Tímarit - 01.01.1871, Qupperneq 24

löglegu formi er ritað vottorð um, að sá hinn sami sé
þess eigandi, án þess að það sé í hans ábyrgð, þó vott-
orð þetta á síðan finnist að vera falsað, sem og án efa
virðist að vera rétt álitið, ef skjalið eins og víxlarabréf
eptir eðli þess svo sem peningar er ætlað til þess að
ganga manna á milli; en sé sknldabréfið annars eðlis,
virðist skuldunautur sér til tryggingar, áður hann
borgar, með fullum rétti að geta krafizt þess, að sá, sem
skuldabréfið hefir í höndum, sanni að hann sé að því
löglegur eigandi, sem og eptir almennum sönnunarregl-
um virðist að vera skyldahans, með því það og heldur
ekki leiðir af grundvallar atriðum þeim, sem nefnd eru
í tilskipun 9. febrúar 179&, að skuldunautur í þessu til-
felli sé laus við skuldbindingu sína, ef hann greiðir
þeim, sem eptir skuldabréfinu er þess eigandi, skyldi
vottorðið á því þar að lútandi á síðan reynast að vera
falsað. Svo ber og skuldunautum að gæta þess, að
skuldbindingunni sé fullnægja veitt þannig, að hún sé
af hendi greidd í jafnmiklum og góðum aurum og í
samningnum er ákveðið, því sé það eigi gjört, hefir
skuldunautur eigi efnt skuldbindingu sína. Eins og áð-
ur ef getið á og skuldunautur, að efna skuldbindingu
sína á þeim stað og tíma, sem í samningnum er ákveð-
ið. Lánardrottinn er þannig eigi skyldugur að veita
þeirri borgun móttöku, sem boðin er á óréttum stað,
sem og' eigi áður en skuldin er fallin til borgunar; því
eigi, eins og vanalegt er, að greiða vexti af lánsfénu,
bíður lánardrottinn af því skaða, nema að skuldanaut-
ur bjóði honum lánsféð með fullum vöxtum til gjald-
daga.
Eins og sá, er réttarkröfu þykist hafa gegn öðrum
manni eptir gjörðum samningi, verður að sanna þenna