður, og önnur
karfa sem var á leiðinni upp varð fyrir sama
með 15 manns í, 6 dóu pegar en flestir ltin-
ir svo meiddir og særðir, að peim var ekki
ætlað líf.
— Veitt brauð. Hítarnesping í Mýra-
sýslu eru nýveitt prestinum til Reynispinga,
sjera Snorra Norðfjörð.
Fjármark sjera Stefáns Halldórssonar að
Dvergasteini innan Norður-Múla-
sýslu: Tvístýft aptan hægra fjöður
framan, tristýft aptan vinstra fj.
framan. Brennimark : St. H.
----Sigurðar Snorrasonar á Ytri-
Gunnólfsá í Ólafsfirði: Gagnbitað
hægra, vaglskorið aptan vinstra.
Brennimark: S. Sn.
---- Friðfinns Björnssonar á Ytrimár-
stöðum í Skíðadal: Blaðstýft fr.
hægra, blaðstýft aptan vinstra.
---- Páls Pálssonar á Hofi í Hjaltadalr
Tvístýft aptan hægra; sýlt, fjöður
framan vinstra.
----Erlendar Pálssonar sama staðar:
Hvatt hægra; sýlt vinstra.
----— Hans Yilhelms Pálssonar sama st.:
Tvístýft aptan hœgra; liálft af fr.
vinstra.
|>eir sem kynnu að- eiga sammerkt við
oss ofanskviíaða og álítast of nærri, óskum
vjer að gjöri grem fyrir því hið fyrsta, svo
útaf verði hrugðið í tíma.
Eigandi og ábyrgðarm: Björn Jónsson.
Prentari: Jónas Sveinsson.
og fætur toguðu heim. Allt af áður mundi
liann hafa kallað pað lielgihrot að opna og
hnýsast í jnrtapoka föður síns, pví rauðu
mennirnir álíta hann hið helgasta og dýr-
mætasta í eigu sinni, par geyma peir í
læknisjurtir, töfralyf og töfraverkfæri, en nú
gat hann ekki stöðvað sig, hann tók örv-
arnar, kastaði jurtunum um aDan kofann
og hljóp á stað með örvarnar til vatnsins,
svanurinn lá par enn. Hann skaut, fyrsta
örin fór nálægt, önnur nær, hin priðja —
honum fannst trölldómur færast í arm sinn
— hitti svaninn.
Örin hitti kverkína á álptinni, en
hann missti samt veiðina. Hinn voldugí
andi, sem öllu ræður polír engan ódreng-
skap, fuglinn gat enn flogið. Hægt og hægt
breiddi svanurinn út vængína, og purpura-
litur blöðstraumur fossaði úr sárinu ofan á
hið tícra, bláa vatn. Hann flaug hærra og
hærra og hvarf í kvöldroðanmn.
Og enn pá sjá rauðu villumennirnir á
kvöhlin bjannann af fjöðrum hans um hina
sólsælu hálsa og dali; en sjórinn spegiHag-
ur með titrandi purpura loga, pað er -
hjartablóð rauðu álptarinnar.