Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1867, Blaðsíða 11

11
scm þeir eiga í; hvernig sem við förnm að, þá gengnr
allt andsælis fyrir okkur; þótt við vinnnm baki brotnu
dag eptir dag, þá vinnum við ekki ineira inn, en þurr-
an brauðbita; og deilur, sundurlyndi og örvænting
spretta hvað eptir annað af sjálfu sér«. Iíomumaður
drakk vatnið, sem honnm var fært í brotnum bolla; en
siðan mælti hann með blíðu (því liann tók eptir, að
biflía lá rykng í einhverju skoti í kofanum): »Vinir
mínir, eg veit af hlut, sem gæti hjálpað ykkur. Það
er fjársjóður falinn í húsi ykkar; leitið að honum. Ef
þið flnnið hann og notið eins og ykkur ber að gjöra,
þá munuð þið, áður langt líður, verða svo auðug, að
þið öfundið engan mann i heiminum«. Að svo mællu
íor hann burtu. Hjónin í kotinu liéldu í fyrstu að þetta
væri spaug, og sinntu því ekki. En þau fóru samt von-
um bráðar að hugsa um það. Þegar konan fór út til
að tína kalviði í eldinn, þá var maðurinn að leita, og
hann gróf jafnvel upp gólfið, í þeirri von, að hann
mundi geta fundið fjársjóðinn. Þegar maðurinn var
úti við vinnu sína, þá gjörði konan híð sama. En þau
fundu ekkert; örbyrgðin fór í vöxt, og deilur, óánægja
og misklíðir að því skapi. Einhvern dag, þegar konan
var aptur ein í kofannm, fór hún að hugsa um það, sem
komumaður hafði sagt, og furðaði hana á því meir eu
nokkru sinni áður. Hún var nú að skyggnast um til
og frá, og varð lienni, eins og af tilviljun, litið á biflí-
una, sem aldrei hafði verið hirt um, og því lá þarna
rykug í skotinu. Billían hafði verið gefln konunni af
móður hennar, en frá því móðirin dó, hafði biflíunni
aldrei verið lokið upp. l’að var eins og konunni færi
að leika grunur á, að komumaður hcfði átt viö biflíuna,
þar sem liann talaði um fjársjóðinn. Iíún tók því