Tíminn - 22.04.1871, Blaðsíða 8

12
biðja hana Ingunni að hafa hann út af
þjcr; og legg jeg á og mæli jeg um, að
allar stúlkur hryggbrjóti þig“.
þá segir Særún : „gráttu ekki, Gudda
mín ! Jeg veit ekki nema jeg geti lijálp-
að þjer um einn poka“.
Eptir þetta kemur Steinunn upp með
ketilinn, rýkur innar eptir loptinu og býð-
ur ekki góðan dag eins og hún var vön.
þá segir bóndi: „annaðhvort er nú illt
veður í vændum, eða illa liggur á Stein-
unni11.
Steinunn segir : „hann hefir lengi ver-
ið mjer inndæll Oskudagurinn, eða hitt þó
heldur“ !
„Hvað heíir hann gjört þjer stúlka“ ?
segir Ingunn bóndadóttir.
„Það er bezt að spyrja hana Særúnu
um það“ segir Steinunn. „Hún helir ekkí
svikist um að koma nálægt hlóðarstein-
unum í morgun; þvílíkt heíi jeg aldrei
sjeð“.
Þegar Særún heyrir þetta, fer hún að
hósta og ræskja hálsinn; síðan kyrjar
hún upp vísuna :
„Hani, krummi, hundur, svín,
hestur, mús, titlingur,
galar, krunkar, geltir, hrýn,
gneggjar, tístir, syngur.
(,Framh, síðar).
NOKKUÐ tíli KRUKKSPÁ.
(Framh,, sjá f. á. Norðanf. bls. 10).
Við árið........
10. Þá verða tveir sýslumenn í einni
sýslu, annar settur, enn hinum vikið frá
um stundarsakir. Munu menn þá gjör-
ast svo framtakssamir, að þeir semja
bænarskrár til stjórnarinnar og biðja um
hvern þeirra fyrir sig til að stjórná sýsl-
unni; skriía sumir menn undir báðar
þessar bænarskrár, og eiga þó í raun-
inni eigi nema heldrimenn t. a. m. prest-
ar, hreppstjórar, meðhjálpar og synir
þeirra, að rita nöfn sín undir aðra bæn-
ina. — Þegar bænarskrár þessar koma
til stjórnarinnar, brosir hún í kamp og
segir við sjálfa sig: „Eigi eru þeir
pennalatir enn þá Islendingar, og aumt
er að geta eigi hjálpað þeim um báðar
þessar hetjur“. — Það mun mönnum er
þá lifa þykja merkilegast við þessa miklu
framkvæmdarsemi, að hvorugur þessara
manna, er beðið verður um, munu á sinni
tíð þykja neinu fremri stjettarbræðrum
sínum mörgum hverjum.
11. Um þessar mundir verður fjölda
af lausafólki stefnt saman — líklega af
því að menn verða þá svo iáfróðir í
lagalegum skilningi, að þeir kunna eigi
að vinna sjer brauð upp á ærlegan máta
—, til að láta það verða fyrir fjárút
látum, —• þar á meðal ekkjum með börn-
um er hvcrgi fá vist —, iyrir óleyfilega
atvinnu, og það jafnvel þó sumt af því
hafi einhvern tíma fyrrmeir fengið sýslu-
mannsleyfi til að vera laust. Munu þá
sumir menn segja unr þessi rjettarhöld,
„að það sje haldnir fundir á lausastúlk-
um“; svona verða menn í þá daga ó-
varkárir í orðum. — Eigi er ólíklegt, að
út úr þessum lausamannamálum og sveit-
arstjórnarmáleínuin, spynnist ýmsar þræt-
ur, og taki menn sig svo saman í stór-
eflisfjelög og byrji uíanfarir sínar, þang-
að er ljós frelsisins brennur betur.
(Framh. síðar).
Útgelendur: Nokkrir NurtUendingar.
Abyrgfcarmafcur: Jónas Sveinsson.
Akureyri, 1871, /, Sveinssou,