Norðanfari - 24.02.1880, Blaðsíða 1

Aukablað
við ííorðanfara nr. 11—12.
Kveðja
til Páls prests Jónssonar, er hann fór frá
Völlum 1878.
Nú par vjer skulum
skilja að sinni
okkar návistir
elskuvinur
ber jeg yður «kveðju»
er jeg bezta veit,
af blíðum bug
og brjósti klökku.
Æ varð mjer sjerhver
á yðrum fundi
sorgarstund lífs
sælu blandin,
fróðleiks frömuð
yður fremstann pekkta’g,
önd minni kærstann
sem unað jók.
Sjerhvern pann geisla
er Guð mjer hafði
vakið vonhýrann
í veiku brjósti
glæddu pjer æ
geði ljúfu,
og vilduð að Ijósum
loga gjöra.
|>ví skal heils hugar
pakka orðum
hvatvetna gott
er mjer hafið veitt;
og bænarmál mín
á braut fylgja
yður skulu einlæg
til Aldaföðurs.
Hann yður leiði
hverja stundu
með ástvinum öllum
um æfibraut,
en blessun og ánægja
yður móti
hvervetna brosi
hugumljúfar
Hann láti farsæld,
heill og blessun
fylgja yður ætíð
við hvert fótmál lífs,
er meginafli
máttar síns
styrkji yðar hönd
í stríði öllu.
Og pá pjer tár
purfið fella,
sem opt er hlutfall manns
í alda heimi,
grói af peim blóm
guðlegs yndis,
er|yður svali bezt
við ending lífs.
Alfógur^sól
alrjettlætis
skíni’ yður skærast
pá er skuggar heims
umkringja preyttann
yðar huga,
og harmköldum
hylja myrkva.
Hennar af dýrstum
dýrðar ljóma
að sál yðar streymi
sælu geislar
er sorgar pyrni
breyti sjerhverjum
í ódáins blóm
eilífs friðar.
J>. forkelsson.
t
Jónas prentari Sveinsson.
Ó, hve allt yndi er skammvinnt
A æfinnar vegi,
Gleðisól skyggist af skýjum
Skruggur á dynja ;
Svífur burt æska og ástin
Óðfluga hverfur,
Unaður heimsins og hatur
Hverfult er líka.
Ó, hvað mig einmana virði
Og auma í heimi,
Síðan jeg missti inn mæta
Minn elsku bróðir:
A tímans haf horfi eg bnuggin,
|>ví liarmanna öldur
Byltast að borðlágu fleygi
Og boða mjer ógnir.
Jeg sakna æ sárt, kæri bróðir,
Samvista pinna,
J>ú varst svo glaður og góður
Og gladdir mig tíðum. —
J>ín pyrnibraut pig fjekk gi bugað
J>ó örðug væri,
J>ó steyttir pú fót pinn á steini —
J>að steyta hann fleiri.
J>ú síglaður sýndist æ vera
Sambræðrum pínum,
Hollur og hreinskilinn varstu
Við hvern er pú áttir;
Vinfastur varst pú að reyna
í verkum og orðum,
Höndin og öndin pín hreina
J>ví hvívetna lýstu.
J>ú sást hjer á síðustu árum
Hve sárt er að hafa
Æfi tíð eigi rjett notað
Alvalds að boði,
J>ú gjörðir pví aðra við vara
Að villast hjer ekki,
J>ví koldimm er leiðin opt lifsins,
Og leiðirnar margar.
í sannleika pig ekki pekktu
J>essa heims vinir,
— 25 —
J>eir möttu pig mjög lítils verðan
Og misskildu einatt.
J>eir finna æ feil sinna bræðra
Fremur en eigin:
J>eir reyndust, peir sýndust, peir sögðust,
Á sama veg flestir.
Jeg parf ei að lýsa hjer lengur
Lífs ferli pínum,
J>að liðna ei lifað færð aptur,
J>ig lít hjer ei framar.
í eilífð pig eg prái’ að finna,
Ástkæri bróðir!
Lækkar mín lífssól á himni —
Hún lækkar meir bráðum,
J.
t
J>ann 26. október 1878, fór Jóhann
bóndi Jónsson frá Ytraholti í Svarfaðardal í
fjárleit ásamt ungum manni Ágúst Guð-
mundarsyni frá sama bæ; urðu peir fyrir
snjóflóði miklu, og fórust par báðir, og prátt
fyrir ítrekaðar leitir, fundust peir ekki, fyrr
en 9 mánuðum síðar.
Jóhann heitinn var fæddur að Felli í
Sljettuhlíð, árið 1841 og var hann par pangað
til haim T?ar 0 ára aldri. Eptir pað dvaldi
hann par um sveitir í ýmsum stöðum unz
hann var 16 ára að aldri, fluttist hann pá
norður hingað til Svarfaðardals og var hjer í
vistum í 4 ár. Eptir pann tíma rjeðist hann
sem fyrirvinna til ekkjunnar Ingibjargar Jóns-
dóttur á Hnjúki, og stýrði búi hennar í 2 ár,
og gekk siðan að eiga hana. J>au lifðu sam-
an i hjónabandi í 7 ár unz hún andaðist.
Hinn 30. okt. 1874 gekk hann að eiga eptir
lifandi ekkju sína Sofíu Pálsdóttur, og reistu
pau pá bú á Ytrahalti; par bjó hann tii
dauðdadags. í hjónabandi sínu eignuðuts pau
4 börn og lifa 3 peirra.
Jóhann heitinn Jónsson var maður einkar
vel látinn allann pann tíma, er hann dvaldi
hjer í sveitinni, pví hann var maður stiltur
og vandaður í dagfari sínu, skemtinn og glað-
legur í nmgengni, skáldmæltur og orðhepp-
inn. Búmaður var hann talinn góður, og
leit út fyrir að verða stirktarmaður sinnar
sveitar hefði honum endst aldur til. Kona
hans hefir par á bak að sjá, sem hann er frá
fallinn góðum ektamaka, börnin bezta föður
og sveitin nýtum fjelagsmanni og góðum
dreng.
Jóliann Jónsson.
Enn vakir hreldum í hugum
pá halurinn prúði:
hýrt kvaddi hjartkæran svanna
á heimili góðu
glaður í síðasta sinni —
en sonurinn móður,
aldrei pví lifandi aptur
peir ástvini sáu.
Erjálsir burt fjelagar síðan
að tjárleitum gengu,