Norðanfari - 18.01.1879, Blaðsíða 3

og dvaldist par nálægt fjögurra ára tíma
og síðan í Vopnafjarðarkaupstað tvö ár.
Síðan fiuttist hún vorið 1856 að Höfnum á
Skagá til Sigurðar hreppstjóra Árnasonar,
er átti Sigurlaugu móðursystur liennar og
giptist hið sama haust Á r n a syni peirra
hinn 20. dag októberm. Hið næsta vor
byrjuðu pau búskap í Syðrieyarkoti á Skaga-
strönd, og bjuggu par eitt ár. Siðan fiutt-
ust pau að Höfnum, og bjuggu par 9 ár i
samhýli við pau Sigurð, og siðan 11 ármeð
mikilli rausn. feim varð 10 barna auðið,
er 2 fæddust andvana, og 3 dóu í barn-
sesku, en firnrn lifa: Arnór (fæddur 16.
febr. 1860), Sigurður (fæddur 22. [eigi
sem sagt er í hlutaðeigandi kirkjubók 21.]
sept. 1861), báðir í Reykjavíkurskóla, S i g-
urlaug Björg (fædd 5. nóv. 1863) á
kvennaskólanum í Reykjavik, Halldór
(fæddur 28. júní 1865) og Árni (fæddur
9. jan. 1875), báðir heima. — Hún andað-
ist hinn 15. dag júlím. 1 8 7 8.
Margrjet sáluga var frið kona, föngu-
leg og vaxin vel. Svipurinn var mikill og
góðlegur og yfirbragðið höfðinglegt.
Hún hafði mikla og góða sálarhæfileg-
leika, samfara alúð og öfiugum vilja á að
afia sjer allrar peirrar menningar, er kost-
ur var á, og mátti með sannindum kallast
menntuð kona, og fylgði mjög vel timanum
í öllu menntalegu tilliti, eigi svo mjög til
pess að svala stundarforvitni, sem til pess
að auðgást að mannpekking og á annan
hátt að færa sjer pað í nyt.
Annarsvegar hafði hún fráhæra greind
og hagsýni með tilliti til alls hins verklega,
til pess að sjá, hversu allt mætti sem hezt
og liðlegast af hendi fara, eigi að eins pað,
er innanbæarsýslu hlýðir, heldur og hvers
konar utanhæarstörf og allt, er lýtur til
góðs húnaðár.
Hún hafði ríka lund, en var mjög lagið
að stjórna skapsmunum sínum, og kom
pví hvervetna kurteyslega, og sómasamlega
fram. En par eð hún var lireinlynd kona
og frábitin allri hræsni, gat svo að borið,
að peim pætti orð hennar á stundum nokk-
uð livatsheytleg, er illa poldu að heyra
sannleikann.
Samkvæmt menning hennar gat eigi
hjá pví farið, að hún hefði nokkuð frjáls-
legri skoðanir enn ýmsir, er eigi hafa
mannrænu til sjálfstæðra hugsana; en peim
var samfara viðurkenning eigins ófullkom-
legleika og löngun til fullkomnunar.
í>au hjón komust brátt í góðar álnir,
sem jafnt mun mega pakka forsjá og at-
orku peira beggja. Margrjet sál. kannaðist
við pá guðsblessun einkum mcð pví að veita
hjálparpurfum verklega líkn, og mátti hún
ekkert aumt líta, svo að eigi leitaðist hún
við úr að bæta. í pví tilliti kunni liin
Viðkvæma og velviljaða lund hennar sjer
naumast hóf, pegar svo bar undir.
Á heimili mátti hún hcita fyrirmynd
kvenna. Samband peirra hjóna var hið
innilegas.ta, og var hún hónda sínum ágæt
önnur hönd í öllu góðu og parflegu, og
lduttekningarsöm húsfreya. Börnum sínum
reyndist liún hin ágætasta. Upphtið var
frjálslegt, en alvarlegt. það sem svo víða
lærist með úlfúð og illindum, lærðist unclir
umsjá heríhar með alúð og eptirsókn.
Hún var stillt og stjórnsöm húsmóðir, og í
öllu tilliti hin mesta rausnarkona.
Með pví að hún var slíkt afbragð
kvenna, pykir hjer bæði ýert ríg skylt að
halda miuning liennar á lopti, og til pess
miða pessi íáu orð.
f
Jónas Jónsson.
Drýpur af hvörmum, döggin tára,
fví unaðsdagur út er runninn;
Helkalda nótt á himni vonar,
Gleðisól byrgir, pað grætir mig.
Mjer er sá dagur í minni fersku
|>á eg sonarlát sorglegt heyrði,
Barzt mjer sú fregn að dauðinn djarfur
Hann hefði’ í helju, fært hastarlega.
Barðist pá negg, í brjósti móðu
fví sár hafði’ eg aldrei, svoddan fengið;
vixlast á gjörði, von og ótti,
Sorg og gleði með sárum kvíða.
Sæll varstu’ að leysast, úr sorgarheimi
Og hljóta sælu hjá himnaföður,
Og verðlaun taka verka pinna;
|>ví vel pú pundi varðir pínu.
|>ú treystir Guði um æfi ár,
Og unntir hans að fylgja boðum,
Og stóðst með sóma, í stöðu pinni
Eram að hinsta feti lífsins.
Yinfastur reyndist og vinum trúr;
Gæflundaður og gjarnan stilltur,
Tvíllaust ástríkur ektamaki
Um æfi stuttar daga tíðir.
Svipleg var pin burtför, pig syrgir nú,
jþinn einkasonur, og ekkja grátin
Saknandi móðir, sáran grætur,
f>ar sem ellitraust allt hún missti.
