Tímarit - 01.01.1871, Qupperneq 6

6
leiðsluskrána vottorð sitt; skulu þau geta unnið eið að
því, ef þörf gjörist, að arfleiðandi hafi þá verið með
fullu ráði, er hann ritaði í viðurvist þeirra nafn sitt
undir arfieiðsluskrána, eða kenndist við hana. Svo er
það og boðið eptir norsku laga 5—1—7, að vottar eigi
viðstaddir að vera og rita nöfn sín undir til vitundar,
þegar samningur er gjörður við þann, er ekki kann að
lesa eða skrifa. Skjalið ber í áhej’rn vottanna að lesa
greinilega fyrir þeim, semólæs er og óskrifandi, sem um
leið eiga að sjá um, að það sé rétt lesið, svo að hinn
óskrifandi á síðan ekki með sönnu geti borið það fyrir
sig, að honum hafi verið ókunnugt efni samnings þess
er við hann er gjörður. Sjálfur á hann að staðfesta
hinn gjörða samning með því að setja innsigli sitt und-
ir hann, eða með því að hönd hans er stýrt, meðan
hann ritar nafn sitt, eins og sagt er í tilskipun 15. á-
gúst 1832. Vitundarvottarnir eiga eptir áðurgreindri
lagagrein að kjósast af þeim, er ólæs er og óskrifandi,
sem og virðist eðlilegast, svo að hann eigi verði fyrir
svikum og prettum af málsparti sínum.
Formum þessum ber jafnan að fylgja, þegar sá, er
samning gjörir, eigi er fær um að skrifa nafn sjtt, þar
eð þá eru líkindi fyrir því, að sá hinn sami eigi heldur
sé lesandi á skript. Jafnvel þótt lagagrein þessi bein-
línis eigi við, þegar menn af vankunnáttu, hvorki eru
skrifandi eða lesandi, á henni samt einnig að fylgja,
þegar samning skal gjöra við þann, er blindur er, því
þó hann væri fær um að rila nafn sitt, þá vantar samt
það, sem mestu varðar, að honum sé kunnugt efni
samnings þess eða skjals, er hann á undir að skrifa.
Svo að enginn eli geti verið á því, að vitundarvottarnir
hafl. í þessu efni gjört skyldu sína, eiga þeir neðan á