Norðanfari - 03.04.1880, Page 4
og reiðvcrunum, síðan bunkuðu peir saman
farangnum og hjeldu lengra upp með ánni,
og voru öoruhvoru að reyna ísinn á henni
unz peir komust yfir hana og í Grímsstaði
kl. 3 um nóttina, hvar peir — eins og allir
er pangað koma — mættu hinum mannúð-
legustu og höfðinglegustu viðtökum og beina;
flesta er í ferð pessari voru hafði meira og
minna kalið. Daginn eptir vitjuðu peir far-
angursins og hjeldu síðan leiðar sinnar. Föstu-
daginn 25. s. m. lögðu 2 menn frá Svína-
dal 1 Kelduhverfi upp á Hólsfjöll, en pá er
liríðin brast á pá fengu peir grafið sig í
fönn og náðu pví óskemmdir á sunnudaginn
29. s. m. að Hólsseli á Fjöllum.
— Frjettir úr Reyðarfirði 18. marz 1880.
Síðan póstur fór síðast, hefir verið hin hag-
feldasta tíð, frostalítið og einatt frostlaust.
Jarðir nœgar, nema svo sem vikutíiha um
næstliðin mánaðamót, setti pá niður æði snjó
er tók aptur upp með s'unnan hægviðrum, er
síðan hafa haldist með 3—4° hita. Aflavart
verður einlægt lijer uti fyrir af smáfiski og
smáísu, pá beita fæst. Heilsufar má heita
gott, pótt kvef og hálsbólga sje að ganga
annað slagið. Engir dánir nafnkendir. Skip
ókomin, en úti fyrir hafa sjezt 2 eða 3, líklega
Flandrar. Skepnuhöld yfir höfuð góð, nema
á stöku bæjum, par sem bráðafár hefir gengið.
|»akkaráyarp.
— |>ótt jeg hingað til hafi eigi auglýst
i tímaritum vorum gjafir sem (irimseyjar-
kirkju liafa áskotnast síðan jeg kom lijer,
pá er pað eigi af pví, að mjer pyki pað eigi
pess vert, heldur hinu, að viðkomandi pró-
fastur hefir jafnan gjört pað, samtsem áður
finn jeg mjer skylt að minnast með innilegu
pakklæti gjafar peirrar , er húsfrú Gruðrún
Halberg í Kaupmannahöfn, í Dronningens-
gade nr. 6, 2. sal, sendi ofan nefndri kirkju,
pað er veglegt altarisklæði, sem ber með
sjer að hún hafi gefið pað 1876 pótt pað
eigi kæmi hingað út í ey fyrri enn 1878 og
altarisdúkur, hvorttveggja vandað. Svo
pakka jeg meðfarandanum , herra trjesmið
Hallgrími Magnússyni, sem nú er til heim-
ilis á Akureyri, fyrir fiutninginn, er ljet sjer
mjög annt um að koma nefndum altarisbúnaði
til leiðar skilvíslega, og bið hann að misvirða
eigi pótt línur pessar komi frá minni hendi
siðar eu skyldi, par jeg gætti pess eigi i
sumar eð leið, en hefi nú löngu síðan eigi
fengið ferð hjeðan.
Miðgörðum 20. marz 1880.
Pjetur Grtiðmundsson.
stá'li má steypa hinar stœrstu fallbyssur í
einu lagi, par sem hinar fyrna stóru fall-
byssur, er Englendingar hafa til sýnis, eru
Steyptar úr mörgum sivalingum af smíða-
járni. Með pví móti gjeta peir haft sínar
næstum svo stórar, sem peir vilja, en vorar
eru langtum sterkari.
