Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1868, Blaðsíða 2

2
veiktist orðið að gjöra alt, er gjöra þurfti innan húss.
Hún hafði hjúkrað móður sinni i veikindum hennar, og
gætt bræðra sinna með meir en móðurlegri umhyggju.
í*ar sem faðir hennar var nú sjálfur orðinn veikur, var
þessi unglingur hin eina hjálparvon þessara vesælinga,
en hvers geta menn vænzt af svo ungri stúlku?
Fyrst kom henni til hugar litlu stúlkunni að leita
sér atvinnu, og reyna að vinna sérþannig eitthvað inn,
en til þess að foreldrar hennar og systkyni skyldu ekki
deyja úr hungri á meðan, ásetti hún sér að fara til
ölmusuhússins, því hún hafði heyrt sagt, að fátækling-
ar, sem ættu mjög bágt, gætu fengið þar mat gefins.
Maður sá, er hún hitti í húsi þessu, og bar upp fyrir
bón sína, skrifaði nafn hennar á listann yfir þá, sem
sóttu um hið sama og litla stúlkan, og sagði henni, að
hún gæti svo komið aptur að einum eða tveimur dög-
um liðnum, þá mundi verða búið að íhuga það og úr-
skurða, hvort liún gæti fengið nokkuð ellegar ekki.
Æ! á meðan á þessari yfirvegun slóð, liefðu foreldrar
hennar og bræður dáið úr hungri, og það sagði litla
stúlkan líka manni þessum; en hann svaraði henni því
að eins, að þannig væri þessu fyrir komið, og því yrði
ekki breytt. Hún fór þá aptur út á götuna, og kvaldist
mjög af þeirri umhugsun, að foreldrar sínir og bræður
biðu sín hungraðir beima, og vonuðust eptir, að hún
inyndi þá og þegar koma með brauð handa sér: ásetti
hún sér þá að biðja þá, er fram hjá sér gengu á
strætunum, að gefa sér skilding eða skildingsvirði. En
henni bjó svo mikið niðri fyrir, að henni var ómögulegt
að tala; auk þessa var hún feimin og fyrirvarð sig að
biðja, þó hún neyddist til þess; hún rétti því að eins
höndinaút til þeirra, er hún mætti, og mændi til þeirra