Norðanfari - 19.04.1880, Blaðsíða 3

— 53
hefir á næstliðnu ári verið kvartað yfir henni
í blöðum fyrst í ísafold og seinna í ýmsum
Kaupmannahafnar-blöðum. ísafold á pakkir
skilið fyrir að liún hreifði pessu máli og kom
pví af stað. Má sjá pað, að umkvartanirnar
í hinum dönsku hlöðum hafa á endanum hrif-
ið, pví í «Dagbladet» 23. jan. p. á. stendur
pessi auglýsing frá gufuskips-fjelaginu:
«Umkvörtunin í yðar heiðraða hlaði yfir
pví, hvað póstmeistarinn í Reykjavík, sem
einnig er umhoðsmaður fjelagsins, leyfir sjer
að hjóða fólki (Publikum), er á gildum rök-
um byggð. Skipun vor til hans hljóðar
pannig:
«Takið hrjefin og smágóssið í pakkhús yð-
ar og sendið út fraktbrjefin meðal manna;
vjer slculum bera kostnaðinn ef pörf gjörist;
síðan afhendist smágóssið samkvæmt Adresse-
brjefunum.
«|>ar að auki er honum lagður til bátur
til að flytja smágóssið í land, sömuleiðis hjól-
börur til að aka pví upp í pakkhúsið».
«Ef hann ekki hlýðir pessu eptirleiðis,
pá verður honum vikið frá».
Kaupmannahöfn 12. d. janúarm. 1880.
C. P. A. Koch.
forstjóri hins sameinaða gufuskipafjelags.
Jjjóðólfur hefir getið um petta að eins
lauslega, en ísafold alls ekki. Oss sýndist
rjett að svar petta yrði kunnugt í heild sinni,
pví bæði er pað gufuskipafjelagsstjórninni til
sóma og gott að sjá að sanngjarnar kvartan-
ir verða teknar til greina. J>að sannast hjer
að betra er seint en aldrei, pví eins hefðu
Reykvíkingar getað kvartað undan pessu nokkr-
um árum fyr.
t
Páll búfræðingur
frá J>verá í Reykjahverfi.
Fæddur 3. marz 1852. Dáinn 7. júní 1879.
Erá himni kemur hagljel strítt,
Og hittir ferðamann,
Yið röðulblikið bjart og hlýtt
J>á bezt sig gladdi hann.
En gegnum hríðar-húmið samt
í heiði fagrahvel,
Hann sjer, og veit að verður skammt
Unz volegt birtir jel.
Vort líf af pessu líking ber;
(|>ó langt og stutt sje bil)
Sem ferðamenn oss vitum vjer
Erá vöggu grafar til.
J>ótt skin og jel hjer skiptist á,
Oss skyldi falla Ijett;
|>ví hvort um sig er himni frá
Af hendi Brottins rjett.
Yor fáskrúðuga feðragrund
Að fje og verkamennt,
Til meina hefir marga stund
Á marga vegu kennt.
Á hörmugt skarð nú horfum vjer
I hennar niðja val;
|>að verkfræðingur ungur er,
Sem okkur gröfin fal.
Já, sárra harma heldimmt jel
Mun hjörtu peirra slá,
Sem gætinn son og gefinn vel
Að gröf hjer borinn sjá.
|>eim gleði morgunröðull rann
Á rjettri vonarstund,
Úr fjarlægð pegar heimtu hann
Of hrannar dimmblátt sund.
|>eim vonarljós í hjarta hló,
Að hans af parfri mennt
|>au greru blóm í góðri ró,
Er gætu ættjörð pjent.
Æ, stutt varð tíðin, að eins ár.
Sem unan varði slík.
Nú blæðir peiria sálum sár,
Að sjá hann fölnað lík.
Hans ástvin hvern má sveiptan sjá
1 sorgarjelja mökk,
Og lians við legstað hjörtun slá
Af harma sárum klökk.
Hans sakna vinir, frænda fjöld
Og fjelag pjóðar allt.
Á vonar morgni kom oss kvöld,
Og kyljar móti svalt.
Yjer söknum góðs og markverðs manns,
Er mundi gefast vel;
A vorum dögum dagfar hans
Jeg dæmi fagurt tel.
Hans viðmót hlýlegt sjerhver sá,
Og svörin heyrði stillt;
Hann sneiddi peirra hópi hjá,
Sem heiminn brúka villt.
En menntagrein hans merk og vönd
Til mikils líldeg var,
J>ví námgjörn sál og hagvirk hönd
Að höppum studdu par.
Hans æfistundin stutt var hjer,
En starfið heillaríkt,
J>ví orðstír góðan gat hann sjer,
Og gaf oss dæmi slíkt.