Yið vorum nú komnir yfir svæði nokk-
urt, sem járnbrautir eru lagðar um í allar
áttir og alskipað var alls konar vjelum, eða
geysistórum járnhlöðum, að byggingu peirri,
er stœrstu steypurnar fara fram í. Inn um
gluggana á henni mátti sjá inn að hinum
glóandi. ofnum sem bræðzludeiglurnar stóðu
í. Hálfberir bergrisar, sem höfðu fyrir sjer
leðursvuntur, könnuðu raeð löngum járnstöng-
um, hvert málmurinn væri fullbráðinn. Yar
hitinn svo mikill að pó jeg stæði langt frá
eldinum, varð jeg að bera hönd fyrir augu
mjer.
„Stöndum dálítið við og látumst vera að
tala saman“ sagði fylgdarinaður minn: „fað
verður bráðum farið að steypa. Eigi steypan
Maimalát.
tJr brjefi af Höfðaströnd d. 8. marz
1880. „það hefir gleymst að geta pess, að
í fyrra 27,-aprílmánaðar, dó í Hofsós, beykir
Tómas Andreas Eirichsen 67 ára gamall;
hann var giptur einni af dætrum kaupmanns
sál. Jakobs Havsteen, sem heitir Jakobina,
fædd 5 marzm. 1799. Eirichsen sál. var
mikill ráðdeildar og reglumaður. |>au voru
38 ár i hjónabandi.
5. febrúar næstl. dó og í Hofsós ekkju-
maður, fyrrum verzlunarstj. Jakob Holm 68
ára, fæddur 1 dag febrúarm. 1812, en kona
hans, sem hjet Karin, dóttir kaupm. sál.
Havsteen fædd 4. sept. 1809. en dáin 9. júní
1873, ágætlega vel gáfuð og góð kóna. J>au
voru í hjónabandi 37 ár og varð 8 barna
auðið, sem öll náðu fullorðins árum nema
eitt.
Hann var alkunnur fyrir atorku og
dugnað meðan kraptarnir entust, gjafmildur
og ör af fje og pað opt fram yfir efni.
15. marz 1880, ljezt húsfrú þórunn
Pálsdóttir. kona Páls umboðsmanris Ólafs-
sonar á Hallfreðarstöðum í Hróarstúngu.
Nýlega er og látinn emeritprestur sjera
Ólafur Ólafsson (sem sumir nefndu sjera
Ólaf stúdent), á áttræðisaldri. Einnig er
látin bóndakonan Margrjet Pálsdóttir á
Hofstöðum í Skagafirði um fimmtugt.
Ilestavísur.
J>egar mæðist pankafrón
prautum skæðu slegin
mitt jeg gæða gjarða ljón,
gríp pá æði feginn.
Grjótið spryngur fótum frá,
fjörs óringur er hann,
reiðarpingftm röskur á,
runn- vel -hringa ber ’ann.
Áfram stiklar ötull pá,
í æðum spriklar lífið,
froðu hnildar falla á,
fjölners- mikla -vífið.
Yeður stinnur straumaföll,
stórgrýtt inn’ eg sanninn
hann sem rinni harðann völl,
Hreggur minn er pannin.
E. H.
Auglýsingar.
Hjer með auglýsi jeg undirritaður, að
jeg eptir að pessi auglýsing er komin út,
að takast vel, verður viðstöðulaust að hella
hinu bráðnaða stáli i formana, glóandi eins
og pað nú er, pví annars jafnast pað ekki
nógu vel saman4'.
Nú heyrðist blístrað.
„J>ettað er merkið; gætið nu vel að“!
Jeg sá nú, hvernig allir verkmennirnir,
hjer um 800 talsins voru nú til taks hver
á sínum stað; stóðu sumir í röð við ofnana,
eins og skotlið við fallbyssur, en aðrir, sem
sldpt var í deildir, stóðu viðbúnir með
langar tengur.
Nú var sagt til, og ítrekuðu allir
meistararnir pau orð um gjörvallt smiðju-
húsið.
