Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1867, Blaðsíða 7

sér, og geíur sig ekki að öllu leyti á vald Krists og
hans auda. Gamalt spakmæli segir, að iðjuleysið sé
móðir allra iasta. í’etta rætist á hverjum þeim, sem
leggur niður einhvern löst, en temur sér ekki í þess
stað eitthvað gott og fagurt. I’etta iðjuleysi lians fæðir
af sér annaðhvort hinn sama löst, sem áður drottnaði
hjá honum, eða einhvern annan. Ef hjarta mannsins
er tómt, ef hann ekki, í stað hins illa, sem hann liafn-
ar, leggur stund á eitthvað gott, sem hann elskar og
hefir mæturá, þá erþettatóma hjarta »sópað og prýtt«
fyrir hinn illa anda, þegar hann snýr þangað aptur, svo
lionum veitirhægt að ná þar bólfestu að nýju, oghneppa
manninn í hina fyrri ánauð eða aðra enn þýngri. Þess
vegna þurfa allir þeir, sem vilja af leggja einhvern löst,
að innræta sér vel hið gagnstæða hugarfar, og kost-
gæfilega að leggja stund á það, sem gott er og guði
þóknanlegt; því kostgæfilegar sem maðurinn ástundar
það, sem gott er, því betur sem hann rækir dyggðina,
og kappkostar að gjöra skyldu sína, í hverju sem er,
því síður geta freistingarnar sigrað hann, og því óhætt-
ara er honum við lirösun og falli.
Sá sem vill að fullu af leggja cinhvern löst, þarf
að sjöustú að liafa það hugfast, að, ef hann hrasar
að nýju, verður ásigkomulag hans enn verra
en áður, og hættan enn meiri. Á þetta bendir
frelsari vor í guðspjallinu, þegar hann segir um hinn
óhreina anda, sem snýr aptur, til að taka sér að nýju
bústað í lijarta mannsins: »í*á fer hann og tekur með
sér aðra sjö anda sér verri, og er þeir eru inn komnir,
setjast þeir þar að; verður svo hið síðara ásigkomulag
mannsins verra en hið fyrra«. Þetla er skýr og skil-
merkileg lýsing á því, hversu hættulegt það sé að falla