Tíminn - 06.03.1871, Blaðsíða 2
2
en gáfnaljósið
gulli fegra;
andríki, fjör
og ástríkt hjarta
bjó í sameining
í brjósti hans.
Svo var tryggð hans
sem bjarg í boðum ;
stóð hún æ föst
þó stormar hvinu.
Svo var æfin öll
að endurminning,
gleymist þeim ei,
er gátu hann þekkt.
En þótt harmi’ eg sárt,
— og harmi fleiri —
gleður samt vonin
grátið hjarta:
Finnumst vjer allir
einhverntíma,
þars málrófsmenn
ei megna neins.
* * *
Þótt heimsins bitra hryggðar jel
mig hreki líkt og strá,
far þó samt góði vinur vel,
jeg vona þig að sjá.
Df. Kn.
Ö s k u d agurinn,
mef) afleibingum af
Sprengikveldinu.
eptir
Bessa Bessason.
I.
rAllt, sem ofneyzlumenn eta 'yfii' hóf
og þörf er i þeirra eigin ábyryd
sagdi Níels neyzlugranni,
Þar sem hafið veltir háöldum á land
í allri sunnanátt, og eltir þær löðrandi
langt upp eptir sljettum sandi ; en þar
tekur við sem sandinum sleppir graslendi
mikið, er nær til fjalla; þar stóðu mitt
á milli fjalls og fjöru tveir bæir, annar
allreisulegur, og örskammt á milli, þeir
hjetu að S t ó r u og Litlu-Grund,
A Stórugrund hötðu optast búið góðir
bændur, en fátæklingar á Litlugrund. Nú
bjó þar og bláfátækur rnaður ineð konu
og syni stálpuðum; en þá sat heima á
Stórugrund sjálfseignarbóndi, er átti mik-
inn fjenað og nokkrar beztu jarðirnar í
sveitinni. Hann var ekkjumaður og bjó
með dóttur sinni, hjelt tvo vinnumenn og
tvær vinnukonur auk fjósakindar.
Þar blöstu við suðri, fimm standþil
með útskornum vindhana á hverri bust.
Bóndinn á Stórugrund hafði verið gleði-
maður mikill, en gjörðist nú gamall og
fálátur, og leitaði sjer þá opt, eins og
hann kvað sjálfur að orði, gleði sinnar í
grænakútnum. Tók hann sjer vissa
daga til þess, helzt tyllidaga, og kallaði
þá opt á F i 1 p u s frá Litlugrund sjer
til sarolætis; hann þókti heldur auðtrúa
og fávís, en var mjög raupsamur; og
kallaður var hann Filpus M o n t i n -
g a r ð u r. Var ekki trútt utn, að G a m-
aliel á Stórugrund henti gaman að Fil-
pusi nágranna sínum. (Framh. s.).
„M.........er mæt mær
mínum eptir, smekk kær,
hennar vildi jeg, heitt lær,
hefíi verið í gær“.
„Forláttu mjer fleypriS allt
fæ&ist rími& skakkt og halt,
því ab andinn er ei vif>,
og því sííur mær&ar sni&“.
Sag&i skáldib Páll Pálsson.
í Nf. nr. 7—8 þessa árs, hefir herra