Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1868, Blaðsíða 6

6
2 dala virði, snéri sér síðan við, Ieit blíðlega til fátæku
konunnar og drengjanna, sem ekki gátu komið upp
einu orði fyrir fögnuði, og hvarf svo út úr herberginu.
En sagan um peninginn er merkilegust af sögu
þessari. Það er óþarfl að geta þess, að þessi litla stúlka,
sem kom með matvælin til aumingjanna, var sama
stúlkan og hún Maríahafði við dyrnar á húsi lögreglu-
stjórans hvíslað að orðum þeim, er áður er frá sagt.
En undir eins og hún hafði lieyrt það, er María sagði
henni, hljóp hún burtu, og var ásetningur hennar að
útvega mat handa fátæklingum þessum. Hún minntist
þess þá, að móðir sín væri ekki heima, og vissi þá fyrst
ekki hvernig hún ætti að fara að því, að útvega pen-
inga fyrir matvælum. Samt datt henni bráðum í hug
ráð til þess. Hún minnlist þess, að hárskerari, sem
bjó skammt frá húsi foreldra hennar, og var kunnugur
þeim, hafði opt lofað hár henriar fyrir fegurð þess, og
hafði sagt við hana, að þegar hún vildi láta klippa af
sér hárið, skyldi hún koma til sín, og skyldi hann þá
gefa henni Lúðvíkspening, það er gullpeningur rúmra8
dala virði, fyrir hárlokkana hennar; þetta mikla lof um
hár hennar hafði opt glatt hana áður, en henni
hafði aldrei dottið í hug að láta hárskerarann fá það;
en nú varð hún annars hugar. Til þess að geta feng-
ið peninga til þess að kaupa fyrir mat handa aumingj-
unum, sem voru komnir að dauða af hungri, fór hún
beina leið til hárskerarans, minnti liann á loforð hans,
og bauð honum að skera af sér hárið fyrir hvað sem
hann vildi gefa fyrir það.
Eins og nærri má geta varð háskerarinn hissa í
tilboði þessu, og með því að liann var góður og greind-
ur maður spurði hann stúlkuna litlu, hvernig á því