í sama bili var lokið upp öllum ofn-
hurðunum; sá, sem ræður fyrir bræðslunni,
prifur deigluna með töng, og hengir hana með
krók, sem á henni er, á jarnstöng; er tveir
menn bera á öxlum sjer. Jpessir afhenda
deigluna annari deild manna, sem taka við
henni með tvöíaldri töng og hella pví, sem
sel við sanngjörnu verði ferðafólki allan
gestagreiða, án pess pó að skuldbinda mig
til, að hafa allt til, er um kynni að verða
beðið.
Til leiðbeiningar leyfi jeg mjer að benda
á að pjóðvegurinn liggur fyrir ofantúnið,
en eigi uin túnið. Jeg mælist til, að um-
farendur gæti pessa, og skaðskemmi ekki
túnið framvegis, með pví að reka um pað
hross sin eða teyma pau um pað, og má
hver einn búast við, að jeg láti ekki skeyt-
ingarleysi í pessu efni afskiptalaust, pví að
jeg fyrirbýð petta hjer með.
’ítri-Kotum í Norðurárdal í Skagafirði,
22. dag marz 1880,
Steingrímur Jónsson.
Urtíningskindur seldar í Skútustaða-
hrepp haustið 1879,
1. Dilkær soramörkuð, markleysa hægra,
stýfður helmingur og biti aptan vinstra.
2. Hrútdilkur undir ánni, mark: tveir bit-
ar (eða tvínumið) apt. fjöður fr. hægra,
sneitt framan vinstra.
3. Lambgimbur, mark: sneiðrifað aptan
bæði eyru.
4. Lambhrútur, mark: gagnbitað hægra,
sneitt aptan vinstra.
5. Augnakrímóttur lambgeldiugur, mark:
heilrifað bíti framan hægra, geirstúfrifað
vinstra.
6. Lambhrútur, mark: geirstúfrifað bæði
eyru.
J>eir sem leiða sig að kindum pess-
um mega vitja andvirðisins til Jóns Sig-
urðssonar á Gautlöndum, að frá drengn-
um kostnaði.
— Laugardaginn 23. okt. f. á. tapaðist
á leiðinni frá syðstu húsunum á Akureyri
og fram í Staðareyjuna járnístað, sem finn-
andi er beðilin að skila á skrifstoíu Norð-
anfara.
— 3. febrúar p. á. fannst á austur-
bakkanum við Eyjafjarðará gengt Kristnesi,
hattur, sem geymdur er hjá ritstjóra Norð-
anfara til pess eigandi vitjar hans.
Nýtt meðal gegn ofdrykkju, hefirver-
ið viðhaft í Hildisheimi á J>ýzkalandi af lög-
reglustjórninni par, með pví að senda veit-
ingamönnunum í borginni uppteiknun yfir
drykkjumenn og banna að veita peim vín.
(«Nationaltidende,» nr. 1051).
Eigandi og ábyrgðarm.: Björn Jónsson.
Prentsmiðja Norðanfara. B. M. Stephánsson.
í henni er, í rennu, er hinn glóandi málrn-
ur rennur eptir niður í formana.
Síðan setja peir tómu deigluna frá sjer
og drepa verkfærutn sínuin og iangermunum,
sem peir hlífa með höndum og handleggjum,
í kalt vatn og fara svo aptur hver á sinn
stað.
Allt petta, sem útheimtir ógnarlega
varasemi, og einkum ró og stillingu, fer
fram með aðdáanlegri reglu og talar enginn
orð, nema sá, er skipar fyrir.
„Að tveim stundum liðnum“, sagði
fylgdarmaður minn, í pví við gengum paðan,
„er málmurinn storknaður; er síðan testum
brugðið um petta erði og lieimt upp með
vjel, sem fest er við hjól, og nú er pessu
ekið á járnbrautunum til pess verkstaðar,
par sem smiðshöggið verður lagt á pað, sem
búið er að steypa. það af pví, sem ekki á
pegar að leggja á steðjann, er látið í stóra
húsið, sem pjer sjáið parna, og sjeð svo um
að pað kólni ekki alveg, heldur sje í pvi
nokkur ylur pangað til pað verður smíð-
að.
(Framhald).