Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.02.1866, Blaðsíða 12

12
fylgdi hann komumanni kurteyslega til dyra, og var að
vörmu spori sokkinn niður í skjöl sín.
Kaupmaður hafði optar en einu sinni vísað þeim
af höndum sér, er komu í líkum erindum; og hvert
sem erindið var, komst hann aldrei til að taia við þá.
Hann hafði jafnvel sagt sóknarpresti sínum, að hann
kæmist ekki til að hugsa um neitt annað, en að safna
peningum.
En einhvern morgun læddist óþægilegur, óboðinn
gestur inn til hans; hann lagði ískalda hönd á enni
kaupmanns og sagði: »Komdu heim með mér!«.
Kaupmaður lagði frá sér penna sinn; honum varð
þungt yfir liöfði, og hann fann til ógleði fyrir brjóstinu.
Fór liann þá burtu úr skrifstofunni, gekk heim til sín
og lagðist í rúmið.
Hinn óboðni gestur fylgdi honum, settist við rúm-
stokkinn, og var endrum og sinnum að hvísla að hon-
um: »I>ú verður að koma með mér«.
Köldum hrolli sló nú að hjartarótum kaupmanns,
og óljósir draumar um kaupskip, peninga og fasteignir
sveimuðu fyrir huga hans. Lífæðin sló hægar og hæg-
ar, þoku dró fyrir augu hans, og hann gat ekki leng-
ur talað. Þá komst kaupmaðurinn að því, að gestur
þessi hét Dauði.
Við alla, sem leitað höfðu til hans, nema við
Mammons vini eina, hafði liann liaft hið sama svar:
»Eg kemst ekki til að skipta mér af því«, og vísað
þeim á bug. Mannvinir, góðgjörðasamir og trúræknir
menn, höfðu beðið hann um styrk, en jafnan árang-
urslaust; en þegar dauðinn kom, kom undanfærsla
hans að engu lialdi; hann varð að taka sér ráðrúm
til að deyja.