Tímarit - 01.01.1871, Síða 2

2
»
hægara móti selt og veðseVt skriflegar kröfur, sem se
skuldabréf, heldur en hinar munnlegu; munnlegar kröf-
ur geta heldur eigi í málum komizt til skuldajafnaðar
gegn skriflegum kröfum, sbr. norskulaga 5 —13—4; svo
' standa og munnlegar kröfur í dánarbúum og þrotabúum
ábaki fyrir skriflegum kröfum, samkvæmt sömu laga 5—
^ 13—36; hinar skriflegu kröfur veitir og hægra að sanna
sbr. n. 1. 5—1—6.
Þegar skriflegir samningar eru gjörðir, verða hlut-
aðeigendur nákvæmlega að gæta þess, að það sem um
er samið sé rétt og greinilega tilgreint, svo að enginn
efl eða misskilningur geti fyrir komið, eins og líka samn-
iugurinn verður að undirskrifast af þeim, er í honum
tekur sér skyldur á hendur, því annars getur hann eigi
álitizt að hafa skuldbundið sig; en ekki er það nauð-
synlegt, að hann setji undir hann silt innsigli, þó það
ef til vill sé réttara og varúðarverðara, þar eð sá, er
ritað heflr nafn sitt, þegar svo er, á hægra með að
þekkja undirskript sína en annars, og auk þess er eigi
eins hælt við, að samningurinn verði falsaður. Þar eð
það er nauðsynlegur skilmáli fyrir gildi hvers samnings,
eins og áður er um getið, að hann sé undirskrifaður
af þeim, er í honum tekur sér skyldur á hendur gegn
öðrum manni, verður sá, er vill njóta réttar síns eptir
skriflegum samningi, að sanna, að nafn þess manns,
sem í honum heflr skuldbundið sig, og undir hann skrif-
að, sé af honnm ritað, ef sá, er skuld skai greiða, ekkí
vill kannast við nafn sitt, eða neitar, að hann hafl rit-
að það. En geti sá, er skuld á að heimta eptir hinum
skriflega samningi, eigi sannað undirskript þess manns,
er skuldina á að lúka, heflr skuldaheimtumaður sam-
kvæmt norskulaga 5—1—6 sbr. 1—14 — 6 þann rétt