Einmana stend jeg, af engum studd,
Síðan pú vinur varst mjer horfinn,
Og tel hvorn daginn að takmarkinu,
Á leiðarmótum lífs og dauða.
Sál pin er liðin, til sólar heima,
Armæðu lífis er allri lokið
Hold pítt í jörðu hefir náðir,
Allt fram að degi alvalds dóms.
Arnpóra Ólafsdóttir.
,,J>akklæti fyrir góðgjörð gjalt“.
Haustið 1876 fór jeg með veikum hurð-
urn austur að Hallormsstað, til prófastsins
sira Sigurðar, að leita mjer lækninga, og
hafði lækni Er. Zeuthen lofað að reyna að
hjálpa mjer gjörði hann tilraunir við mig,
enn pær gátu ekki orðið mjer að liði, Á
meðan dvaldi jeg lijá prófastinum í fimm
vikur, og sýndi liann mjer bæði nákvæmni
og veglyndi með að gefa mjer allan kostn-
að og fyrirhöfn sina, sem jeg bið Guð að
umbuna honum peim góða herra.
Nú skal geta pess, að á ferð minni
austur kom jeg að Hrafnsgerði í Fellum
til herra Cand. Páls Vigfússonar og stjúpu
hans madömu Guðríðar, spurðu paumig að
ferðum mínum og buðu mjer pá að koma
aptur til baka, og vera um tima á meðan
jeg notaði lækningatilraunir Zeuthens, og
svo fannst mjer herra Páll og pau taka
pátt í eymd minni parna sjer ókenndum,
að mjer glevmist pað aldrei, enn eptir veru
mína á Hallormsstað fór jeg til hans, kom
par pá horra lækni þorvarður Kjerúlf og
v.ar hann fijótur til að grennslast eptir
livað að mjer gengi, og herra Páll að tjá
honum ástand mítt, og jafnframt leita eptir
hvert hann mundi ekki geta læknað mig,
en læknirinn tók pví vel ef jeg fengi sama-
staðoglofaði hiun að sjá um pað. Og ept-
ir að útsjeðvarum bata af liinum fyrri til-
raunum, tók herra þorVarður til að lækna
rnig með að skera upp meinsemd rnína m.
m. og parna á Hrafnsgerði lá jeg 19 vikur
og naut allrar peirrar aðhjúkrunar, sem
kristileg mannelska getur í tje látið, og
herra söðlasmiður Einar Guðmundsson tók
að sjer að annast um sár mín allan pennan
tíma, var mjer síðan ekið út að Skeggjastöðum
til heiðurshjónanna Einars og Hólmfriðar
og Jóns og Bergljótar, sem voru nú búinn
að taka að sjer petta mannelskuverk með
hinum fyrrtöldu, og par var jeg sitt miss-
iri hjá hverjum hjónttm, enn Jón og kona
hans önnuðust um sár mín og eyddu par til
mörgum tímum, enn voru pó aldrei peim
önnum kafinn, að pau ljetu hjá líða að
hirda sár mín daglega og pað með peirri
nákvæmni og ánægjuviðmóti að jeg get ekki
útmálað pað , og jeg er viss um að aldrei
hefir mannelskufull aðhjúkrun og kristileg-
ur kærleiki komið ljósara fram en hjá
pessurn fjórmenningum við mig, (nefnilega
á Hrafnsgerði, Skeggjastöðum og Ormstöð-
um), og svo gáfu peir mjer upp alla skuld-
ina og læt jeg hjer fylgja brjefið sem peir
skrifuðu með mjer norður við burtför mína,
sem sannar að ekki er ofsagt af peirra
höfðinglega veglyndi, og nú naut jeg fleira
góðs af peim, að allir kepptust við, fyrir
austan, sem voru á leiðinni að liðsinna
mjer, að peirra dæmi, bæði itíeð gjöfum,
fylgðum og aðhjúkrun og er mjer ekki
hægt að telja pá upp með nöfnum, og ætti
jeg pó ekki að gleyma peim síra þorvaldi
í Hofteigi og Oddi bónda á Meðalnesi,
gengu næst hinum fyrrtðldu að gjöfum v
mig, enn pað gleður mig að hinn algóði
gjafarinn allra góðra hluta, sjer og pekkir
sína, og að jeg veit að peir fá á síðan að
lieyra pessi gleðiríku orð: Hungraður var
jeg . , . . pyrstur . . . . og sjúkur og pjer
vjtjuðu mín, töluð til sin. Að endingu get
jeg pess, að prir læknar voru búnir að
reyna við mig enn árangurslaust, áður enn
herra þ. Kjerúlf tók mig að sjer
*
* *
Páll, Einar Jón og Kjerúlf króna,
krans fljettaðann af manndyggðum,
ó ! pá mannelsku eðla pjóna,
af mjer sem ljettu prautunum,
framúrskarandi fáguð snilld,
fannst mjer aðhiynning peiri’a mild.
J>eir græddu, klæddu og gjöfum sæmdu,
mig guðsvolaðann purfamann,
er til peirra kom að kröptum tæmdur,
kranka með sál og líkamann;
eins voru fljóðin ástúðlig
í öllu sem gátu hresstu mig.
Alla sem rjeðu gott mjer gjöra,
er gínandi hætta á mjer lá,
bið eg alsælann sigurherra,
af sinni miskun að annast pá
pvi blessi Drottinn peirra hag,
peir iiíi sælir uótt og dag.
j>au áður talin ýturmenni;
ástúðleg fljóoin peirra og börn
velgjörðafaðir viðurkenni,
í velgjörðum sínum dag sjerhvörn