Hans góða sál var Guði pekk,
Sem geldur verkin trú,
Og hlutverk æðra honum fjekk
í heimi betra nú.
í gegnum heldimmt hret pau sjá,
Er harma ástvin sinn,
Að vonar sunnu brosir brá,
J>eim bætir missirinn.
J>au finna hann í sælusal,
Og sanna hugguð pá,
Að jel og skin í dauðans dal
Yar Drottins hendi frá.
J>au finna hann peim hópi í,
Sem hjer pau unnu mest.
J>ar heims ei dylja dimmuský,
Að Drottinn ræður bezt.
Sb. J.
Ritdúmar.
— Á forlag bóksala Kristjáns Ó. J>o
grímssonar er nýlega komin út Gunnlaugs-
saga Ormstungu gefin út af Dr. Jóni J>or-
kelssyni. Vjer efumst ekki um að pessisögu
útgáfa verði öllum bókavinum, lærðum sem
leikum, hinn kærkomnasti gestur, og pað pví
heldur, sem hún er í alla staði prýðilega út-
búin. Eyrst er pessi saga einhver hin fall-
egasta af Islendingasögum, pví pó atburðir
peir, sem hún skýrir frá, sjeu ekki í sögu-
legum skilningi eins mikilfengir eins og peir
sem Njála, Laxdæla og hinar stærri sögur
leiða fyrir sjónir, pá er pó efni pessarar sögu
fullt eins fagurt, og eins mun hún bæði að
Jónasson.
Og harmakvelds pau húm fjell á,
Að heyra látinn son,
J>ví blómleg fallin björk var pá,
Sem bjó peim stuðnings von.
gjöra, og hún hefði framkvæmt ásetning
sinn, jafnvel pótt foreldrarnir hefðu staðið
öndverðir; pví ást ungrar stúlku ersterkari
en allir heimsins hleypidómar.
Ekström varð að hætta kennslu sinni,
en í pess stað var hann settur yfir mikinn
haðmullarspunaverkstað er tengdafaðir hans
átti í hjeraði nokkru.
A einni ferð minni, kom jeg af hend-
ingu til Ekströms. Hin unga húsfrú var
alltaf kölluð „litla Mía“, jafnvel pótt heill
hópur af ofur litlum Míum pyrptist í kring-
um hana.
Veika ekkjan.
Allir peir, sem bágt eiga, verða hjálp-
inni fegnir, en pó pykir aldrei eins mikið
til hennar koma, og pegar hún kemur manni
óvörum og henni fylgir nærgætni.
Utarlega í bænum Fíladelfíu í Yestur-
heimi mætti maður nokkur dreng einum,
eitthvað 12 vetra gömlum.
JDrengur gengur til hans niðurlútur og
hágrátandi, og biður hann að víkja sjer
einhverju. Hinn ókunni maður komst mjög
við, pegar hann sá uppburðarleysið á drengn-
um, og hvað hann allt í einu blóðroðnaði,
og varð skjálfraddaður. „Barnið gott, sagði
hann“! J>að lítur svo út, sem pjer falli
ekki vel að lifa á bónbjörg. Hvað er pað
sem, prýstir pjer til pess?
Drengurinn stundi pungan og tárin
hrundu enn pá óðar ofan kinnar honum.
Æ! pað hefði mjer aldrei í hug dottið,
að pað mundi svo langt reka fyrir mjer;
ekkert annað, en volæði aumingjans hennar
móður minnar, gat prýst mjer til pessa
úrræðis.
Hver er pá móðir pin, barnið mitt?
Hún er ekkja eptir auðugann kaupmann.
Honum föður minum heitnum gekk verzl-
un sin vel, pangað til einn af skiptavinum
hans, sem varð gjaldprota brást honum og
steypti honum i volæði. J>arna missti hann
allt sitt, og tók petta svo mikið á hann, að
hann veiktist og dó, nokkrum vikum seinna.
Við stóðum pá eptir allslaus, hún móðir
min og jeg og annar yngri bróðir minn.
Eptir lát foður míns tók einn vinur hans
mig að sjer, en hún móðír mín bar sig að
hafa ofan af fyrir sjer og honum bróður
mínum með handafla sínum. En fyrir
nokkrum dögum varð hún, blessunin svo
veik, að jeg er hræddur um hún ætli að
deyja. Hún er bersnauð og á ekkert sjer
til bjargar; en jeg kem mjer ekki að pví,
að mælast til ásjár af fornkunningum hans
föður míns heitins. En af pví pjer eruð
mjer ókunnugur, herra minn! pá herti jeg
upp hugann, og reyndi að hrynda frá mjer
einurðarleysinu. — Ó, pað vildi jeg, pjer
væruð nú svo góður, að sýna henni móður
minni, aumingjanum, einhverja líkn..