Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1867, Blaðsíða 2

2
dásamlega kraptaverk, er hann gjörði á hinum mállausa,
snýr hann máli sínu í líkingarfuliri ræðuað hinni ófull-
komnu og ósönnu hetrun þeirra manna, sem bæta ráð
sitt um stundarsakir, en falla síðan að nýju, og sýnír
hversu aumt og háskalegtásigkomulag þeirra sé. »Þeg-
ar óhreinn andi fer út af manninum«, segir Jesús,
»ráfar hann um þurra staði, leitar liælis, og er hann
íinnur það ekki, segir hann við sjálfan sig: Eg vil
hverfa aptr í hús mitt, þaðan sem eg fór. Og er hann
kemur, finnur hann það sópað- og prýtt. Þáferhann og
tekur með sér sjö anda ser verri, og er þeir eru inn
komnir, setjast þeir þar að; verður svo hið síðara á-
sigkomulag mannsins verra en hið fyrra«. Jesús kcmst
liér þannig að orði, af því hann var nýbúinn að reka
út óhreinan anda. En það, sem hann viil sýna með
þessum orðum, er það, að ekki sé nóg, að liinn illi
andi se út rekinn, það er að skilja, að einhver löstur
sé af lagður, því maðurinn sé ekki fyrir það ólmltur
fyrir því að falla- að nýju, heldur þurfi hjartað að verða
hústaöur heilags anda, til þess hann varðveiti manninu
fyrir nýrri og enn þyngri hrösun. I’etta gefur oss
eplirteklaverðan og mikilvægan lærdóm, og skulum vér
því nákvæmar hugleiða þau orð frelsarans í guðspjall-
inu, er að þessu lúta, og leitasí við að læra af þeim,
hverssáþarf aðgæta, sem vill aðfulluaf
leggja eiuhvern löst.
Upplýs þú oss, drotlinn um þetta, og veittu oss
að læra af því, að af leggja lesti vora, og verða nýir
og betri menn!
Sá, sem vill að fullu af leggja einhvern löst, þarf
fyrst að gæta þess, að það er ekki nóg að láta af
li i n n i i 11 u ú t v o r t i s b r e y t n i, h e 1 d u r þ a r f